Στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα μια γοητεία της «ελεύθερης αγοράς». Είναι άγνωστο το τι σημαίνει πια ο όρος, αφού η αγορά ήταν και παραμένει «ελεύθερη». Υπήρχε πάντως παλιότερα, στα τέλη του ’80 μια συζήτηση που όντως συμβάδιζε με το ανάλογο διεθνές της παράδειγμα, για τα όρια της κρατικής παρέμβασης στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Οι επόμενες δεκαετίες όμως και στην Ελλάδα, η καθιέρωση του ευρώ και η ενοποίηση των οικονομιών της ευρωζώνης, οι αλλαγές που επέφερε η κρίση και ειδικά στην Ελλάδα τα μέτρα των μνημονίων, σάρωσαν εκείνες τις παλιές συζητήσεις αφού δημιουργήθηκαν νέα δεδομένα.
Σήμερα, οι δημόσιες συζητήσεις περί της αγοράς και του κράτους, είναι περισσότερο συμβολικές, περί του ποιος είναι στο όριο του προοδευτικού και του συντηρητικού, γιατί κατά τα άλλα ουσιώδεις διαφορές. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει χώρος ακόμα για μια ουσιαστική συζήτηση κυρίως στο πεδίο της οργάνωσης της οικονομίας και της κατεύθυνσης των δημοσίων επενδύσεων.
Αν θέλαμε σήμερα να εννοήσουμε την «ελεύθερη» αγορά ως μία πλήρη απουσία κρατικών επενδύσεων και παρεμβάσεων, ποιο τμήμα της ελληνικής οικονομίας νομίζουμε ότι θα μπορούσε να επιβιώσει στον διεθνή ανταγωνισμό; Ακόμα και ο τουρισμός, δεν είναι τόσο δυνατός όσο νομίζουμε, πόσο μάλλον αν αφεθεί μόνος του.
Τι να κάνει συνεπώς η χώρα; Να παραιτηθεί τελείως από τον ανταγωνισμό;
Σε καμία περίπτωση. Το να αφήνεσαι χωρίς σχέδιο και παρεμβάσεις είναι ενάντια στα εθνικά συμφέροντα. Αντίθετα, είναι εθνική, κρατική υποχρέωση, να στηρίξει το Δημόσιο την οικονομία. Και ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την ισόρροπη ανάπτυξη. Που σημαίνει ότι πρέπει να στηριχθούν τομείς ζωτικοί για το δημόσιο συμφέρον, με μακρά παράδοση ακόμα κι αν ο ανταγωνισμός (τιμές, ανάπτυξη μονοπωλίων κλπ) δεν δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος. Αν όλη Ελλάδα εισάγει κρέας και τυρί «γιατί είναι φτηνότερα», πρέπει να μάθει να παράγει και το δικό της κρέας και τυρί, όχι όμως στη βάση μόνο του «χαμηλού κόστους», αλλά και της ποιότητας και της φιλικής προς το περιβάλλον παραγωγής. Το πώς θα γίνει αυτή η οργανωμένη κρατική παρέμβαση ας το βρουν οι ειδικοί.
Γιατί δεν βρίσκουμε καλά κείμενα
Υπάρχει μια ανάγκη σήμερα να διαβάσουμε ένα καλό κείμενο, μια αγωνία για το καλό δοκίμιο ή το καλό άρθρο. Παρ’ όλα αυτά ούτε μαζική είναι η προσέλευση στα βιβλιοπωλεία, ούτε οι αναγνώστες των εφημερίδων αυξάνουν- μάλλον μειώνονται σε σύγκριση με πρόσφατες ακόμα περιόδους.
Φαίνεται ότι υπάρχει κι άλλο πρόβλημα. Δεν είναι δηλαδή ότι δεν γράφονται καλά κείμενα. Είναι ότι δεν μπορούμε να τα βρούμε, να τα ανακαλύψουμε, Η έλλειψη αυτή πρόσβασης δείχνει ότι έχουν σπάσει τα παλιά πλαίσια μέσα από τα οποία τα ανακαλύπταμε. Έσπασαν τα κόμματα, οι παρέες, ο τρόπος της δουλειάς, οι συνήθειες στο δημόσιο βίο. Έσπασαν οι γραμμές μέσα από τις οποίες συναντούσαμε το νέο.
Μετά, αλλάξαμε κι εμείς. Λέμε ότι ψάχνουμε κάτι νέο, θέλουμε να ακουστεί η φωνή των διανοουμένων, είμαστε σίγουροι όμως ότι μας αρέσει αυτή η φωνή, είμαστε έτοιμοι να την ακούσουμε.
Αυτό όμως που σίγουρα έχει χαθεί είναι η περιπέτεια σε άγνωστα νερά, εκεί που πάντα ανακαλύπτεις το καινούργιο.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
Κατηγορίες
- Επικαιρότητα(18.203)
- Πολιτικό Ρεπορτάζ(469)
- Ελλάδα(125)
- Οικονομία(1)
- Πολιτισμός(3.919)
- Εκδηλώσεις(1.448)
- Ήπειρος(1.940)
- Αθλητικά(2.693)
Αρθρογραφία
Είσοδος