Το πότε θα γίνουν εκλογές, επανέρχεται ως ερώτημα μία φορά το μήνα. Και δεν αλλάζουν και πολλά στο μεταξύ, ώστε να προκύπτει και μία νέα απάντηση. Άλλωστε κανείς πλην του πρωθυπουργού δεν ξέρει αν θα γίνουν πρόωρες εκλογές ή όχι. Και συνήθως μας το ανακοινώνει ο εκάστοτε πρωθυπουργός ξαφνικά.

Με την εμπειρία του παρελθόντος και με μία κοινή αίσθηση για το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, το να ανακοινωθούν πρόωρες εκλογές δεν είναι αδόκιμο. Αυτή η κυβέρνηση έχει περάσει ή κοντεύει να περάσει την τριετία (ανάλογα πώς υπολογίζεις τις εκλογές του 2015) ενώ υπάρχουν μεγάλα θέματα που επιτρέπουν την κήρυξή τους με κυριότερο την «έξοδο» από τα μνημόνια. Οπότε κανείς δεν θα πει τίποτα στον Αλ. Τσίπρα αν αύριο κρίνει ότι τον ευνοεί μια ημερομηνία ας πούμε τον Ιούλιο ή τον Οκτώβριο φέτος. Αν δε, φτάσουμε στο 2019, όλες οι ημερομηνίες πια θα είναι δόκιμες.

Θυμίζουμε επιπλέον ότι η αντιπολίτευση ζητάει συνέχεια εκλογές, οπότε δεν θα διαμαρτυρηθεί κι αν της κάνει το χατίρι ο πρωθυπουργός. Ενδιαφέρον πάντως θα έχει σε αυτήν την περίπτωση, πώς θα αντιμετωπίσει η ΝΔ ή το Κίνημα Αλλαγής αν γίνουν κυβέρνηση, το ζήτημα της «εξόδου» τον Αύγουστο. Θα υιοθετήσουν τη σημερινή πολιτική επιδίωξη της κυβέρνησης για μία επόμενη μέρα χωρίς εποπτεία;

Το κυριότερο όμως ερώτημα θα είναι το κοινωνικό. Αν προσδιοριστεί ημερομηνία εκλογών, το πρώτο που θα σκεφτούν οι πολίτες θα είναι το πώς θα αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις της κρίσης και των μνημονίων. Έτσι σκέφτηκαν και το 2012 και το 2015 κι έτσι θα κάνουν και τώρα. Το έχουν αντιληφθεί άραγε τα κόμματα; Γιατί από την καθημερινή τους αντιπαλότητα δείχνουν ότι περί άλλων τυρβάζουν… Αν και μάλλον έτσι τους βολεύει να κάνουν. 

Μία άλλη ματιά στην επέτειο για τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Είναι θετικό που το κράτος έχει θεσπίσει ως επέτειο τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Συγχρονίστηκε έτσι με όλον τον προηγμένο, δημοκρατικό κόσμο. Δεν βρίσκει όμως ανταπόκριση στην κοινωνία αυτή η επέτειος. Αν κι αυτό δεν είναι παράλογο. Για τους Έλληνες αυτός ο πόλεμος μοιάζει να άρχισε και να τελείωσε με το έπος του ’40. 

Φταίει ως ένα βαθμό ότι είμαστε ανιστόρητοι. Δεν μαθαίνουμε σωστά την ιστορία, την έχουμε κατατάξει απλώς σε ένα σχολικό μάθημα, που ακόμα και σε αυτό δίνουμε ενίοτε ιδεολογικές μάχες μην και μας ξεφύγει κανάς πόντος υπέρ του «αντιπάλου».

Ο Εμφύλιος που ακολούθησε την Κατοχή «θόλωσε» όσα προηγήθηκαν στις συνειδήσεις πολλών Ελλήνων. Και η ελληνική Δημοκρατία δεν κατάφερε παρά μόνο μετά το 1974 να βρει ένα κατάλληλο δρόμο λήθης των παθών και ανάδειξης των σημαντικών και των επιτυχιών. Ακόμα δε, τον ψάχνει αυτόν τον δρόμο σε πολλά σημεία του.

Στην Ελλάδα συνέβησαν δύο μείζονα γεγονότα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: Η χώρα υπέστη μεγάλες καταστροφές από τη ναζιστική Κατοχή, δυσανάλογες με τη θέση της. Αλλά παράλληλα αυτή η χώρα ανέδειξε κι ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα αντίστασης στην Ευρώπη. Συμμετείχε δε στα μεγαλύτερα στρατιωτικά γεγονότα στο πλευρό των Συμμάχων από τον Οκτώβριο του 1940 ως και την απόβαση στη Νορμανδία και το τέλος του πολέμου. Γιατί άραγε όλα αυτά τα τρομερά, τα εντυπωσιακά, δεν μπορούμε να τα γιορτάσουμε, μαζί με όλη την Ευρώπη στις 9 Μαΐου;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr