Δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα από το στενό πλαίσιο του παρελθόντος, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμες επιλογές όπως δημοτικές εκλογές. Ακόμα μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα, τα κόμματα, οι συμπάθειές μας. Κι αυτό δεν είναι κακό από μόνο του. Αντίθετα, θέλουμε οι τοπικές εκλογές να έχουν και τοπικό χρώμα. Θέλουμε ο δήμαρχος να είναι γείτονάς μας και να ζει σαν εμάς, να ξέρουμε τι κόμμα ψηφίζει και ποιες είναι οι ιδέες για τα σπουδαία ζητήματα της εποχής, θέλουμε να υπάρχουν κύκλοι και δίκτυα πολιτών που να κινούν τις εξελίξεις.

Γιατί όμως δεν λειτουργεί πάντα καλά, γιατί μοιάζει εδώ και χρόνια να έχει στομώσει η διαδικασία; Η απάντηση είναι ότι δεν αρκούν μόνο αυτά. Χρειάζεται από τη μία πλευρά σχεδιασμός που να υπερβαίνει πρόσωπα και καταστάσεις της συγκυρίας και από την άλλη πλευρά χρειάζεται και η συμμετοχή του πολίτη με κάθε μορφή στη διοίκηση της πόλης του.

Ο σχεδιασμός είναι ένα μαράζι για τις πόλεις μας. Δεν υπάρχει στην ουσία, δεν υπερβαίνει κάποια στοιχεία προγράμματος που μπορεί να διαθέτουν οι δήμαρχοι. Συνήθως όλα επαφίονται στον κεντρικό σχεδιασμό του κράτους. Βοήθησε και η Ευρωπαϊκή Ένωση βάζοντας κανόνες στην προστασία του περιβάλλοντος και έθεσε το πλαίσιο για τη διαχείριση των απορριμμάτων ή τα αποχετευτικά δίκτυα, εξασφαλίζοντας παράλληλα χρηματοδοτικούς πόρους.

Τώρα, η συμμετοχή των πολιτών είναι μεγάλο θέμα. Δεν κάνουν κινήσεις οι δημοτικές παρατάξεις να ανανεώνονται οι επαφές με τη βάση, αλλά και εμείς ως πολίτες απομακρυνόμαστε σιγά σιγά από το πολιτικό γίγνεσθαι της πόλης μας. 

Γι’ αυτό και το στενό πλαίσιο του παρελθόντος δεν αλλάζει.

Οι νομάδες εκπαιδευτικοί

Όλη αυτή η ιστορία με τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς δεν είναι μόνο μια αρνητική εικόνα για το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα που διαθέτει χιλιάδες ανθρώπους επί χρόνια να αλλάζουν σχολεία από πόλη σε πόλη. Είναι και μια εικόνα από το μέλλον για την ίδια την εργασία. 

Να φεύγεις κάθε μέρα από το σπίτι σου και να ταξιδεύεις με τις ώρες για να διδάξεις. Ή να έχεις δύο σπίτια, ένα στο σχολείο και ένα πίσω με την οικογένεια που τη βλέπεις κάθε σαββατοκύριακο. Ποια είναι η έκτακτη κατάσταση εκείνη που επιβάλλει κάτι τέτοιο; Είμαστε σε κανά πόλεμο και πρέπει να γίνεται όλο αυτό;

Είμαστε σε πόλεμο του ανορθολογισμού συνέπεια και της οικονομικής κρίσης. Όμως δεν αρκεί σαν δικαιολογία. Κάτι πρέπει να κάνουμε, Δεν μπορεί αυτός ο νομαδισμός της εργασίας να γίνεται κανονικότητα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr