Ευκαιρία να ανοίξει η συζήτηση για την πόλη

Η συζήτηση για το πώς θέλουμε την πόλη, δεν είναι εύκολη. Αν ήταν θα είχε γίνει και θα βλέπαμε ήδη τα αποτελέσματα. Ο Δήμος Ιωαννιτών έχει κάνει κάποια μάλλον δειλά βήματα σε αυτά τα τρία χρόνια της δημοτικής αρχής, με τον συμμετοχικό προϋπολογισμό και τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Θα μπορούσε να τα είχε κάνει στην αρχή της θητείας ώστε σήμερα να είμαστε σε πιο προχωρημένο στάδιο. Ας είναι όμως…

Το πρώτο μυστικό σε αυτή τη συζήτηση για την πόλη, είναι η συμμετοχή. Αν δεν συμμετέχουν πολλοί και διαφορετικοί, τότε ρισκάρεις. Γιατί το άλλο μοντέλο να τα αναθέτεις όλα στους ειδικούς, μπορεί να σε φέρει μπροστά σε αδιέξοδα, όπως το να μην συμφωνούν οι πολλοί  με τις αποφάσεις των λίγων και ειδικών. Έτσι κι αλλιώς πάντως, οι ελληνικοί δήμοι δεν έχουν επιτροπές ειδικών για να τους συμβουλεύουν και ακολουθούν το παλιό πολιτικό μοντέλο, με την παράταξη της πλειοψηφίας να παίρνει τις πολιτικές αποφάσεις και τον όποιο μηχανισμό του Δήμου να υλοποιεί.

Η συμμετοχή όμως είναι δύσκολη υπόθεση στη χώρα μας. Συνήθως οι πολίτες αναθέτουν την ευθύνη στους κυβερνώντες μετά από τις εκλογές και απλώς παρακολουθούν στη συνέχεια και κρίνουν. Γι’ αυτό και ό,τι κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, στη συμμετοχή και τη διαβούλευση, μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει.

Το δεύτερο μυστικό είναι να έχει η δημοτική αρχή ένα όραμα, ένα σχέδιο συνολικό, δημόσια κατατεθειμένο και διάφανο και πάνω σε αυτό να ανοίγει η συζήτηση. Αυτό λείπει πέρα από κάποιες επιμέρους αρχές που κατά καιρούς έχουν δημοσιοποιηθεί κυρίως με αφορμή το στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης. Το όραμα είναι κάτι μεγαλύτερο από ένα πρόγραμμα και έχει στοιχεία αληθινής και ουσιαστικής πολιτικής πρότασης. 

Στο βαθμό όμως που ανοίγει η συζήτηση και υπάρχουν και κάποια «εργαλεία», όπως οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί ή τα έργα σε ευρωπαϊκά προγράμματα, είναι και ευκαιρία να πάμε σε ένα πιο προωθημένο επίπεδο. Και να συμμετέχουμε βέβαια και εμείς οι πολίτες. 

Πώς αντιπαλεύεις το ανορθολογικό;

Ωραία τα είπαμε τώρα που πέθανε ο Στίβεν Χώκινγκ. Σαν να μας άγγιξε η αύρα αυτού του θαυμαστού ανθρώπου και γίναμε όλοι ανοιχτόμυαλοι και οραματιστές. Ας επιστρέψουμε όμως στην σκληρή πραγματικότητα που λέει ότι ανάμεσά μας είναι πολλοί, παρά πολλοί που δεν είναι σίγουροι για την Εξέλιξη του ανθρώπου ή για το αν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι ανάλογα με το χρώμα, τη θρησκεία ή τον ερωτικό προσανατολισμό τους. 

Και το λέω, γιατί ζω σε αυτή τη χώρα και κινούμαι ανάμεσα στους ανθρώπους. Και τις περισσότερες φορές αποφεύγω να συνεχίσω μια συζήτηση που τη βλέπω να ξεσπά. Γιατί δεν αντέχεται πάντα και η βία του λόγου του μίσους.

Θα πεις, η πάλη και ο αγώνας για το δίκαιο και το ορθό, είναι διαρκής. Δεν ζούμε στον κόσμο της αγαθότητας και το ανορθολογικό ωρύεται δίπλα μας και ζητάει να του αναγνωριστεί το δικαίωμα όχι μόνο να μιλάει, αλλά και να αποφασίζει και για τις ζωές μας. Κάπως πρέπει να απαντάμε και στον αντιεπιστημονικό και στον ακροδεξιό λόγο.

Αλλά στην Ελλάδα δεν έχουμε ορίσει ακόμα τι είναι αντιεπιστημονικότητα ή ακροδεξιά και πλέουμε μέσα σε μία θάλασσα από σχετικισμούς και θολούρες. Με άλλα λόγια ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί ό,τι θέλει. Κι αυτή η έλλειψη κανόνων ακόμα και στο τι λέμε, μας κάνει ενίοτε μία πολύ άδικη και άνιση κοινωνία. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr