Η διαφαινόμενη βεβαιότητα πια ότι οι τοπικές εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική, έχει εντείνει την κινητικότητα και την πρόθεση δημιουργίας νέων παρατάξεων. Ήδη στα Γιάννενα για τον Δήμο Ιωαννιτών, ετοιμάζεται η ανακοίνωση μιας τουλάχιστον νέας παράταξης ενώ στους άλλους δήμους η… παρουσία παλιών και νέων υποψηφίων δημάρχων, δείχνει ότι θα είναι πολλά τα δημοτικά σχήματα. Είναι τέτοια η δυναμική δε, που ακόμα κι αν άλλαζε πάλι το εκλογικό σύστημα και επανερχόταν το πλειοψηφικό, θα συνεχίζονταν και οι διεργασίες για νέα σχήματα.

Γιατί είναι φανερό πια, ότι οι παλιότεροι δεσμοί, οι κομματικές επιλογές και οι παραδόσεις κάθε περιοχής, δεν αρκούν πλέον για να διαμορφώσουν και νέα δεδομένα. Μπορεί στις εθνικές εκλογές να μοιάζει το δίδυμο Τσίπρα – Μητσοτάκη να έρχεται από το παρελθόν με όλη αυτήν την πόλωση που έχει στόχο να διχάσει και να ενεργοποιήσει το εκλογικό σώμα, κι εκεί όμως ο ορίζοντας είναι το 2019. Μετά το 2020 θα είναι άλλα τα κρίσιμα και θα δημιουργηθούν νέες δυναμικές. Μέρος των οποίων βλέπουμε ήδη σε επίπεδο δήμων. 

Τι λείπει αυτή η νέα φάση; Περιέργως λείπει η νέα πολιτική. Ενώ τα σχήματα και τα πρόσωπα που θέλουν να διοικήσουν τις πόλεις, αλλάζουν- κι αυτό είναι θετικό- δεν αλλάζουν, δεν έρχονται στο προσκήνιο και νέες ιδέες. Περισσότερο μοιάζει να ψάχνουμε το λειτουργικό, το απλό και αποτελεσματικό, το έντιμο. Δίνουμε δηλαδή χαρακτηριστικά στον νέο δήμαρχο που περισσότερο μας έλειπαν στο παρελθόν, όταν περίσσευαν ίσως τα πολιτικά προτάγματα και οι ιδεολογίες αλλά οι πόλεις μας δεν κινούνταν, έμοιαζαν κολλημένες σε ένα διαρκές παρελθόν.

Ο κίνδυνος από την έλλειψη οράματος και νέων πολιτικών, είναι διπλός: Αφενός αφήνει χώρο στην ανάπτυξη ακροδεξιών και λαϊκιστικών εν γένει θέσεων και προσώπων που μοιάζουν «δυναμικά». Αφετέρου υποκαθίσταται η πολιτική από την ίντριγκα, τα σενάρια, τον τακτικισμό. Οι υποψήφιοι εξαντλούνται στις συναντήσεις και τις μαζώξεις και το πώς θα εξουδετερώσουν τον αντίπαλο παίρνοντάς του υποστηρικτές, που αφήνουν τελικά, συνειδητά ή ασυνείδητα, ελάχιστο χώρο και χρόνο για ένα πρόγραμμα στην πόλη. 

Ήμουν κι εγώ εκεί

Υπάρχει όντως μια αλήθεια στη δυσαρέσκεια που εκφράζεται συχνά για τη φωτογράφηση σε συναυλίες και θεάματα. Στρέφεις το βλέμμα σου προς το κοινό σε μία συναυλία, και βλέπεις δεκάδες κινητά να γράφουν βίντεο τον τραγουδιστή. Θα πεις και πού είναι το κακό; Ανάλογα. Αν για παράδειγμα είσαι ένας παραδοσιακός θεατής που πιστεύεις ότι μια συναυλία είναι ένα ζωντανό γεγονός που βιώνεται εκείνη τη στιγμή, η όλη αυτή φάση σε αποδιοργανώνει. Προσέχεις περισσότερο τις αναμμένες οθόνες παρά τη σκηνή.

Τώρα, ένα αναμνηστικό από ένα ιδιαίτερο γεγονός, το λες και εύλογο. Θέλει όμως την προσοχή του, αφενός είπαμε να μην ενοχλούνται άλλοι- και το να μην σκέφτεσαι τους άλλους θεατές είναι εκδήλωση αγένειας που δεν ταιριάζει με ένα πολιτιστικό γεγονός. Αφετέρου, από κάποια στιγμή και πέρα, η ανάμνηση δεν δημιουργείται τεχνικά, ή τεχνητά μέσα από μία κακοτραβηγμένη φωτογραφία ή ένα σκοτεινό βίντεο. Ποιος θα τα δει όλα αυτά μετά από 20 χρόνια και θα συγκινηθεί; Αντίθετα, αν όντως νιώσεις συγκίνηση και ικανοποίηση, θα είναι συναισθήματα που θα επανέλθουν μόνα τους κι αργότερα. 

Είναι βέβαια και αυτή η μόδα του «ήμουν κι εγώ εκεί». Το να βεβαιώνεις συνέχεια ένα παρών, να καταγράφεις την παρουσία σου στο χρόνο. Πόσο λίγο όμως είναι κάτι τέτοιο; Πόσο φτωχό να θέλεις συνέχεια να βεβαιώνεις την ύπαρξή σου; 

Κατά τα άλλα, ας κοιτάξουμε να  βρούμε ένα μέτρο σε ό,τι κάνουμε ως θεατές και κάπως θα ρυθμιστούν όλα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr