Μία βιασύνη, μία αγωνία για το πότε θα γίνουν οι εκλογές. Τρία χρόνια και παραπάνω μετά την εκλογή Τσίπρα και δεν έχει σταματήσει η αντιπολίτευση να ζητάει εκλογές. Αναρωτιέσαι γιατί, τι έχει αλλάξει σε σχέση με προηγούμενες κυβερνήσεις που ένιωθαν λιγότερη πίεση σε αυτόν τον τομέα. 

Τι έχει αλλάξει; Μα σχεδόν τα πάντα, έχει γυρίσει ανάποδα ο κόσμος. Αυτό ζούμε 8 χρόνια τώρα, μία πλήρη ανατροπή. Παρ’ όλα αυτά, έχει χάσει η κυβέρνηση τη νομιμοποίησή της;

Κάτι τέτοιο δεν φάνηκε την τελευταία φορά που κατατέθηκε πρόταση μομφής. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει άλλος δρόμος να πέσει η κυβέρνηση μέσω της κοινοβουλευτικής οδού, τους επόμενους έξι μήνες, Μπορεί όμως να γίνουν πολλά τους επόμενους μήνες. Δεν υπάρχει μία αίσθηση ότι κάτι αναμένεται; Πιστεύει αλήθεια κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν γνώριζε πόσο αντιδημοφιλής θα ήταν η συμφωνία των Πρεσπών; Γιατί το έκανε; Μήπως για να επιταχύνει και τις πολιτικές εξελίξεις πέραν των πολιτικών αποφάσεων που έπρεπε να λάβει για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας;

Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η διάσπαση του Κινήματος Αλλαγής λίγο μετά τον σχηματισμό του. Να μία πολιτική εξέλιξη. 

Σε κοινωνικό επίπεδο έχει ενδιαφέρον επίσης ότι ένας κόσμος που είναι κατά των μνημονίων, του «4ου Ράιχ» και αυτών που «έφεραν την κρίση στην Ελλάδα» συστοιχίζεται με άλλους πολλούς στο κίνημα κατά της συμφωνίας για το «μακεδονικό». Πιστεύει κανείς ότι αυτός ο κόσμος, έστω μειοψηφικός αλλά όχι αμελητέος, θα ταυτισθεί αύριο με πολιτικές δυνάμεις που θα του λένε για συμφωνίες και προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης με τους ευρωπαίους εταίρους μας;

Είναι ίσως και λογικό επόμενο, μετά από όλα όσα έγιναν, η ζυγαριά να μην ξέρει ακόμα προς τα πού να γείρει. Να είμαστε ακόμα σε μεταίχμιο, να πλέουμε μέσα σε ρευστά έλη. Και να είναι το ίδιο λογικό αύριο να ξεκινήσει μία συμμαχία πολιτικών δυνάμεων που θα βλέπουν στο κοινό ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας όσο και να ξεσπάσει μία ακροδεξιά συμμαχία με γερά ερείσματα στο κοινωνικό σώμα. Άλλωστε το προσφυγικό δείχνει ότι η Ευρώπη γέρνει όλο και πιο δεξιά για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί με ένα κάποιο πολιτικό σύστημα. 

Η ευγένεια είναι υποχρέωση

Δεν είναι αλήθεια ότι δεν ενοχλεί το τσιγάρο σε εξωτερικό χώρο. Αν κάθεσαι για καφέ πίσω από μία παρέα που καπνίζει, έρχεται όλο κατά πάνω σου και σε ενοχλεί πολύ. Δεν το λέω από μία διάθεση αντικαπνιστικού ελέγχου. Αυτά είναι αρμοδιότητα του νόμου και τέτοιους νόμους πρέπει να τους τηρούμε χωρίς μεν αλλά…

Το λέω από την άποψη της ευγένειας, της ευγένειας που δεν είναι υποκριτική και τυπική, αλλά νοιάζεται για τον άλλο. Ο καπνιστής που έχει ανάγκη το τσιγάρο πρέπει να σέβεται τον συμπολίτη που δεν θέλει να εισπνεύσει τον καπνό του. Αυτή είναι όλη η ιστορία.

Με την ίδια λογική, η ευγένεια στις δημόσιες επαφές, σε μία υπηρεσία για παράδειγμα, μεταξύ και των δύο πλευρών, υπαλλήλου και πολίτη, είναι αναγκαία ως μέρος της επαφής. Πρώτος ο υπάλληλος πρέπει υποχρεωτικά να λέει καλημέρα και να καλοδέχεται τον πολίτη, ως μέρος των καθηκόντων του. Και ο πολίτης υποχρεούται να απαντά με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι θέμα καλών τρόπων, αλλά σύμβασης για να προχωρήσει η επαφή, να γίνει η δουλειά.

Η ευγένεια ξεκινά από την αποδοχή ότι πρέπει να είμαστε υποχρεωτικά ευγενείς, να σεβόμαστε υποχρεωτικά τον άλλον. Τόσο απλά…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ