Συνέντευξη ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

Για τρεις μέρες ανεβαίνει στα Γιάννενα η επιτυχημένη παράσταση «Το Μικρό Πόνι». Λίγο πριν φτάσει στην πόλη, μιλήσαμε με τη διακεκριμένη Γιαννιώτισσα ηθοποιό Ρηνιώ Κυριαζή, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση, όχι  μόνο για το έργο αλλά και τη δουλειά της στο θέατρο, τη θεατρική σκηνή της χώρας και τα σχέδιά της.

Ο εκφοβισμός κατά παιδιού, στο επίκεντρο του έργου. Πώς τον αντιμετωπίζει το έργο και τι θα δούμε στην παράσταση;

Ο Πάκο Μπεθέρα εμπνευσμένος ή μάλλον σοκαρισμένος από πραγματικά γεγονότα γράφει ένα έργο αφιερωμένο σε κάθε παιδί που υποφέρει. Ένα απόκομμα σε μια εφημερίδα αναφέρει πώς ένα 10χρονο αγόρι οδηγήθηκε σε απόπειρα αυτοκτονίας λόγω των αντιδράσεων που προκάλεσε η επιλογή του να πάει στο σχολείο με μια σάκα με φιγούρες από τη σειρά «Μικρό μου πόνι». Σ’ ένα δεύτερο αγόρι απαγορεύτηκε η είσοδος στο σχολείο για τον ίδιο λόγο. Στο έργο ο Λουίσμι, ο πρωταγωνιστής, δεν εμφανίζεται, δεν μιλάει, μιλάνε όλοι οι άλλοι αντ’ αυτού, ακατάπαυστα. Η κοινωνία, το σχολείο, ο διευθυντής, η δασκάλα, τα δικαστήρια, οι δικηγόροι, οι ψυχολόγοι, ο πατέρας και η μητέρα του. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους αρνείται να δει την πραγματικότητα του παιδιού, την απλή αλήθεια του. Φοβούνται τον καθρέφτη τους στα καθαρά μάτια του. Σίγουρα οι γονείς του δεν έχουν κακή πρόθεση, πόσα όμως ακόμα εγκλήματα μπορούμε να δικαιολογήσουμε, πόσο πια οι φόβοι μας μπορούν να γίνουν το άλλοθί μας για καταστροφικές συμπεριφορές απέναντι στους ανίσχυρους; 

Το ζευγάρι, ο άνδρας και η γυναίκα χωριστά, ένα παιδί, η οικογένεια. Μπορούν να λειτουργήσουν όλα ομαλά; Πώς έρχεται, αν έρχεται η ισορροπία;

Στην αρχή του έργου οι γονείς μοιάζουν να δρουν από κοινού, να προσπαθούν μαζί, να αγαπιούνται, ένα σοβαρό όμως γεγονός αποκαλύπτει πολύ γρήγορα το σαθρό υπόβαθρο. Ο καθένας ξεχωριστά δεν έχει αποδεχτεί τους δικούς του φόβους, δεν τους γνωρίζει, δεν τους μοιράζεται, παλεύει μόνος του, κρυφά. 

Η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο ρόδινη, στις σχέσεις είναι αδύνατον να μην υπάρχουν εντάσεις, εξάλλου η αρμονία επιτυγχάνεται μέσω των αντιθέσεων. Γνωρίζουμε καλά όμως πότε προσπαθούμε να συμπλεύσουμε και πότε όχι κι όταν ανάμεσά μας υπάρχουν παιδιά πρέπει να θυμόμαστε πως κάθε δική μας ανεπάρκεια την εισπράττουν ως δική τους αποτυχία, μας αγαπούν άνευ όρων, για όλα νιώθουν υπεύθυνα. Η αγάπη που διατυμπανίζουμε δεν είναι ικανή να μας κάνει να τα προστατεύσουμε, οι προτεραιότητές μας είναι να βγούμε κερδισμένοι, να έχουμε δίκιο, να επιβληθούμε κι όχι να αγαπήσουμε. 

Τι είναι αυτό που σας ελκύει σε ένα θεατρικό έργο ή μία παράσταση και αποφασίζετε να συμμετάσχετε;

Το σημαντικό για μένα είναι πάντα οι συνεργάτες, ο σκηνοθέτης, οι συντελεστές,  ο τρόπος δουλειάς, περισσότερο από ό,τι το κείμενο, ο συγγραφέας ή το θέμα γιατί πιστεύω ότι κάθε θέμα μπορεί να έχει ή να μην έχει ουσία ανάλογα με τον τρόπο που θα το αφηγηθείς.

Σε μία μακρά πια περίοδο κρίσης που δεν περισσεύουν και πολλά στον βιοπορισμό των ανθρώπων ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου; Άλλαξε το θέατρο στη χώρα μας αυτά τα χρόνια;

Το θέατρο αντανακλά πάντα την κοινωνία. Στο θέατρο όπως και αλλού υπάρχει πολύ ταλέντο, καμία οργάνωση, καμία φροντίδα, καμιά βαθειά γνώση του αντικειμένου, καμιά προστασία. Από τη μια άνθρωποι μόνοι παλεύουν να στήσουν μικρές παραστάσεις που παίζονται για λίγο γιατί τα θέατρα τις αλλάζουν σαν σούπερ μάρκετ, από την άλλη μεγάλοι οργανισμοί ψάχνουν το πιο ψαγμένο που θα πουλήσει. Το εισιτήριο πολύ συχνά κάνει όσο ένα πατατάκι απ’ το περίπτερο, κανείς δεν επιβιώνει και κανείς δεν νοιάζεται. Μια πολιτιστική πολιτική που θα συνέδεε την τέχνη με την εκπαίδευση, τον τουρισμό, την επιχειρηματικότητα και θα αναδείκνυε όλη την ομορφιά του τόπου και των ανθρώπων μας, είναι πια λυπηρό ανέκδοτο.

Έχετε κάποια σχέδια, μικρά ή μεγάλα, για το επόμενο διάστημα; Με τι θα θέλατε να ασχοληθείτε;

Έχω πολλά μικρά και μεγάλα προσχέδια στα συρτάρια μου, η αγωνία μου είναι να δημιουργήσω τις συνθήκες που θα μου επιτρέψουν να τα κάνω πράξη. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες της εποχής που δεν πρέπει να αφήσουμε να μας καταβάλλουν-πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν- επιμένω πως τα όνειρα είναι αυτά που μας οδηγούν να ζούμε ποιητικά, να ζούμε ποιοτικά. Στο τέλος αυτό μένει, μια μουσική θυμόμαστε πάντα από κάθε εποχή, ένα ωραίο τραγούδι.