Όταν εμφανίζεται ένας ιατροδικαστής και λέει, ότι το θέαμα είναι τόσο αποτρόπαιο, που ούτε οι ίδιοι δε μπορούν να αντέξουν εύκολα, καταλαβαίνει κάποιος για τι συζητάμε…

Και πώς να καταφέρει να αναγνωρίσει κάποιος το παιδί του, τους γονείς του, την ή τον σύζυγο;

Μοιάζει σαν να είναι ένα ατελείωτο φορτίο για εκείνον που έχασε αγαπημένα του πρόσωπα…

Και πως θ’ αντέξει στ’ αλήθεια εκείνη η μάνα, που έχασε το σύζυγό της μαζί με τα δύο τους παιδιά;

Τέτοιες στιγμές σκέφτεται κάποιος, πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μέσα του ο άνθρωπος για να αντέξει τέτοια καταστροφή σε προσωπικό επίπεδο…

Κι όμως, όπως έχει αποδειχθεί διαχρονικά, η ζωή συνεχίζεται, μόνο που ένα είναι βέβαιο…

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, πλην όμως δεν τα γιατρεύει όλα!

Και η απώλεια μίας ζωής δε γιατρεύεται, πολύ δε περισσότερο, όταν οι απώλειες είναι περισσότερες…

Χθες βρεθήκαμε στη Μουσιωτίτσα, για την εκδήλωση τιμής στη μνήμη των 152 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας…

Αμέσως μετά το τέλος της εκδήλωσης ζητήσαμε από τον βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Γ. Καραγιάννη, μία δήλωση για την επέτειο…

Η απάντηση ήταν πως το κόμμα έστειλε «οδηγία» στα στελέχη του πανελλαδικά, να αποφεύγουν τις δημόσιες τοποθετήσεις, λόγω του τριήμερου εθνικού πένθους…

Το σεβόμαστε και να σας πούμε την αλήθεια, δεν το βρίσκουμε και κακό…

Αλλά, έστω δυο λόγια έκφρασης συμπόνιας και συλλυπητηρίων, μπορεί να πει κάποιος, όπως έκανε για παράδειγμα ο Κ. Τασούλας…

Δε σημαίνει αυτονόητα δηλαδή, ότι αν μιλήσει ένας κυβερνητικός βουλευτής θα πρέπει να απολογηθεί για κάτι, ούτε αν μιλήσει ένας βουλευτής της αντιπολίτευση, ότι θα ασκήσει κριτική πάνω από τις στάχτες…

Μέχρι να επιστρέψουμε όμως στο γραφείο, διαβάσαμε την ανάρτηση του αναπλ. υπουργού Υγείας Πολάκη, που προφανώς (αυτο)εξαιρείται, από τέτοιου είδους κομματικές οδηγίες…

Αλλά και πάλι λες, ότι εντάξει, θα εξέφρασε τα συλλυπητήριά του ο άνθρωπος, δεν είναι κακό…

Και διαβάζεις μεταξύ άλλων, ότι εκτός από τι θλίψη που αισθάνεται για τα θύματα, επέστρεψε στο γραφείο του «…μετά από 36 ώρες στο πόδι και μία απερίγραπτη πίεση συνολική και προσωπική, λόγω αυτών που συνέβαλα να γίνουν για να αντιμετωπιστούν πλευρές της τραγωδίας, αλλά και τη συνήθη προσωπική επίθεση που δέχθηκα άλλη μια φορά με όρους πρωτοφανούς διαστρέβλωσης»…

Και αναρωτιέσαι στ’ αλήθεια, αν διαχρονικά, μας κυβερνούν αυτοί που μας αξίζουν ή εάν υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, που υπερβαίνουν το γενικό κανόνα…