Γιατί μας συγκινεί τόσο πολύ αυτή η ιστορία με τα παγιδευμένα παιδιά στην Ταυλάνδη; Γιατί είναι συγκινητική προφανώς. Βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση τους, μέσα σε αυτό το κλειστοφοβικό περιβάλλον και η αγωνία μας πλακώνει σαν να είμαστε εμείς μέσα στη σπηλιά αποκλεισμένη. Και είναι παιδιά, αδύναμα, που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους.

Προφανές  το ενδιαφέρον, συνεπώς. Υπάρχει όμως μία κρίσιμη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν. Τώρα είμαστε συγχρονισμένοι με την είδηση, παρακολουθούμε τις εξελίξεις λεπτό προς λεπτό. Είναι ακριβώς αυτή η επέκταση της πληροφορίας χάριν στην τεχνολογική ανάπτυξη, αυτή η κοινωνική πλευρά θα τη λέγαμε της παγκοσμιοποίησης που σπάσει στεγανά και σύνορα, στερεότυπα και περιορισμούς που μας επιτρέπει σήμερα να συμπάσχουμε με τους ανθρώπους αυτής της πολύ μακρινής χώρας. Και να είμαστε συνέχεια τόσο δικτυωμένοι, «σαν να είμαστε εκεί».

Αυτή η ταχύτητα της πληροφορίας και η μεγέθυνση των μέσων ενημέρωσης προς την κατεύθυνση της άμεσης διάδοσης, έχει και αρνητικές επιπτώσεις άλλες φορές. Για παράδειγμα, μεγενθύνονται γεγονότα και δραματοποιούνται χωρίς να προσφέρουν κάποια επιπλέον γνώση. Πόσο σημαντικό είναι για την καθημερινότητά μας να μαθαίνουμε για ένα δραματικό, έστω, τροχαίο στην άλλη άκρη του πλανήτη, αν δεν ξέρουμε τίποτα άλλο για αυτήν την περιοχή και τους κατοίκους της; Πολλές φορές ο εντυπωσιασμός και η δραματοθηρία εισβάλλουν στο σπίτι μας μόνο και μόνο για να μας εκμαιεύσουν ένα κλικ στη δημοφιλία των ΜΜΕ.

Αυτό όμως δεν ισχύει στην περίπτωση των παιδιών της Ταυλάνδης. Γιατί εδώ δεν αναδεικνύεται απλώς το δράμα της διάσωσης των παιδιών, αλλά και η παγκόσμια αλληλεγγύη και η βοήθεια που έρχεται από παντού. Ενισχύεται το καλό πρόσωπο μιας παγκόσμιας κοινότητας που έχει και τη διάθεση και τη δυνατότητα να προσφέρει παντού και ανά πάσα στιγμή. Αυτή  υπέρβαση των συνόρων από τις δυνάμεις του καλού, είναι ακριβώς το υπόδειγμα, το πρότυπο που θα θέλαμε πάνω του να στηριχθεί η παγκόσμια ανάπτυξη. Όλοι για όλους. Γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα να ζούμε ευτυχισμένοι κάτω από τον ίδιο ουρανό.

Και λίγοι και πολλοί δεν γίνεται

Ακούμε και διαβάζουμε όλα αυτά τα στοιχεία για την εξέλιξη του δημογραφικού και τρομάζουμε. Δεν θα υπάρχει Ελλάδα στο μέλλον λέμε. Κι από κοντά οι συνήθεις κακότροποι ρατσιστές που βλέπουν την Ελλάδα μόνο μέσα από τη «συνέχεια του αίματος» και τα ρίχνουν όλα στη μετανάστευση. Που αν δεν υπήρχε μετανάστευση (και ελληνική), τεράστιες οικονομικά και ισχυρές εθνικά χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Αυστραλία, ίσως να μην υπήρχαν καν, για να μην πούμε για τις οικονομίες της Κεντρικής Ευρώπης μετά τον πόλεμο και πόσο στηρίχτηκαν στους μετανάστες (και τους Έλληνες).

Το θέμα είναι ότι στις προηγμένες χώρες, οι άνθρωποι δεν σκέφτονται να κάνουν πολλά παιδιά. Γιατί θέλουν να τα υποστηρίζουν καλά και πολύ, γιατί φοβούνται για το μέλλον και την οικονομική κατάσταση της οικογένειας, γιατί ζουν τη ζωή τους επί πολλά χρόνια χωρίς να σκέφτονται να κάνουν οικογένεια. Ο τρόπος ζωής στη Δύση, δηλαδή, δεν ευνοεί τις πολύτεκνες οικογένειες.

Αυτή η αντίφαση, από τη μία να θέλεις πολλούς για να στελεχώνεις την οικονομία, αλλά να έχεις λιγότερους που θέλουν να χαίρονται τα καλά της οικονομικής ανάπτυξης, μοιάζει ένα από τα πιο σοβαρά πολιτικά ζητήματα της εποχής μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr