«Ο κόσμος ομορφαίνει τον τόπο»… Μέσα σε λίγες μόνο λέξεις, μία φράση των κατοίκων της Σκλίβανης που έρχεται από το παρελθόν, επιβεβαιώνεται στο παρόν και δείχνει το δρόμο για το μέλλον.

Τα χωριά της ηπειρωτικής υπαίθρου βιώνουν μία εποχή μετάβασης, εποχή μεγάλων αλλαγών, αλλά και ευκαιριών που προσφέρει πλέον η ευκολία μετακίνησης και πρόσβασης, σε πολλές περιπτώσεις όμως και το μεράκι ανθρώπων που ασχολούνται με επιμέρους ζητήματα.

Το παράδειγμα της Σκλίβανης, ενός ζωντανού χωριού του Δήμου Δωδώνης, στους πρόποδες του Ξηροβουνίου, είναι εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό μίας προσπάθειας που καταβάλλεται και σε άλλα χωριά από ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο τους.

Η Σκλίβανη και οι κάτοικοί της μπορούν να υπερηφανεύονται ότι μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, με τις άοκνες προσπάθειες των ανθρώπων που ασχολήθηκαν με την Αδελφότητα Σκλιβανιτών και γενικότερα με τα κοινά, απέκτησαν δύο μουσεία, που από μόνα τους μπορούν να προσελκύσουν επισκέπτες. Πρόκειται για το Μουσείο Νεότερης Ιστορίας και για το Μουσείο Μεταβυζαντινής Τέχνης.

Όταν αυτή η πρωτοβουλία συνδυάζεται και με ικανοποιητική παροχή υπηρεσιών στην εστίαση και τη φιλοξενία, το χωριό μπορεί να ελπίζει σε μία πραγματική αναγέννηση.

Με αφορμή το τριήμερο χειροτεχνίας, η Αδελφότητα Σκλιβανιτών φιλοξένησε ένα εργαστήριο υφαντικής στο Μουσείο Νεότερης Ιστορίας. 

Εκεί, στήθηκε και λειτούργησε ένας όρθιος αργαλειός, με μαθητές δημοτικών σχολείων που βρέθηκαν χθες στο χωριό να έχουν την ευκαιρία να δουν την επεξεργασία του μαλλιού σχεδόν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο στάδιο της ύφανσης. 

Για τις προσπάθειες που καταβάλλει η Αδελφότητα ώστε να «ζωντανέψει» την ιστορία και την παράδοση του τόπου μίλησε ο πρόεδρος Β. Μαγγιώρος. «Πιστεύουμε, ότι η Σκλίβανη έχει γίνει ένας ελκυστικός τόπος εκδρομικού προορισμού και για μαθητές αλλά και κάθε οικογένεια».

Οδηγός του μέλλοντος, 

το παρελθόν

Στη Σκλίβανη τη δεκαετία του 1960 λειτούργησε η Οικοκυρική Σχολή Κιλιμοποιίας – Ταπητουργίας, που γνώρισε μεγάλη άνθηση, εξάγοντας μάλιστα και προϊόντα στο εξωτερικό και αποσπώντας, όπως τόνισε η Ευτέρπη Τσιγαρά – Καραγιάννη, δασκάλα τότε στη Σχολή, και βραβεία ποιότητας.

«Ήταν το μοναδικό κιλιμοποιείο στην Ήπειρο και τα προϊόντα μας ταξίδευαν στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αισθάνομαι χαρά και συγκίνηση που βλέπω νεότερες γυναίκες να μαθαίνουν τον αργαλειό», τόνισε χαρακτηριστικά.

Στις ενέργειες, αλλά και στην προσφορά των κατοίκων του χωριού, όπως και των προηγούμενων διοικήσεων της Αδελφότητας, ώστε να στηθεί το Μουσείο Νεότερης Ιστορίας, όπως και το Μουσείο Μεταβυζαντινής Εκκλησιαστικής Τέχνης στάθηκε ο εκπρόσωπος της Τ.Κ. Θωμάς Χρήστου.

Η ερμηνεία 

των αντικειμένων

Για να «στηθεί» το Μουσείο Νεότερης Ιστορίας χρειάστηκε να παραχωρήσουν μοναδικά δείγματα της λαογραφικής παράδοσης του τόπου οι ίδιοι οι κάτοικοι.

Οι όποιες αμφιβολίες υπήρχαν στην αρχή, λόγω και της συναισθηματικής απώλειας ενός αντικειμένου αντισταθμίστηκαν στην πορεία όπως αναφέρει η Μαρία Μπάρκα, που είχε τη μουσειολογική επιμέλεια της έκθεσης.

«Η ανταπόκριση των κατοίκων συνιστά παράδειγμα προς μίμηση. 

Ο τρόπος με τον οποίο παραχώρησαν τα αντικείμενα ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε, γιατί έχουν πλούσια συναισθηματική αξία. Το ζητούμενο της έκθεσης είναι πώς θα μπορέσει να ερμηνεύσει τα αντικείμενα και αυτό προσπαθήσαμε να το κάνουμε στο μέτρο του δυνατού», σημείωσε χαρακτηριστικά.