Ζούμε ένα ακόμα «καυτό» πολιτικό καλοκαίρι. Όχι σαν εκείνο βέβαια του 2015 όταν πέφταμε για ύπνο χωρίς να γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει, αλλά είναι και αυτό που διανύουμε γεμάτο εξελίξεις και γεγονότα. Τελευταίο, η αποχώρηση του Ποταμιού από το Κίνημα Αλλαγής μετά από ολιγόμηνη συμμετοχή. Είναι αυτό ένα μεγάλο γεγονός;  Όχι από μόνο του, αλλά σε συνδυασμό με άλλες μικρότερες εξελίξεις δείχνει την τάση μετάβασης που καταγράφεται το τελευταίο διάστημα. Μετάβαση, όμως προς τα πού;

Η κοινωνία παραμένει πάντως ως ένα βαθμό απαθής παρά την όξυνση πολλών θεμάτων που παλιότερα θα προκαλούσαν πάταγο. Είναι χαρακτηριστική η μικρή συμμετοχή σε πολλά συλλαλητήρια για το «μακεδονικό», κάτι που δείχνει ότι για τις μεγάλες πλειοψηφίες οι λύσεις δεν διαφαίνονται πια μέσα από μεγάλες δημόσιες εκδηλώσεις. Ο καιρός των μεγάλων συγκεντρώσεων των «αγανακτισμένων» μοιάζει μακρινός, όχι γιατί δεν θέλει ο κόσμος να διαμαρτυρηθεί, αλλά γιατί δεν έχει αποτέλεσμα αυτή η διαμαρτυρία. 

Το πιο δύσκολο που έχουμε μπροστά μας δεν είναι τα πολιτικά διλήμματα και οι επιλογές που έχουμε να κάνουμε. Ακόμα και εκλογές να γίνονταν αύριο το πρωί, θα πηγαίναμε απλώς να ψηφίσουμε. Ας μειώσουν συνεπώς λίγο την ένταση τα κόμματα που έχουν αναλάβει εργολαβικά να εκφράζουν τις κοινωνικές αντιθέσεις, μόνο μέσα από τις δημοσκοπήσεις και τα εκλογικά αποτελέσματα. Υπάρχουν κι άλλα σημεία που εκφράζουν την κοινωνική διαμαρτυρία και δυσαρέσκεια.

Κι ένα τέτοιο είναι αυτή  η απογοήτευση, αυτή η προσπάθεια φυγής από μία πραγματικότητα που μοιάζει να μην εκφράζει όλο και περισσότερους. Γιατί αυτό που λείπει δεν είναι η μία κάποια πολιτική άποψη ή το κόμμα που θα μπορούσαμε να ψηφίσουμε. Λείπει η εναλλακτική πρόταση, το κάτι άλλο που θα μπορούσε να δώσει ώθηση στη ζωή μας σε διαφορετικούς δρόμους. 

Υπό κάποια έννοια βιώνουμε και στην Ελλάδα το δρόμο της «ωριμότητας» των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών, την απουσία εναλλακτικής. Και το θέμα είναι αν αυτό θα μας ωθήσει να ψάξουμε για νέους εναλλακτικούς δρόμους ή θα μας βυθίσει ακόμα περισσότερο στον κυνισμό και την απογοήτευση. 

Μία πόλη που να μας χωρά όλους

Σάββατο βράδυ στο Μώλο. Πολύς κόσμος…Κόσμος πολύς που συμμετείχε στη μεγάλη εκδήλωση του φολκλορικού φεστιβάλ και γέμισε με μουσικές του κόσμου το παραλίμνιο, κόσμος που περπατούσε, κόσμος στα καφέ και τα εστιατόρια, επισκέπτες στην πόλη, κάμποσοι και στην ωραία ταινία για τον Βαν Γκογκ στο θερινό φεστιβάλ του δήμου στο Σουφαρί Σεράι. Μια ωραία μεγάλη εικόνα για το τι μπορεί να σημαίνει καλοκαίρι στην πόλη.

Υπήρχε όμως μία αλλαγή. Η νέα πλατεία Μαβίλη, μετά την ανάπλαση, είναι μία νέα μεγάλη πλατεία που τους χωράει όλους. Είναι ένας δημόσιος χώρος στην ουσία καινούργιος που δίνει χώρο στον πολίτη, ό,τι κι αν επιλέγει να κάνει, ακόμα κι αν θέλει απλώς να περπατήσει. Κι αυτό, είναι ένας αληθινός δημόσιος χώρος, να δίνει χώρο σε όλους.

Είναι κι αυτή μια κατεύθυνση που πρέπει να έχει ο δήμος τώρα που η πόλη γίνεται τουριστική. Σημασία δεν έχει μόνο η ένταση μιας οικονομικής δραστηριότητας που τη χρειαζόμαστε προφανώς, όπως ο τουρισμός, ούτε μόνο η αισθητική της πόλης. Σημασία έχει να μπορεί η πόλη να συνομιλεί με όλον τον κόσμο, να του δίνει την ευκαιρία να τη βιώνει. Μεγάλη υπόθεση αυτό και πρέπει να το δούμε.