Ο Δήμος Ιωαννιτών έχει πλέον στα χέρια του μία βάση για να προχωρήσει στην ανάπλαση της πλατείας. Επιδίωξε και ολοκλήρωσε ένα διεθνή, αρχιτεκτονικό διαγωνισμό που πρόσφερε την πρώτη ύλη σε υψηλό επίπεδο και πλέον, μπορεί και πρέπει να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο που είναι η δρομολόγηση του ίδιου του έργου.

Ας κάνουμε πάντως δύο παρατηρήσεις: Η πρώτη είναι ότι η πόλη δεν είναι μόνο η κεντρική πλατεία της. Αντίθετα είναι πολλές άλλες πλατείες και πολλές άλλες γειτονιές. Η πόλη είναι αυτό που βιώνουν οι κάτοικοί της, η αλληλεπίδραση του αστικού περιβάλλοντος με τις ανάγκες της ζωής των πολιτών. Μία βόλτα λίγο πιο κάτω για παράδειγμα, στην Καλούτσιανη και τις εμφανείς ανάγκες που έχει μία περιοχή που επλήγη από την ύφεση, αρκεί για να φανούν οι προκλήσεις.

Σε δεύτερο επίπεδο, ακόμα κι αν φτιάξουμε την τέλεια πλατεία, η λειτουργικότητα της πόλης συνολικά θα παραμένει το κυρίαρχο ζητούμενο. Η βιώσιμη μετακίνηση, το οικολογικό αποτύπωμα της καθημερινότητας, η εξοικονόμηση πόρων, η προσβασιμότητα, η δυνατότητα για συλλογικές δράσεις πολιτισμού, όλα αυτά και πολλά άλλα, περιμένουν και στα Γιάννενα και σε όλες τις ελληνικές πόλεις, λύσεις. Λύσεις που εφαρμόζονται σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Και αποτελούν προτεραιότητα. 

Η δημοτική αρχή φαίνεται ότι κινείται στον σχεδιασμό μεγάλων δράσεων. Το έχει δείξει και στην περίπτωση του παραλιμνίου μετώπου. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να περάσει και στην εφαρμογή, την υλοποίηση έργων. Πρέπει ο πολίτης να δει ότι τα σχέδια τον αφορούν και τον εμπεριέχουν, αλλάζοντας τη ζωή του. Χρειάζεται συνεπώς επιτάχυνση για να έχουν νόημα και οι καλές προθέσεις και οι εξαγγελίες.

Η αφυσικότητα της ανισότητας

Πιστεύουμε συχνά ότι τα πράγματα έχουν μία «φυσικότητα», ότι είναι έτσι γιατί αυτή είναι η φύση τους. Είναι εύκολο και παρηγορητικό να το πιστεύουμε. Και δεν μιλάμε εδώ για τους φυσικούς νόμους και για το μήλο που έπεσε στο κεφάλι του Νεύτωνα, που δεν είναι και σίγουρο ότι έγινε έτσι, αλλά δεν είναι και σίγουρο ότι στη Φυσική είναι όλα όπως αποδεικνύονται, που θα έλεγε και η κβαντική θεωρία. Αλλά ας πούμε ότι ο φυσικός κόσμος, είναι αυτό που λέει, φυσικός.

Αν πάμε λίγο πιο κάτω, στο χώρο των ιδεών, της σκέψης και των πολιτικών, στο πεδίο του Λόγου, η συζήτηση περί φυσικής και λογικής απόρροιας, όχι απλώς είναι δύσκολη, αλλά ενέχει και κινδύνους.

Τι πιο γνωστό από το παράδειγμα του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς που έχουν φορέσει το ένδυμα της απόλυτης έννοιας του αυτονόητου. Έτσι είναι η φύση των πραγμάτων ακούμε από παντού, αυτό είναι ο κυρίαρχος λόγος. Κι άντε να αποδεχτούμε, ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός που επιχείρησε να απαντήσει κεντρικά, αποδήμησε ευλόγως και καλώς έκανε αφού μια «θεολογία» εγκαθίδρυσε κι αυτός. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις όμως, εμείς δεν είμαστε οι πρώτοι που καταλαβαίνουμε ότι δεν πάει κάτι καλά; Εμείς δεν είμαστε εκείνοι που συμφωνούμε με τη ρήση ότι «οι αριθμοί ευημερούν οι άνθρωποι όχι»; 

Γιατί τελικά, το νόημα είναι τι απομένει στους ίδιους τους ανθρώπους. Και τι είναι αυτό που θα τους πείσει ότι η μοίρα τους δεν είναι μία διαρκής, δύστηνη έρημος συμβιβασμού με τον αφύσικο κόσμο της ανισότητας και της ανελευθερίας. Τίποτα δεν μπορεί να τους πείσει για κάτι τέτοιο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr