Να έρθει ξανά μπροστά η διπλωματία της ειρήνης

Με ευκολία παίρνεις θέση για τις βόμβες στη Συρία από τις δυνάμεις της «Δύσης». Η μία πλευρά θα πει ότι πρέπει «ο πολιτισμένος κόσμος να επέμβει ενάντια στη βαρβαρότητα» και η άλλη πλευρά θα πει ένα «καθαρό όχι σε κάθε επέμβαση». Όταν είσαι τόσο μακριά από τις βόμβες, τις έχεις εύκολες τις απόψεις.

Μα, θα πει κάποιος άλλος, δεν πρέπει να έχουμε μία άποψη για τα όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας; Αύριο μεθαύριο, ο πόλεμος θα έρθει ακόμα πιο κοντά μας. Προφανώς και πρέπει να έχουμε άποψη, γνώμη, ακόμα και παρεμβάσεις θα μπορούσαμε να κάνουμε. Γιατί ο πόλεμος μας έχει αγγίξει ήδη. Αυτή είναι η περίπτωση των εκατομμυρίων προσφύγων από τη Συρία που πέρασαν ή διαμένουν στη χώρα μας. Και είναι αντιφατικό να θεωρούμε ασύνδετο το προσφυγικό από την ένταση στη Μέση Ανατολή και τον εμφύλιο της Συρίας. Αλλά τέτοιες αντιφάσεις είναι συνηθισμένες στις δημόσιες συζητήσεις στη χώρα μας. Νομίζουμε ότι μπορείς να βομβαρδίζεις μια χώρα, αλλά να αποφεύγεις τους πρόσφυγές της.

Διαπιστώνουμε όμως για μία ακόμα φορά πόσο αδύναμη είναι η διπλωματία και η ειρήνη. Μας αρέσει να μιλάμε για πόλεμο, αλλά καθόλου για την ειρήνη. Δεσμευόμαστε με «ναι» και «όχι» για τις πολεμικές επεμβάσεις, αδιαφορούμε όμως για τις διπλωματικές λύσεις. Πόσο αποτελεσματικό θα μπορούσε να είναι για παράδειγμα ένα εμπάργκο πώλησης όπλων από τις ισχυρές αγορές της Δύσης στις εμπόλεμες πλευρές; Κανείς όμως δεν αγωνίζεται μαζικά για κάτι τέτοιο.

Ο κόσμος όμως έχει αλλάξει πολύ. Έννοιες όπως «Δύση», ή «Διεθνής κοινότητα» δεν εξηγούν τίποτα σχεδόν πια. Πλέον πρέπει να βρεθούν νέες έννοιες, αλλά και νέες ισορροπίες. Και όσοι υπερασπίζονται την ειρήνη πρέπει να βρουν νέα επίπεδα πολιτικής ισχύος που να επηρεάζουν τους κάθε λογής πολεμοχαρείς. 

Σαν να μοιάζουν τα τοπία πια

Στο δρόμο για την Κρυοπηγή την Κυριακή για να δούμε από κοντά την κατολίσθηση, η σκέψη ήταν και στο πόσο διαφορετικό γίνεται με τα χρόνια το τοπίο σε όλη την Ήπειρο. Είναι σαν να ομογενοποιείται, σαν να γίνεται ίδιο σε όλο το εύρος του, κυρίως όμως σε αυτό που βλέπουμε εμείς, δίπλα στους δρόμους.

Δεν μπορείς να πεις ότι οι αλλαγές είναι κακές ή καλές. Είναι πιο πολύπλοκο. Μοιάζει όμως να αναπτύσσονται όλα με την ίδια αισθητική πάνω κάτω και να τείνουν να εξαλείψουν παλιότερες τοπικές ιδιαιτερότητες. Οι δρόμοι ίσως να μας φέρνουν πιο κοντά σε όλα, ακόμα και στην αισθητική. Είναι όμως και οι ανάγκες που διαμορφώνουν τα τοπία, η οικονομία.

Πάλι καλά που δεν έχουμε βαριά βιομηχανία, εδώ που τα λέμε. Τι θα βλέπαμε!

Βέβαια, μόλις μπεις πιο μέσα, στην ενδοχώρα, το τοπίο αγριεύει και πάλι, γίνεται πιο φυσικό. Αυτά είναι από τα καλά του τόπου μας, να διατηρεί ακόμα αυθεντικές γωνιές, τοπία μέσα στα τοπία και τόπους με βαριά πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά. Θέλει όμως προσοχή στις αλλαγές που αφήνουμε να συντελούνται συχνά χωρίς καμία επιφύλαξη.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr