Αυτές τις μέρες ακούς συχνά το ερώτημα αν θα γίνει πόλεμος. Κάποιοι, προβληματίζονται επιπλέον, για το αν μπορεί η Ελλάδα να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Πριν προλάβουμε να ασκήσουμε κριτική στην ευκολία με την οποία αρκετοί Έλληνες δημιουργούν ένα κλίμα ανησυχίας ας παρατηρήσουμε δύο πράγματα.

Πρώτον ότι ο φόβος ως αίσθημα δεν είναι κατ’ αρχάς αρνητικό. Οι άνθρωποι πρέπει να φοβούνται πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν πόλεμο. Ο φόβος αυτός μας βάζει σε εγρήγορση, μας κάνει να πάρουμε πιο κρίσιμες αποφάσεις και να μετέχουμε στη λήψη τους.  Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η ανησυχία για τον πόλεμο, δείχνει εξ αντιθέτου, ότι μας αρέσει η μακρά ειρηνική και δημοκρατική περίοδο που διανύει η χώρα μετά το 1974, ότι έχουμε βολευτεί στην ειρήνη και τη δημοκρατία. Κι αυτό είναι μεγάλη κατάκτηση. Το να θεωρείς δεδομένη τη δημοκρατία, την ησυχία, την ειρήνη είναι απόδειξη της δύναμής τους.

Από εκεί και πέρα, αλήθεια, τι περισσότερο προσθέτουν στην άμυνα της χώρας, οι πολεμοχαρείς δηλώσεις, η επίδειξη «ανδρισμού» (λες και μόνο οι άνδρες ασχολούνται ή επηρεάζονται από τον πόλεμο), το σήκωμα των τόνων έναντι της Τουρκίας, πέραν ίσων κάποιων επικοινωνιακών πολιτικών αναγκαίων, κάτι που ανήκει όμως στις κυβερνητικές και μόνο αρμοδιότητες; Μήπως ακριβώς επειδή είμαστε μια προηγμένη δημοκρατία, ανάμεσα σε πολλά κράτη της περιοχής μας που έχουν πολλά θέματα με τη δημοκρατία, πρέπει να δείξουμε και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους αρμόδιους: Στην πολιτική και φυσική ηγεσία του στρατεύματος και των δομών της Εθνικής Άμυνας;

Στο κάτω κάτω, η αξιοποίηση για εσωτερικές και κομματικές διαμάχες, του όντως πολύ αρνητικού κλίματος που διαμορφώνει η τουρκική επιθετικότητα και η υπαρκτή απειλή από την Τουρκία, δεν μοιάζει με την προσπάθεια του Ερντογάν να κερδίσει το εσωτερικό ακροατήριο στη χώρα του; Μήπως το να παίζουμε το παιχνίδι του κακού γείτονα, μας κάνει να μοιάζουμε περισσότερο μαζί του από όσο νομίζουμε; 

Κι ακόμα χειρότερα: Μήπως τελικά συντηρητικοποιούμαστε και οπισθοχωρούμε από τα δημοκρατικά ιδεώδη, όταν υιοθετούμε αντιλήψεις περί επίδειξης πυγμής; Η Ελλάδα ήκμασε τόσα χρόνια διασφαλίζοντας βέβαια την άμυνά της και κυρίως προβάλλοντας το ηθικό πλεονέκτημα της ειρηνικής και δημοκρατικής διαβίωσης. Έτσι έγινε χώρα πρότυπο στην Νοτιοανατολική Ευρώπη κι έτσι πρέπει να συνεχίσει. 

Το βίωμα είναι μοναχικός δρόμος

Μόνο όσοι έχουν χρόνο μπορεί να κατανοήσουν καλύτερα και τη γιορτή. Σχηματικά πάντως το λέμε αυτό, γιατί στο τέλος τέλος, όλοι μας μπορούμε να βιώσουμε τη γιορτή, κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις και υπό κάθε πίεση. 

Τόσο μεγάλες γιορτές όπως το Πάσχα, τον θέλουν το χρόνο τους. Τουλάχιστον για να βρεις τα παλιά πατήματα. Όλα αυτά που ακούμε σήμερα και προσπαθούμε να κρατήσουμε, τα έθιμα, οι παραδόσεις, το τυπικό, δεν γίνεται να τα προλάβουμε, κλεισμένοι στα γραφεία μας ή πνιγμένοι στις δουλειές και τις αγωνίες του βίου, μέχρι και το Μ. Σάββατο το μεσημέρι.

Ακριβώς όμως επειδή από ένα σημείο και πέρα, καμιά παράδοση και κανένα τυπικό, δεν είναι θέσφατα και σημασία έχει η ύπαρξη και τα ερωτήματά της, εκείνος που θέλει, θα βρει το δρόμο να βιώσει και το πένθος και την ανάσταση στο τέλος της Μ. Εβδομάδας. Κι αυτός ο δρόμος είναι μοναχικός.

Ίσως όμως όχι και τόσο δύσκολος όσο ακούγεται. Για να μην το χρησιμοποιούμε κι ως δικαιολογία όταν δεν κάνουμε τίποτα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr