Είναι και θέμα περηφάνιας τα τοπικά προϊόντα

Η Μαρία Ρεζάν έγραφε σε ένα σχόλιό της σε αθηναϊκή εφημερίδα του ’60, ότι σε ένα εστιατόριο της πρωτεύουσας της πρότειναν ένα καινούργιο τυρί, το Μετσοβόνε. Κάπως έτσι μπαίνει στην καθημερινότητα ένα νέο όνομα και ένα νέο προϊόν. Άλλωστε η καλύτερη διαφήμιση πάντα είναι αυτή που γίνεται στόμα με στόμα, διαδίδοντας την καλή φήμη του προϊόντος. 

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η προσπάθεια που γίνεται να γνωρίσει η τοπική αγορά το κρασί και το τσίπουρο της Ζίτσας. Εντάσσεται κι αυτήν, στην ευρύτερη προσπάθεια ανάδειξης των τοπικών μας προϊόντων.

Βέβαια, η τοπική αγορά είναι μικρή και δεν αρκεί για την ανάπτυξη της τοπικής παραγωγής. Όσο κρασί Ζίτσας και να πιούμε στα Γιάννενα δεν φτάνει για την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής, χρειάζονται οι μεγάλες αγορές.

Αυτό όμως το αλλάζει ο τουρισμός. Ο επισκέπτης της πόλης που έρχεται μπροστά σε μία νέα γεύση, ή και βλέπει τους ντόπιους να δοκιμάζουν κάτι που δεν ξέρει, γίνεται ο καλύτερος πρεσβευτής στη συνέχεια όταν επιστρέψει στην Αθήνα ή την πόλη του στο εξωτερικό.

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: Η περηφάνια. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για τα τοπικά μας προϊόντα. Γιατί είναι πρωτότυπα, ποιοτικά, άξια. Από το γάλα και το τυρί μέχρι τα κρασιά ή το κρέας, δεκάδες είναι οι επιλογές μας. Και αξίζει τον κόπο να τα ψάχνουμε, να τα καταναλώνουμε… αλλά και να μιλάμε γι’ αυτά. Γιατί αυτή είναι η «περιουσία», ο πλούτος του τόπου μας. Και πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι για τον τόπο μας. 

Δεν χρειαζόμαστε άλλους προφήτες

Κανείς δεν μπορεί να κουνάει πια σε κανέναν το δάχτυλο. Η κρίση έσπασε όλες τις βεβαιότητες κι όλα τα δόγματα που στηρίξαμε τις ζωές μας τόσα χρόνια. Κι επειδή κρατάει και πολύ, έχουν δοκιμαστεί και τα πάντα. Όλες οι μαγικές λύσεις ειπώθηκαν και κάποιες δοκιμάστηκαν κι όλες απέτυχαν βέβαια.

Φυσικά, το χούι πεθαίνει τελευταίο. Κάποιοι από τους «σωτήρες» θα επανέλθουν, αλλά νεόφερτοι στην αγορά, άλλοι παλιότεροι που θα ζητήσουν δεύτερη ευκαιρία, άλλοι πιο παλιοί ακόμα με το πρόσχημα ότι έχουν πείρα (καλύτερα να σε καταστρέφει ο παλιός, ε;), άλλοι με καινούργιες μάσκες κι άλλοι βέβαια με τα παλιά, καλά υλικά που μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο όπως η αέναη πίστη σε ένα λυτρωτικό μέλλον και η σωτηριολογία των μύθων και της παραμυθίας.

Πάντως, εκείνο το κούνημα του δαχτύλου κι εκείνη η ματιά του «σας τα έλεγα εγώ», έχουν όντως μειωθεί. Γιατί ακόμα κι όσοι «τα ήξεραν όλα» εδώ γύρω μαζί μας στο βάλτο βουλιάζουν και οι ίδιοι. Και το χειρότερο: Ακόμα και να τα ήξερες όλα, δεν μπόρεσες να κάνεις κάτι και για να τα αλλάξεις. Δεν χρειαζόμαστε άλλους προφήτες. Χτίστες χρειαζόμαστε για να ξαναφτιαχτούν όσα ερήμωσαν. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr