Αυτό το στόμωμα, αυτή η αίσθηση ότι έχει κάτι κολλήσει, για πάντα και ανεπανόρθωτα. Είναι μία γεύση που μας αφήνει η πραγματικότητα πολύ καιρό τώρα. Και αντικατέστησε τις άλλες  άσχημες γεύσεις που μας άφηνε η κρίση. Είναι κάτι περισσότερο τώρα από τη δυσαρέσκεια ή την απογοήτευση. Γιατί τώρα έχουμε επίγνωση ότι κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να αλλάξει. Δεν έχουμε όμως εναλλακτικές.

Ένα βασικό εμπόδιο που βρίσκουμε είναι το πολιτικό σύστημα. Και είναι πρόβλημα γιατί έχει μεγάλο ειδικό βάρος τόσο στο κράτος όσο και μέσα στην κοινωνία. Δεν συμβαίνει σε όλα τα άλλα κράτη αυτό, τουλάχιστον σε αυτό που ονομάζουμε προηγμένο δυτικό κόσμο. Αντίθετα, ιστορικά η χώρα μας επικεντρωνόταν υπερβολικά θα λέγαμε σήμερα στο κομματικό σύστημα και στον συσχετισμό που προέκυπτε μέσα από τις κομματικές διεργασίες στο σύστημα εξουσίας και διακυβέρνησης. Και μπορεί να μειώθηκε αυτό σταδιακά μετά το ’80 όταν άρχισε να ανοίγει η κοινωνία και να εκσυγχρονίζεται το κράτος υπό την πίεση και των αλλαγών που έφερνε η είσοδος στην ΕΕ, δεν έγινε δυνατή όμως και η απεμπλοκή.  Στο βαθμό τουλάχιστον που να μπορεί να προστατεύεται κιόλας το κράτος, όταν υπήρχε εμπλοκή στο πολιτικό σύστημα. Και είδαμε πόσο επώδυνη έγινε η κατάσταση μετά το 2012 και τις αλλαγές στο κομματικό επίπεδο.

Αλλά και η ίδια η κοινωνία άνοιγε μεν, ακολουθούσε τα ευρωπαϊκά ρεύματα, έπαιρνε έναν αέρα αλλαγής, παρ’ όλα αυτά δεν μπόρεσε να βρει δικές της λύσεις, δεν οργανώθηκαν αλλιώς οι πολίτες, δεν έγινε ισχυρή η Τοπική Αυτοδιοίκηση ώστε να λύνονται και τα προβλήματα που παρουσιάζονταν. 

Τώρα που έχουμε γνώση της κατάστασης, τώρα είναι που πρέπει κατ’ αρχάς να βρούμε και τις βάσεις του προβλήματος. Χρειαζόμαστε σίγουρα ένα λειτουργικό κράτος, ανεξάρτητο από τους κομματικούς συσχετισμούς. Χρειαζόμαστε και θεσμούς συμμετοχικότητας των πολιτών, έστω κι αν βλέπουμε στις μέρες μας αυτό το κλίμα απάθειας και μη συμμετοχής. Και χρειαζόμαστε όσο κι αν φαίνεται παράξενο και πολλή πολιτική. Όχι από αυτή που τα γειώνει όλα στο ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, αλλά από εκείνη που παράγει προγράμματα, ιδέες, ακόμα και ιδεολογικές συγκρούσεις, αλλά ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα και το πώς να αλλάξει την κοινωνία. Χρειαζόμαστε επιλογές…

Είναι ωραία πόλη τα Γιάννενα;

Αν ρωτήσεις «Είναι ωραία πόλη τα Γιάννενα;», θα πάρεις πολλές θετικές απαντήσεις. Παρά πολλές. Διαπιστώνεις όμως και διαφορετικές προσεγγίσεις, κάποιες αποχρώσεις που έχουν τη σημασία τους.

Παλιοί Γιαννιώτες θα πουν ότι τα παλιά Γιάννινα ήταν πολύ όμορφα. Γεμάτο το δίκτυο με νοσταλγικές φωτογραφίες. Αλλά και πιο σύγχρονοι θα θυμηθούν την πόλη του ’80 και τους δικούς της ρυθμούς.

Αν πάλι ρωτήσεις έναν ξένο, κάποιον επισκέπτη, θα απαντήσει τις περισσότερες φορές ότι τη βρήκε εξαιρετική. Η λίμνη, το κάστρο, η γειτονία της σύγχρονης πόλης με το φυσικό περιβάλλον, η ιστορικότητα πολλών σημείων, δίνουν μία έξτρα εικόνα, κάτι που δεν το συναντάς συχνά.

Ας παραδεχθούμε κάτι απλό: Οι παρεμβάσεις που έγιναν πολλά χρόνια τώρα με μεγάλα και μικρά έργα αποδίδουν. Η αίσθηση της φροντισμένης πόλης οφείλεται ακριβώς σε αυτή τη συμπληρωματικότητα των έργων. Να παραδεχθούμε όμως και ότι για τους σημερινούς κατοίκους η πόλη πρέπει να γίνει πολύ πιο λειτουργική, πολύ πιο «εύκολη» και «έξυπνη» για τους πολίτες της.