Οι ευχές των ημερών «Καλό Πάσχα», «Καλή Ανάσταση» μοιάζουν καθιερωμένες, τυπικές. Όλες οι ευχές μοιάζουν έτσι μέσα στον οικείο, ετήσιο κύκλο των εορτών. Και είναι ακριβώς αυτή η επανάληψη του εορτολογίου που μας εφησυχάζει, μας πείθει ότι ο χρόνος είναι μακρύς, ότι έχουμε καιρό στη διάθεσή μας και για άλλα, ότι είμαστε καλά προστατευμένοι από τη ματαιότητα και το ανέλπιδο ενός τέλους που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Φευ…

Κι όμως, οι ευχές λειτουργούν. Δεν έχουν απλώς λόγο ύπαρξης μέσα σε ένα θρησκευτικό τυπικό που πρέπει να το τηρούμε για λόγους κοινωνικής ευπρέπειας, αντίθετα λειτουργούν ως χειρονομίες προς τον άλλον, μειώνουν τις αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων δημιουργώντας δεσμούς. Γι’ αυτό και επιβιώνουν οι ευχές, γι’ αυτό και τις θέλουν ακόμα οι άνθρωποι.

Η παρηγορητική λειτουργία του καλού λόγου, είναι δεδομένη. Φαίνεται άλλωστε εξ αντιθέτου, όταν εκλείπει. Ο άνθρωπος που απομονώνεται για δικούς του ή αλλότριους λόγους, χάνει σταδιακά και τις γέφυρες του λόγου με τις οποίες διανύει τις αποστάσεις προς τον άλλο. Σύντομα, δυσκολεύεται να συνομιλήσει, αλλά και οι απέναντι σηκώνουν σταδιακά τείχη σιωπής. 

Αρκούν όμως μερικές λέξεις για να κρατήσουν ακόμα στα πόδια του τον κόσμο μας; Ένα «καλημέρα», ή ένα «χρόνια πολλά» φτάνουν για ζεστάνουν τα μύχια των ανθρώπων και να ξαναδέσουν τους δεσμούς του κοινωνικού γίγνεσθαι; Θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι είναι τόσο εύκολο. Αλλά συνιστά και άρνηση, απώθηση να ισχυριζόμαστε ότι υπάρχουν και πολλοί άλλοι δρόμοι που μπορούν να ανασυστήσουν τη χαμένη ενότητα, τη συνοχή του ανθρώπινου με το γήινο, την κοινότητα των συναντιλήψεων για το χρόνο και την ύπαρξη. Αν υπήρχαν τόσοι εναλλακτικοί δρόμοι, θα τους είχαμε ακούσει, θα είχαμε δοκιμάσει να τους διαβούμε. 

Θα συνεχιστεί προφανώς η αναζήτηση. Αλλά στο μεταξύ, μπορούμε να απλώσουμε ένα χέρι φιλίας και να στείλουμε ένα μήνυμα υπερνίκησης του θανάτου. Για το μικρό σημάδι που αφήνουμε με τη ζωή μας σε αυτό το κομμάτι του σύμπαντος, είναι καλύτερο να υπερασπιζόμαστε τη ζωή. 

Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ