Η ιστορική μνήμη θα πρέπει πάντα να είναι παρούσα, γιατί αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος, να μη φτάνουμε στη λήθη…

Και μπορεί να χρειάστηκε να περάσουν 74 χρόνια, ωστόσο και στο μεσοδιάστημα, ειδικά την τελευταία δεκαετία έγιναν αρκετά πράγματα που μας βοήθησαν ως πόλη και ως κάτοικοί της, να μάθουμε και να διδαχθούμε…

Τα 74 χρόνια από την ημέρα του εκτοπισμού των Γιαννιωτοεβραίων και την εξόντωσή τους στη συνέχεια, είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και η απόσταση που μας χωρίζει από το σήμερα είναι επίσης μεγάλη…

Εκδηλώσεις μνήμης όμως, όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στην πλ. Μαβίλη, ενισχύουν τη συλλογική ιστορική μνήμη και διαμορφώνουν συνειδήσεις…

Το φωτογραφικό υλικό που εντοπίστηκε από τον Αλέκο Ράπτη το 2005 και δημοσιεύθηκε στη συνέχεια, αποτελεί ένα εξαιρετικό αρχείο που μπορεί και πρέπει να αποτελεί στο εξής τη βάση για μία γενικότερη αναζήτηση…   

Η οποία θα μπορούσε κάποια στιγμή να αποτελέσει και αντικείμενο ενός σχολικού εκπαιδευτικού προγράμματος, όπως σωστά επισήμανε στην εκδήλωση παρουσίασης του λευκώματος με τίτλο «Άουσβιτς» του Γ. Πηλιχού, η υφυπουργός Παιδείας Μερ. Τζούφη.

Αργά γίνονται πολλά βήματα, αλλά γίνονται και αυτό είναι σημαντικό και δεν πρέπει να το υποβαθμίζουμε…

«Είναι τέλος περίεργο πως ο κύριος Περιφερειάρχης δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη για τη συγκεκριμένη εξέλιξη»…

Είναι η τελευταία φράση της ανακοίνωσης της παράταξης «Ήπειρος Ανατροπής» για την αδειοδότηση των μονάδων βιοαερίου στη ΒΙΠΕ…

Βρήκαμε λοιπόν ποιος φταίει και αυτός δεν είναι ο Χατζηπετρής, αλλά ο Καχριμάνης…

Που φανταζόμαστε κάποια στιγμή θα απαντήσει συνολικά επί του θέματος, απλώς εμείς θυμόμαστε και την αρνητική γνωμοδότηση της Επιτροπής Περιβάλλοντος για τις μονάδες βιοαερίου…

Θυμόμαστε επίσης και τη συζήτηση εκτός ημερήσιας στην προτελευταία συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου όπου ο Αλ. Καχριμάνης είχε αναφερθεί ενδελεχώς στο ζήτημα…

Να μη θυμούνται οι σύμβουλοι της «Ήπειρος Ανατροπής», ότι έγινε η συγκεκριμένη συζήτηση;

Μπορεί… Αυτό θα είναι μάλλον και όχι κάτι άλλο…  

Να εξάρουμε τέλος και να αποδώσουμε τα εύσημα σε όσους είχαν την έμπνευση και την πρωτοβουλία, να παρελάσει το τμήμα ενηλίκων της ΕΛΕΠΑΠ την Κυριακή!

Όσο σπουδαίο είναι να βλέπεις ανθρώπους με τα δικά τους προβλήματα να το ζουν πραγματικά και να το χαίρονται, άλλο τόσο είναι να ακούς και τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες από τους πολίτες που παρακολουθούν την παρέλαση…

Που πολλοί εκ των οποίων μπορεί να μην ξέρουν καν τι κάνει η ΕΛΕΠΑΠ και ποιο είναι το έργο της…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ