Κρατάει χρόνια η συζήτηση για την ενέργεια στην Ήπειρο και το θέμα των υδρογονανθράκων και των ερευνών είναι μόλις το τελευταίο επεισόδιο που προστίθεται. Ειδικά για το φυσικό αέριο και την τροφοδοσία τοπικών δικτύων διανομής δεν θυμάμαι καν πόσοι υπουργοί έχουν ερωτηθεί και πόσα σχέδια δεν έχουν αναγγελθεί.

Τι δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα; Μια αναλυτική χαρτογράφηση των αναγκών και των διαθέσιμων πηγών ενέργειας. Αλλά μήπως έχει γίνει κάτι ανάλογο εθνικά για όλη την επικράτεια; Και δεν εννοώ τα σχέδια των υπηρεσιών και των αρμοδίων φορέων και εταιριών που υπάρχουν, αλλά εκείνη τη συζήτηση που φτάνει ως τον τελευταίο πολίτη, που πείθει για τις ανάγκες, τα δεδομένα και τα ανυπέρβλητα όρια, ακόμα και κάποιον που δεν έχει προβληματιστεί ποτέ ως σήμερα για το πώς φωτίζεται το σπίτι του όταν πατάει το διακόπτη…

Η ενεργειακή πολιτική θα έπρεπε να έχει αναχθεί στο ίδιο ύψος ενδιαφέροντος από όλους μας με την εκπαίδευση και την υγεία. Όπως συζητάμε για το αν θα κλείσει ή θα ανοίξει ένα σχολείο ή για τον καινούργιο εξοπλισμό των νοσοκομείων μας, θα έπρεπε να συζητάμε για το πόσο λιγνίτη ξοδέψαμε για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της πόλης μας ή πόσο αυξήθηκε η κατανάλωση από τα κλιματιστικά στην Ήπειρο.

Μόνο όταν γειωθεί η ενεργειακή πολιτική της χώρας στον προσωπικό μας μικρόκοσμο, στην καθημερινότητά μας, μόνο όταν κατανοήσουμε τη σχέση κόστους – κατανάλωσης και τι σημαίνει στην πράξη περιβαλλοντικό «αποτύπωμα» από τον τρόπο ζωής μας, θα είμαστε έτοιμοι και επαρκείς ώστε να λάβουμε και αποφάσεις και να έχουμε γνώμη για τι και πόση ενέργεια έχουμε ανάγκη. Αλλά τέτοιες συζητήσεις είναι δύσκολες στη χώρα μας, ίσως γιατί προϋποθέτουν την ανάληψη ευθύνης από όλους μας, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.