Όταν συζητάς για μεγάλα έργα υποδομών, υπάρχουν δύο διαδεδομένες οπτικές. Η πρώτη είναι αυτή που βλέπει όσα λείπουν και βγάζει πάντα το αποτέλεσμα όσων έχουν γίνει, λειψό. Η δεύτερη βλέπει όσα έχουν γίνει και υπολογίζει στο θετικό αποτύπωμα που αφήνουν. Στην πράξη βέβαια υπάρχουν πολλές αποχρώσεις ανάμεσα στις δύο αυτές οπτικές.

Σε μία Ελλάδα που έμεινε πίσω από υποδομές σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης, κάθε συζήτηση για έργα προκαλεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Το ξέρουν πρώτες και καλύτερες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που περιλαμβάνουν λίστες ολόκληρες με αυτά που θα… φτιάξουν. Για να μην νομίζουμε όμως ότι το φαινόμενο είναι νέο- γιατί πολλοί ανακαλύπτουν τον λαϊκισμό της εξουσίας μόνο όταν τη χάνουν- ανάλογα συνέβαιναν και παλιότερα, στις αρχές του 20ου αιώνα για παράδειγμα, όταν μάλιστα καταγράφονταν και έντονη σκανδαλολογία περί ημετέρων και διαπλοκής.

Αυτό που έχει αλλάξει στην εποχή μας είναι κυρίως ότι πλέον ξέρουμε και τι μας λείπει και τι έχουμε πετύχει. Έχουμε ταξιδέψει στο εξωτερικό, υπάρχουν τα μέσα για να παρακολουθούμε τις εξελίξεις διεθνώς, γνωρίζουμε συνεπώς το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούμαστε να μιλήσουμε. Επιπλέον, η τεχνολογία έχει αλλάξει το επίπεδο συζήτησης αφού πλέον δεν υπάρχουν ανάγκες μόνο για τσιμέντα και άσφαλτο, αλλά και για οπτικές ίνες και ψηφιακές λεωφόρους.

Με τέτοια βάση, αυτό που πλέον έχει ανάγκη όχι μόνο ο σχεδιασμός αλλά και η συλλογική μας συνείδηση, είναι όσο κι αν δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό…η φαντασία. Τώρα πρέπει να φανταστούμε τον εαυτό μας και τον τόπο μας στο μέλλον για να καταλάβουμε και ποιες είναι οι ανάγκες μας. Τώρα που έχουν γίνει μερικά βασικά έργα, από οδικούς άξονες ως αεροδρόμια, είναι φανερό για όσους έχουν λίγη φαντασία ότι ο χώρος πρέπει να δοθεί στα τρένα, στο τραμ, στη βιώσιμη μετακίνηση και το ποδήλατο, αλλά και στα έξυπνα κινητά και την ψηφιακή επικοινωνία. Η διασύνδεση του μέλλοντος είναι εδώ και πρέπει να αρχίσουμε να την οικοδομούμε. 

Δύσκολο να είσαι υγιής…

Μας απασχολεί πολύ η υγεία μας, δεν το συζητάμε. Και τώρα με την κρίση, μας απασχολεί ακόμα περισσότερο γιατί οι γιατροί και οι θεραπείες κοστίζουν, γιατί είναι δύσκολο ακόμα και να αναρρώσεις όσοι οι δουλειές τρέχουν και σε θέλουν στο πόδι.

Δύσκολο όμως είναι και να είσαι υγιής, όπως και να παραμένεις και να ελέγχεσαι για το αν είσαι υγιής. Είναι το περίφημο θέμα της πρόληψης, που υποτίθεται ότι απασχολεί και τις πολιτικές υγείας, αλλά φαίνεται ότι δεν τα καταφέρνουν και επαρκώς. Γιατί όλοι μας ξέρουμε ότι ένας έλεγχος κοστίζει κι ότι το σύστημα είναι στραμμένο στο να θεραπεύει και όχι να προλαμβάνει.

Από την άλλη, υπάρχει ανοιχτή μία συζήτηση για το τι πρέπει να κάνουμε για να παραμένουμε υγιείς και όντως πιάνει ας πούμε η άτυπη καμπάνια για να περπατάμε περισσότερο ή να τρέχουμε περισσότερο. Έχεις όμως την αίσθηση ότι δεν γίνεται συντονισμένα η καμπάνια αυτή και περισσότερο έχει να κάνει με τις επιμέρους προσπάθειες φορέων και συλλόγων.

Και είναι βέβαια και μία τάση δικιά μας, ανθρώπινη, να μην προετοιμαζόμαστε για το μέλλον, που ειδικά για την υγεία, μοιάζει με μία απωθητική ενόχληση. Νομίζουμε ότι αν προσέξουμε την υγεία μας είναι σαν να προτρέχουμε, σαν να προκαλούμε την τύχη μας. Οι προκαταλήψεις έχουν συχνά περίεργο περιεχόμενο στην εποχή μας. Το πρώτο βήμα ίσως να πρέπει να είναι η αποδοχή, ότι η υγεία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται με τον τρόπο ζωής που επιλέγουμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr