Όποιος καταλαβαίνει τι ακριβώς λέει η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση για την έξοδο από τα μνημόνια, ας σηκώσει το χέρι. Γιατί όντως λένε πολλά και διφορούμενα. Και γιατί είναι όλα πιο πολύπλοκα από όσο νομίζουμε. Καλύτερα συνεπώς ας μειώσουμε όλοι μας τους τόνους για το ποιος έχει την καλύτερη άποψη και πρόβλεψη για τον Αύγουστο.

Έχει νόημα όμως αυτή η συζήτηση; Ίσως όχι στην πράξη. Γιατί όντως τα μέτρα δεν θα αλλάξουν. Τα μέτρα που ξέρουμε κι άλλα που ίσως να μην έχουμε καταλάβει και επαρκώς όπως οι κόφτες και η πώληση δημόσιας περιουσίας, εκεί είναι ακόμα. Μαζί τις νέες μειωμένες συντάξεις ή το αφορολόγητο. Μετά τον Αύγουστο, θα έρθει ένας Σεπτέμβρης οικείος, σαν όλους τους μήνες που πέρασαν ως σήμερα.

Παρ’ όλα αυτά ας μην μηδενίζουμε και την πολιτική αντιπαράθεση. Κάτι υποδηλώνει κι αυτή, θέτει τουλάχιστον μερικά διλήμματα που ταιριάζουν με την ανάγκη μας για μία πολιτική προσέγγιση της κρίσης και της αντιμετώπισής της.

Το πώς θα εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους και πώς θα κινηθεί η οικονομία μετά το μνημόνιο είναι πολύ σοβαρά θέματα και έχουν να κάνουν ακριβώς με τα πολιτικά προτάγματα. Τώρα που καταλάβαμε ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις και κανένα κόμμα δεν έχει τη μία και μόνο απάντηση για τη σωτηρία του τόπου, καλό είναι να προχωράμε με συγκεκριμένα ερωτήματα. 

Πότε να προλάβεις να διαβάσεις τα πάντα

Μπαίνοντας πρόσφατα σε ένα ενημερωμένο βιβλιοπωλείο λύγισα κάτω από το βάρος των επιλογών που είχα μπροστά μου στα ράφια και τους πάγκους. Βγαίνουν τρομερά βιβλία πια, σίγουρα βγαίνουν πολλά που έχουν ενδιαφέρον. Έχει αυξηθεί η παραγωγή δοκιμίων, γίνονται πολλές και καλές μεταφράσεις, γίνονται πολύ καλές επανατυπώσεις από το παρελθόν.

Υπολόγισα ότι θα ήθελα να αγοράσω πέντε έξι νέα βιβλία, είχα λεφτά μόνο για το ένα, δεν είχα καθόλου χρόνο για κανένα. Η στοίβα στο κομοδίνο μου μεγαλώνει κι έχω δύο τρεις ακόμα σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Το θέμα δεν είναι ότι μου αρέσει να διαβάζω, αλλά ότι μου φαίνεται αναγκαίο. Εκεί είναι άλλωστε που την πατάνε όλοι οι αναγνώστες.

Από κάποιο σημείο και πέρα όλοι οι αναγνώστες νιώθουν την ανάγκη να διαβάσουν περισσότερο. Παράλληλα καταλαβαίνουν ότι είναι αδύνατο να διαβάσουν τα πάντα και σταδιακά συνειδητοποιούν ότι δεν θα προλάβουν να διαβάσουν στη ζωή τους ούτε ένα μικρό ποσοστό από όσα επιθυμούν. Διαβάζουμε με τη ματαίωση ότι δεν θα μπορέσουμε να διαβάσουμε όσα θέλουμε. Κι αυτό έρχεται κόντρα στις επιθυμίες και τις ανάγκες μας.