Πότε χάθηκε το νήμα του ελληνικού ποδοσφαίρου

Θέλει μεγάλη προσοχή όταν ανακοινώνεις την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γιατί κατά πάσα πιθανότητα εσύ θα φύγεις από την κυβέρνηση και το ποδόσφαιρο θα μείνει όπως είναι. Το έχει πάθει και η σημερινή κυβέρνηση που ακόμα ψάχνει τρόπους να αλλάξει την εικόνα και την ουσία του κατ’ όνομα πρωταθλήματος. Και είναι κατ’ όνομα γιατί τα παιχνίδια δεν τελειώνουν, βαθμολογία δεν υπάρχει και η αίσθηση που κυριαρχεί είναι ότι το παρασκήνιο είναι μεγαλύτερο από το προσκήνιο. 

Πότε χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία για το ελληνικό ποδόσφαιρο; Σε δύο φάσεις. Όταν έγινε επαγγελματικό δεν κατάφερε να βάλει τις βάσεις ώστε να είναι κι επί της ουσίας επαγγελματικό. Όταν όμως άρχισε να αλλάζει διεθνώς η φύση αυτού του επαγγελματισμού, περνώντας στην εποχή της επιχειρηματικότητας, η Ελλάδα έμεινε ακόμα πιο πίσω.

Αυτό που χάθηκε είναι η ευκαιρία, μία ομάδα να μετατραπεί σε μία επιχείρηση που να βγάζει τα λεφτά της από τα εισιτήρια στο γήπεδο και από την αξιοποίηση της φήμης της, όπως κάνουν όλες οι ομάδες του εξωτερικού. Αν υπήρχε αυτή η βάση, θα μπορούσε πάνω σε αυτή να επενδύσουν και οι μεγάλες πολυεθνικές και οι επενδυτές όπως γίνεται στα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, προσδοκώντας όχι πια κέρδη στο ταμείο μόνο, αλλά και δική τους φήμη.

Το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι στηριγμένο στο πρότυπο της υγιούς επιχειρηματικότητας και ως «προϊόν» δεν είναι ελκυστικό. Κι εκεί είναι το μυστικό κάθε πιθανού νέου σχεδίου για βελτίωσή του. Αναγκαστικά πρέπει να βρει φιλάθλους που θα αντικαταστήσουν τους χουλιγκάνους, επενδυτές που θα επενδύσουν στο θέαμα και όχι στην επιρροή, φίλους του αθλητισμού και όχι πάσης φύσεως περαστικούς. Δύσκολα όμως όλα αυτά. Χάθηκαν κάπου εκεί στα τέλη του ’70, όταν άλλαζε και το ποδόσφαιρο και η Ελλάδα. Και ξέρουμε πια ότι ούτε η Ελλάδα τα πήγε καλύτερα. 

Εσύ από πού ενημερώνεσαι;

Αν ρωτήσεις τρεις τέσσερις ανθρώπους ταυτόχρονα ποια είναι τα σημαντικότερα γεγονότα της επικαιρότητας, θα δεις ότι δεν θα συμφωνήσουν. Δεν υπάρχει μια κοινή ατζέντα με τα κυρίαρχα θέματα των ημερών. Παλιότερα υπήρχε με την έννοια ότι είχε σημασία τι γίνεται στην οικονομία, την κεντρική πολιτική ή σε κάποιον κοινωνικό τομέα. Σήμερα είναι το πιθανότερο να ακούσεις πολλά και διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα.

Άλλαξε σίγουρα ο τρόπος πρόσληψης. Παλιότερα είχες λίγα τηλεοπτικά κανάλια και μερικές μεγάλες εφημερίδες. Σήμερα έχεις μία τεράστια γκάμα όχι μόνο μέσων ενημέρωσης, αλλά και διαφορετικές πλατφόρμες και τεχνολογικές εφαρμογές. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού. 

Θα φανεί ακραίο το παράδειγμα, αλλά είναι πολύ κοινό στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για πολύ κόσμο να ενημερώνονται από υλικό που κατεβαίνει μέσα από εφαρμογή στο κινητό τους. Μέσα από αυτή την εφαρμογή αγοράζουν φύλλα εφημερίδων, μεμονωμένα άρθρα, αναρτήσεις ή βίντεο και ό,τι ενδιαφέρον κυκλοφορεί συν αυτά που τους προτείνονται. 

Στην Ελλάδα βέβαια απαξιώθηκε τόσο πολύ η ενημέρωση που διάφοροι περαστικοί κάνουν αρπαχτές νομίζοντας ότι είναι ή το παίζουν δημοσιογράφοι και ακόμα περισσότεροι που νομίζουν ότι είναι ενημερωμένοι πολίτες τσαλαβουτώντας εδώ κι εκεί. Χάος. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr