Γιατί δεν ευδοκιμούν τα νέα κόμματα στην εποχή της κρίσης; Θα έπρεπε λογικά οι πολίτες να αναζητούν νέες διεξόδους, φορτώνοντας την κρίση στο παλιό πολιτικό σύστημα. Κι όμως, σήμερα έχουμε έναν νέο δικομματισμό. Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι είναι νέο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε μεγάλα ποσοστά μετά το 2012 για να γίνει κυβέρνηση με ρεκόρ ψήφων για αριστερό κόμμα στην Ευρώπη.

Η συζήτηση περί «νέου» και «παλιού» δεν μπορεί ακόμα να έχει ξεκάθαρα συμπεράσματα, ακριβώς γιατί τα όρια δεν είναι ούτε ευκρινή, ούτε κοινώς αποδεκτά. Έχει ενδιαφέρον πώς προσεγγίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ οι αντιπολιτευόμενοι. Κάποιοι του καταλογίζουν παλαιοκομματισμό ως δύναμη του παρελθόντος στο οποίο τοποθετούν την αριστερά και τον κομμουνισμό. Άλλοι όμως τον θεωρούν ως προϊόν των πλατειών και του καταλογίζουν ανικανότητα στην κυβερνητική διαχείριση, σε σχέση με τους παλιούς που «ξέρουν» να κυβερνούν.

Αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί εαυτόν μέρος της μεγάλης παράδοσης της αριστεράς του 20ου αιώνα, αλλά αποδίδει την κατηγορία του «παλιού» σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καταλογίζοντάς τους την ευθύνη για την κρίση και το χρέος και αναλαμβάνοντας τον ρόλο του «νέου» που θέλει να αλλάξει την κατάσταση.

Το πρόβλημα γίνεται και πιο πολύπλοκο ακόμα γιατί και μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων μετεωρίζεται μεταξύ «παλιού» και «νέου» χωρίς όμως να απομακρύνεται κι από την παραδοσιακή σχέση του Έλληνα εκλογέα με τα κόμματά του, που είναι η λογική της ανάθεσης. Σε ψηφίζω και σου αναθέτω να με σώσεις, να ικανοποιήσεις τα συμφέροντά μου. Πόσο «νέα» είναι μία τέτοια λογική, ανεξάρτητα αν αλλάζει το δίδυμο του δικομματισμού;

Γίνεται φανερό ότι το μπέρδεμα των όρων θα συνεχίζεται όσο δεν μπορούν οι πλειοψηφίες τουλάχιστον να συμφωνήσουν για τα αίτια της κρίσης. Και όσο δεν αφήνουν πίσω την πελατειακή σχέση που έχουν οικοδομήσει με τους κομματικούς εκπροσώπους τους. Όσο ισχύουν αυτοί οι δύο όροι, απλώς οι μάζες θα περιμένουν το κόμμα που θα τους «επαναφέρει» στην παλιά τάξη πραγμάτων και θα τους δώσει μερίδιο στην εξουσία απομακρύνοντας τους «άλλους».

Δεν δικαιούμαστε τα πάντα

Αν μας ρωτούσαν πού θα θέλαμε να πάμε διακοπές και μας έδιναν και κάποια χρηματοδότηση, ίσως να δυσκολευόμασταν να απαντήσουμε. Είναι τόσες πολλές οι επιλογές, τόσα πολλά τα μέρη που θα θέλαμε να δούμε, τόσα πολλά όσα θα θέλαμε να κάνουμε. Είναι;

Μήπως είναι πολύ περισσότερα τα πρότυπα επιτυχίας που έχουμε πια στο κεφάλι μας; Γιατί δεν είναι σίγουρο και πόσο αυθεντικά δικά μας είναι τα θέλω μας. Πόσο αποτελούν μετρημένες επιλογές που ανταποκρίνονται στον τρόπο ζωής μας και τη συνείδησή μας.

Μας βομβαρδίζουν με απίστευτες εικόνες καλοκαιρινής χλιδής. Τρομερά σπίτια, απίστευτες πισίνες, χλιδάτη διασκέδαση, αγορές, ερωτισμός. Ξέρουμε όλοι βέβαια ότι δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε ένα τέτοιο μοντέλο που βγαίνει από τη ζωή πολύ πλούσιων ανθρώπων. Οι περισσότεροι γειωνόμαστε. Όμως πάντα μένει ένα μικρό κατάλοιπο του «τα θέλω όλα». Κι εκφράζεται από τις καθημερινές συμπεριφορές στη θάλασσα των απλών ανθρώπων που συχνά συμπεριφέρονται σαν να δικαιούνται τα πάντα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr