Πόσες προσλήψεις απαιτούνται για την κάλυψη των αναγκών μας

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρειάζονται νέες προσλήψεις στο Δημόσιο. Το καταλαβαίνεις αν πας σε μία δομή Υγείας όπου και είναι φανερό ότι περισσότερο προσωπικό θα έδινε και ώθηση στις υπηρεσίες υγείας προς τους πολίτες. Η δε, τραγική κατάσταση που δημιουργείται με τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς κάθε χρόνο, με χιλιάδες ανθρώπους να μετακινούνται σε μεγάλες αποστάσεις, δείχνει αν μη τι άλλο, ότι ανάγκες και κενά υπάρχουν στα σχολεία.

Φυσικά, αμφιβολίες σου προκύπτουν όταν επισκέπτεσαι ένα άλλο Δημόσιο, διοικητικές κυρίως υπηρεσίες, όταν βλέπεις γεμάτα γραφεία από υπαλλήλους, αλλά και ουρές πολιτών που δεν εξυπηρετούνται, ταλαιπωρία, γραφειοκρατία και μη επίλυση στο τέλος των προβλημάτων του κόσμου. Αυτό το Δημόσιο είναι που προκαλεί τις αρνητικές εντυπώσεις και ανοίγει την κουβέντα προς τη μεριά όσων ζητάνε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις σε υπηρεσίες.

Πόσες όμως προσλήψεις χρειάζεται το κράτος μας και προς ποια κατεύθυνση; Πολλοί θα διαφωνήσουν ακόμα και για το ποιοι τομείς έχουν ανάγκη. Θέλουμε περισσότερους ένστολους ή γιατρούς; Θέλουμε οικονομολόγους ή εκπαιδευτικούς; Να μερικά διλήμματα που δεν είναι εύκολο να απαντηθούν.

Πάντως άλλη γραφειοκρατία δεν χρειαζόμαστε. Δεν θέλουμε άλλα γραφεία που να βάζουμε μόνο υπογραφές, δεν θέλουμε άλλη διεκπεραίωση υπηρεσιακής αλληλογραφίας. Κάθε υπηρεσία το μόνο που έχει να κάνει είναι να εξυπηρετεί τον πολίτη. Μαζί με τις υπηρεσίες που δουλεύουν προς όφελος των κρατικών και δημοσίων υποθέσεων (έλεγχοι, αρχαιολογίες, δασαρχεία κλπ) συνιστούν τον κορμό του Δημοσίου που έχει ανάγκη η χώρα. Με διαφάνεια, δημόσιο λόγο και αποτελεσματικότητα, πρέπει να υπολογίσουμε πόσος είναι αυτός ο κορμός για να δούμε στη συνέχεια και τους ευαίσθητους τομείς της Υγείας, της Παιδείας ή της ασφάλειας. 

Ακούγεται κάπως θεωρητικό, αλλά μόνο γιατί ως σήμερα οι κυβερνήσεις αποφεύγουν να πουν την αλήθεια και να αποκαλύψουν τα στοιχεία που θα δώσουν και τη συνολική εικόνα των αναγκών, των ελλείψεων και των πλεονασμάτων.

Αλλά δεν πιέζει και η κοινωνία προς μία τέτοια κατεύθυνση. Γιατί όλοι περιμένουν ακόμα και σήμερα μία εξυπηρέτηση και ένα βόλεμα. Δύσκολος συνεπώς ο δρόμος για ένα καλύτερο Δημόσιο. 

Πώς χάνεται μία ώρα από τη ζωή σου

Φέτος, σαν μην έγινε μεγάλο θέμα η αλλαγή της ώρας την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου. Ίσως επειδή είχε γίνει και η σχετική συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την κατάργηση της θερινής ώρας, αν και δεν πέρασε τελικά από την Επιτροπή. Κάπως έτσι ωριμάζει πάντως μία αλλαγή, οπότε θα δούμε του χρόνου πάλι το θέμα.

Και είναι και όλοι αυτοί οι υπολογιστές πια και τα κινητά που αλλάζουν μόνα τους την ώρα και δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα εσύ. Μόλις αρχίσουν να βγαίνουν μαζικά και τα αυτοκίνητα με ίντερνετ, θα λυθεί κι εκεί το θέμα.

Πάντως για όσους κοιμόμαστε πιο αργά το βράδυ, θεματάκι υπάρχει τέτοια εποχή κάθε χρόνο. Γιατί δεν είναι εύκολο να αντικαταστήσεις την ώρα που χάνεις, σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και είναι μία ώρα ολόκληρη κι ας υπάρχει η αίσθηση ότι μετακυλίεται. Θα συνέβαινε κάτι τέτοιο αν κοιμόσουν στις 9 ή τις 10 το βράδυ, αλλά αν κοιμάσαι στις 11 ή μετά τα μεσάνυχτα, θα χαθείς μέσα στη νύχτα για να βρεις τη χαμένη ώρα, εκεί το πρωί που θα ξυπνάς «μια ώρα μπροστά», σε σχέση με πριν.

Βέβαια, δεν χρειάζεσαι παρά μερικές μέρες για να προσαρμοστείς. Και το κέρδος με τη μεγάλη μέρα εδώ στη ζώνη της Μεσογείου, είναι ανεπανάληπτο. Πάει 9 το βράδι και νιώθεις ότι έχεις ακόμα τη μέρα μπροστά σου. Παρ’ όλα αυτά, έστω και για λίγο διάστημα, η αίσθηση ότι χάνεις μία ώρα από τη ζωή σου είναι περίεργη, δυσάρεστη. Και είναι πολύ ακόμα μέχρι τον Οκτώβριο για να την πάρουμε πίσω. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr