Ας ξεκινήσουμε με ένα θέμα

Η διαχείριση των κατοικίδιων ζώων είναι πια ένα πολύπλοκο κοινωνικό και σε μεγάλο βαθμό πολιτικό θέμα. Η κυβέρνηση ήδη το κατάλαβε, αναγκασμένη να υποχωρήσει μπροστά σε μαζικές αντιδράσεις και να αποσύρει προσωρινά ένα σχέδιο νόμου που είχε παρουσιάσει. Όσο είσαι έξω από το χορό, στην αντιπολίτευση, εύκολα προαναγγέλλεις λύσεις, όταν όμως έρχεσαι στην κυβέρνηση όπου τα νομοθετήματά σου αγγίζουν κοινωνικές πτυχές που δεν τις έβλεπες ίσως παλιά, τότε αναθεωρείς.

Αυτό πάντως που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τα ζώα στη χώρα μας, είναι ένα νέο επίπεδο για την αστική ζωή. Δεν είναι πια μόδα να έχεις στο σπίτι ένα και δύο ζώα. Κάποιοι λένε ότι έχει να κάνει με την κρίση και μία αναθεώρηση της προσωπικής μας ζωής που προσπαθεί να βρει κάπου να ακουμπήσει. Μοιάζει να ισχύει. Μία άλλη τάση είναι αυτή η διαφορετική προσέγγιση στη φύση και τον φυσικό τρόπο ζωής που αυξάνεται ανάμεσα στους κατοίκους των πόλεων. Το ότι είμαστε μπροστά σε ένα νέο φαινόμενο, αυτό είναι βέβαιο.

Το άλλο φαινόμενο είναι ο τεράστιος αριθμός αδέσποτων. Σίγουρα έχει να κάνει με την κρίση, αφού είναι φανερό ότι κάποια νοικοκυριά θεώρησαν λύση για τα μειωμένα οικονομικά τους να αφήσουν τον σκύλο τους έξω, να αναθέσουν στην υπόλοιπη κοινωνία δηλαδή, το κόστος της τροφής του. Εκεί όμως αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχε ούτε κρατική πολιτική για τα κατοικίδια ζώα, ούτε κουλτούρα συμβίωσης ανθρώπων ζώων στην ελληνική κοινωνία. Η κατάσταση με τα αδέσποτα αποδεικνύει ότι η Ελλάδα βρίσκεται ακόμα στο παρελθόν, τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις. Πρόκειται για όνειδος του πολιτισμού μας. 

Ακριβώς όμως επειδή είναι κοινωνικό πια το φαινόμενο με τα αδέσποτα, η λύση αφορά όλους μας, το κοινωνικό σύνολο και το κράτος. Θα πληρώσουμε όλοι το κόστος, με άλλα λόγια. Και η πιο απλή λύση είναι ένα πενταετές σχέδιο με ένα μικρό ειδικό τέλος (πχ στο λογαριασμό του νερού) της τάξης του ενός ή δύο ευρώ το χρόνο. Το έχουμε όλοι μας το ποσό. Στη συνέχεια ο κάθε Δήμος (γιατί είναι πρόβλημα πόλης) θα αναλάβει να ασκήσει με αυτά τα ποσά- που δεν είναι μικρά αν τα αναλογιστούμε- πολιτικές διαχείρισης (στειρώσεις, καταφύγια κλπ) με μετρήσιμα αποτελέσματα που θα παρουσιάζονται για αξιολόγηση κάθε χρόνο. Ας ξεκινήσουμε από εδώ. 

Πώς να προλάβεις να ακούσεις μουσική

Το πιο δύσκολο σήμερα είναι να ακούσεις μουσική. Δύσκολο είναι να ασχοληθείς με κάθε τέχνη έτσι κι αλλιώς. Γιατί δεν έχεις χρόνο, γιατί οι συνθήκες ζωής δεν σ’ αφήνουν να έχεις χρόνο και καθαρό κεφάλι, γιατί όλα αυτά μοιάζουν πολυτέλεια μπροστά στο βιοπορισμό.

Δεν είναι πολυτέλεια βέβαια, όλοι το γνωρίζουν αυτό. Ένα σιγοτράγουδο αλαφρώνει την ψυχή κι ένας στίχος σε κρατάει ζωντανό στον αγώνα της κάθε μέρας. Το θέμα είναι ότι νιώθεις να πιέζεσαι από παντού.

Παλιά ήταν τουλάχιστον το ραδιόφωνο, τώρα πάει κι αυτό κατέρρευσε σχεδόν με το σύνολο των μέσων ενημέρωσης. Υπάρχουν όμως ακόμα ραδιόφωνα να ακούσεις. Κι υπάρχει και ο τεράστιος χώρος του ίντερνετ. Αλλά πρέπει να κάνουμε μια στάση, κάπως να το πάρουμε αλλιώς για να συναντηθούμε με τη μουσική. Δύσκολο, αλλά γίνεται. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr