Η στήλη απουσίαζε από το φύλλο του Σαββατοκύριακου, με τον γράφοντα να συνοδεύει την κόρη του σε μία τριήμερη σχολική εκδρομή στο Ναύπλιο…

Εξαιρετική επιλογή για μία σχολική εκδρομή μαθητών δημοτικού και μεγαλύτερων παιδιών, την οποία συνιστούμε ανεπιφύλακτα…

Όμως, ο λόγος για τον οποίο γράφουμε δεν είναι, για να κάνουμε προτάσεις υπέρ συγκεκριμένων εκδρομικών προορισμών, διαφημίζοντάς τους…

Δεν το έχουν ανάγκη άλλωστε, αφού… το πράγμα τσουλάει από μόνο του, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την πόλη μας!

Όμως θα θέλαμε να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις που κάναμε κατά τη διάρκεια των επισκέψεων σε χώρους ιστορικούς, όπως οι Μυκήνες, η Επίδαυρος και το Παλαμήδι…

Για την Επίδαυρο, δε μπορούμε να πούμε ότι μείναμε εντυπωσιασμένοι, με την έννοια, ότι με εξαίρεση το θέατρο, που διασώζεται σε καλή κατάσταση, ο υπόλοιπος αρχαιολογικός χώρος δε σε εντυπωσιάζει…

Ειδικά, αν κάποιος πάει μόνος του, χωρίς τη βοήθεια ξεναγού, νομίζουμε, πως θα ψάχνει τη συντομότερη διαδρομή για να βρεθεί στην έξοδο…

Όμως, δεν ισχύει το ίδιο και για τις Μυκήνες, που είναι πραγματικά απίστευτος χώρος, όπως και η ατμόσφαιρα που αποπνέει από τα έγκατα της γης…

Τα υπέροχα ταφικά μνημεία και το εξαιρετικά προσεγμένο Αρχαιολογικό Μουσείο είναι χώροι που έχουμε χρέος, ο καθένας προσωπικά και η Πολιτεία ως συνολική και συλλογική έκφραση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού να αναδείξουμε και να προβάλλουμε…

Αναχωρώντας από τα Ιωάννινα, αυτούς τους δύο χώρους είχαμε στο μυαλό μας, έχοντας βάλει σε δεύτερη μοίρα ενδιαφέροντος και προσοχής το Παλαμήδι στο Ναύπλιο…

Όχι για το μοναδικό Κάστρο και την οχύρωσή του, ούτε και για την απίστευτη θέα που έχει όποιος βρεθεί εκεί ψηλά, ούτε και για τα 999 σκαλοπάτια, που σε οδηγούν στην κορυφή ή αντίστροφα στους πρόποδες του λόφου…

Αλλά για το κελί, στο οποίο φυλακίστηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης! 

Πριν καν μπούμε μέσα από τη μικρή πέτρινη εσοχή, ήταν απίστευτο το συναίσθημα της συγκίνησης και της ντροπής ταυτόχρονα, όχι μόνο για τον γράφοντα, αλλά και για πολλούς επισκέπτες, που περίμεναν υπομονετικά στη σειρά μαζί μας…

Άκουγες τα ίδια σχεδόν λόγια… Λόγια θλίψης και ντροπής για τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της φυλάκισης του Κολοκοτρώνη… Και έβλεπες δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα!

Ένα πρόσωπο της ελληνικής Επανάστασης, που είναι πολύ κοντά σε όλους μας, γιατί έτσι, «δικό μας», τον μάθαμε μέσα από την ιστορία του σχολείου, τις διδαχές των μεγαλύτερων, ενδεχομένως και μέσα από διάφορους αστικούς μύθους…

Και φεύγοντας από εκεί, σκεφτόμασταν, ότι σε αυτόν εδώ τον τόπο, υπάρχει χαραμάδα ελπίδας και αισιοδοξίας… 

Όταν βλέπεις εκατοντάδες, μικρά παιδιά και μεγαλύτερους, να συνωστίζονται στην μικρή είσοδο του κελιού, όχι από υποχρέωση, αλλά γιατί το αισθάνονται πραγματικά, λες, δε μπορεί, αυτός ο τόπος μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες ημέρες!

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ