Η ειρήνη είναι θέμα πολιτικών επιλογών

Η απώλεια του Έλληνα πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει. Ένας νέος άνθρωπος, καταρτισμένος σε ανώτατο επίπεδο, πέφτει πάνω στο καθήκον. Πρόκειται για πρότυπο που αποκαλύπτει σε ευρύτερο πεδίο, μία Ελλάδα που συνεχίζει να παλεύει και να αγωνίζεται. Από τη μεριά που ορίστηκε στον καθένα και την καθεμιά. 

Έχουμε συνηθίσει βέβαια τέτοιες απώλειες. Όχι γιατί είναι κατ’ ανάγκη πολλές, αλλά γιατί γνωρίζουμε ότι η «ειρηνική περίοδος» που διανύουμε, είναι γεμάτη ένταση λόγω της διαρκούς επιθετικότητας της Τουρκίας. Η χώρα μας διατηρεί ένα δυσανάλογα μεγάλο στρατό για τον πληθυσμό της, λόγω ακριβώς του κινδύνου που έχει από τα ανατολικά σύνορά της. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και με την παγίωση της δημοκρατίας μας μετά το ’74, η Τουρκία παραμένει μία διαρκής απειλή. Και συντηρεί μια κατάσταση συνεχούς έντασης μεταξύ των στρατιωτικών δυνάμεων.

Έχει γίνει φαντάζομαι φανερό όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και στους αδαείς, ή σε όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι η υπόθεση της ειρήνης, είναι ένας διαρκής αγώνας του κράτους και της κοινωνίας μας. Και η ειρήνη έρχεται ως αποτέλεσμα μιας συνεχούς έγνοιας, μίας πολιτικής πειθούς προς τον γείτονα και τις μεγάλες δυνάμεις, μίας επιλογής προς τους άλλους αλλά και προς εμάς, της πίστης ότι είναι καλύτερα να ζούμε ειρηνικά από το να πολεμάμε. Ακούγεται κάπως ανώδυνο και αφελές, αλλά το πλεονέκτημα της ειρήνης είναι ότι ζουν καλύτερα οι άνθρωποι. Τόσο απλά.

Το τελευταίο διάστημα με όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, αρκετοί άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι απλά τα πράγματα και ότι οι «καλοί» δεν είναι και τόσο οριοθετημένοι από τους «κακούς». Αντίθετα βιώνουμε ένα πολύπλοκο και δυσεπίλυτο γρίφο, ένα παζλ από συμφέρονται και επιδιώξεις, πολλών ταυτόχρονα δυνάμεων, στο οποίο εμπλέκονται η αγορά της ενέργειας, η διεκδίκηση εδαφών, η εξουσία, το χρήμα, η επιρροή. Όλα τα παλιά στοιχεία δηλαδή που γεννάν συγκρούσεις, αλλά σε συμπυκνωμένο μίγμα και σε στενό γεωγραφικά χώρο. Σαν να μην τέλειωσε ποτέ ο 20ος αιώνας. 

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, και παρά τη διάχυτη ρευστότητα και το αβέβαιο των εξελίξεων, η σκέψη μας δεν μπορεί να είναι στον πόλεμο, αλλά στην ειρήνη. Που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχουν πολιτικές που όχι μόνο να μειώσουν την ένταση, αλλά να φέρουν σε νέα επίπεδα τη διαβίωση των ανθρώπων, να δώσουν πνοή στο όραμα των λαών για ένα καλύτερο μέλλον. Σήμερα όσο ποτέ χρειαζόμαστε μία νέα πολιτική συμφωνία για την ειρήνη και τη δημοκρατία, με επίγνωση ότι μας αφορά όλους και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι εξαιρείται ή ότι θα ξεφύγει. 

Δεν είναι εύκολη υπόθεση η ξεκούραση

Παλιά, εντάξει, ήμασταν πιο έτοιμοι για τριήμερα, εξόδους και διακοπές. Άμα ρέει το χρήμα όλα λύνονται. Τότε είχε βγει και η μαγική φράση «να γεμίσω τις μπαταρίες μου» που θα τη διαβάζουν τα παιδιά το 2100 και θα έρχονται σε απόγνωση και θα μιλάνε για τη λεξιπενία των Ελλήνων (γιατί σιγά μην έχει λυθεί ως τότε το «γλωσσικό μας ζήτημα»).

Τώρα που δεν έχουμε λεφτά, δεν μπορούμε να κάνουμε διακοπές, αλλά μας έχουν μείνει και οι φράσεις και οι επιθυμίες βεβαίως βεβαίως. Μόνο που δεν είναι σίγουρο τι επιθυμούμε: Να ξεκουραστούμε λίγο, ή να επιδείξουμε την άνεση και το βιοτικό μας επίπεδο στους άλλους. Δεν έχουν φύγει αυτά τα κουσούρια.

Μόνο που το πρόβλημα πια είναι όντως η έλλειψη ξεκούρασης, η απουσία χρόνου χωρίς προβλήματα και υποχρεώσεις. Γιατί η δουλειά- αν έχεις- δεν σταματάει, αλλά σε ακολουθεί όπως και όλοι εκείνοι που τους χρωστάς. Και οι υποχρεώσεις πολλές και οι εκκρεμότητας και οι φόβοι και οι ανασφάλειες. 

Και δεν έχουμε μάθει να χαιρόμαστε τις στιγμές και να κοιτάμε να εκμεταλλευτούμε κάθε διαθέσιμη ευκαιρία. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr