Όσοι περιμένουν προσλήψεις από τον Τσίπρα θα απογοητευτούν το ίδιο με εκείνους που περιμένουν φοροαπαλλαγές από τον Μητσοτάκη. Κι αυτό όχι γιατί οι δύο αρχηγοί δεν είναι ειλικρινείς στις προθέσεις τους, αλλά γιατί το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθούν κόμματα και πολιτικοί τα επόμενα πέντε δέκα χρόνια είναι συγκεκριμένο και μπορεί κανείς να το βρει, μπρος και πίσω από τις γραμμές των τριών μνημονίων που έχει υπογράψει η χώρα με τους εταίρους της. 

Ακούγεται κάπως βαρύ όλο αυτό, σηκώνει μεγάλο τοίχο. Έναν τοίχο όμως που δεν μπορεί να υπάρχει ακόμα Έλληνας που να μην τον βλέπει τόσα χρόνια. Και κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να τρέφουμε φρούδες ελπίδες ότι η κατάσταση θα αλλάξει με μαγικό τρόπο…για όποιον τουλάχιστον πατά ακόμα σε τούτη τη γη και δεν πιστεύει σε ξένους δακτύλους, προδοσίες και μαρμαρωμένους βασιλιάδες που θα έρθουν μία μέρα και θα μας ξεπληρώσουν τα στεγαστικά δάνεια και τα χρέη στα ταμεία.

Ας προσέξουμε όμως ένα σημείο. Τα μνημόνια ήταν και είναι πολιτική επιλογή. Εμπεριέχουν δηλαδή μέσα τους «παράθυρα» και σημεία πάνω στα οποία μπορεί να γίνουν ερμηνείες, μπορεί να υπάρξουν άλλες, νέες επιλογές. Κι ένα τέτοιο σημείο είναι η ανάπτυξη. Το πώς βλέπεις, πώς διαβάζεις το στοιχείο της ανάπτυξης, είναι μια πολιτική επιλογή. Ακόμα και σε αυτό το σκληρό περιβάλλον που δημιουργεί η πολιτική της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και τα μοντέλα λιτότητας της Ευρωζώνης, υπάρχουν κάποια περιθώρια κινήσεων. Μικρά αλλά αρκετά, για την κατάσταση της Ελλάδας. Το όχημα της ανάπτυξης, αν και όποτε αυτή επιτευχθεί, μπορεί να ανοίξει αυτά τα παράθυρα και να δούμε και προσλήψεις και φοροελαφρύνσεις και μια κάποια «χαλάρωση». Κάπου εκεί άλλωστε θα δοθεί και η μάχη της οικονομίας που θα δώσουν τα δύο μεγάλα κόμματα στις ερχόμενες εκλογές. 

Να βρουν όλοι το χώρο τους

Όσοι διαβάζουν ειδήσεις από ιστοσελίδες, γίνονται σταδιακά κακομαθημένοι. Δεν θέλουν να πληρώνουν τίποτα με το επιχείρημα ότι το δίκτυο είναι ελεύθερο για όλους. Όμως το να παράγεις ειδήσεις είναι ακριβή υπόθεση γιατί χρειάζεται να πληρωθούν δημοσιογράφοι, τεχνικοί, μηχανήματα και τεχνολογία. Κι όσο όλοι αυτοί δεν αμείβονται δεν θα παράγουν ειδήσεις και τη θέση τους θα παίρνουν εκείνοι που παράγουν ψέματα, φαιδρότητες, εκβιασμούς και αντιγραφές. Είναι πολύ πιο φτηνοί.

Μετά, κανείς δεν θέλει να δει μία διαφήμιση στο ίντερνετ. Οι περισσότεροι, κι εγώ μαζί, τις μπλοκάρουμε πριν καν ανοίξει το παράθυρο ή τις θεωρούμε βαρετές και ανούσιες. Τότε όμως πώς θα βρει μια αμοιβή η ιστοσελίδα, αφού δεν πληρώνουμε άλλωστε κι εμείς κάποια συνδρομή. Το αποτέλεσμα είναι να μειώνεται συνέχεια ο χώρος της διαφήμισης και να βγαίνουν πιο μπροστά εκείνοι που πουλάνε τα «κλικ» και τη δημοφιλία των «share». Κι ο διαφημιζόμενος αρκείται συχνά στο κλικ να είναι κι ας είναι ό,τι να ‘ναι.

Εκεί είναι το μυστικό, να σταματήσει το «ό,τι να ‘ναι». Να μπορούν όλοι να κάνουν επιλογές κι αυτοί που παράγουν ειδήσεις κι αυτοί που τις διαβάζουν κι όσοι θέλουν να διαφημιστούν. Κι ο καθένας να βρίσκει το χώρο του. Γιατί σήμερα η ποιότητα και η εγκυρότητα που όλοι υποτίθεται ότι τις θέλουν, δεν έχει κανέναν χώρο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr