Ωραία λόγια, ευχές που είναι ειλικρινείς, ειδικά από όσους θυμούνται πως ήταν και πως ένιωθαν οι ίδιοι στα παιδικά τους χρόνια, ακούστηκαν και χθες, με το «πρώτο κουδούνι» της χρονιάς…

Η ευχή η δική μας είναι μόνο, να φτάσουμε κάποια στιγμή σε επιθυμητά επίπεδα ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης, γιατί αυτό θα ωφελήσει τη χώρα…

Και είναι σημαντικό για τη χώρα να έχει συνειδητοποιημένους και υπεύθυνους πολίτες…

Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει κάποιοι να δουλέψουν από σήμερα για το μέλλον…

Και αυτοί οι κάποιοι είμαστε όλοι εμείς, η κάθε οικογένεια χωριστά, οι εκπαιδευτικοί και η εκάστοτε πολιτική ηγεσία…

Μία ένσταση έχουμε σε όσα μας είπε χθες η υφυπουργός Παιδείας Μερ. Τζούφη…

Σχετικά πάντα με τις προτεινόμενες αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση, που θα εφαρμοστεί από φέτος για τους μαθητές της Β’ λυκείου…

Είπε και η ίδια, ότι «εμείς, αυτό που λέμε είναι…» και ανέλυσε την πρόταση του υπουργείου Παιδείας…

Εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα στην ελληνική εκπαίδευση, διαχρονικά…

Σε αυτό το «εμείς…» που ποτέ δε λέγεται για το σύνολο του πολιτικού συστήματος, αλλά εκφράζει μόνον το «εμείς, που κυβερνάμε σήμερα»…

Πολλές προσδοκίες δεν έχουμε… Θα είχαμε όμως περισσότερες εάν αυτό το «εμείς» ήταν ειλικρινές και κυρίως εάν εκφραζόταν από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, για τις αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση…

Από όλα όσα ακούσαμε ή διαβάσαμε χθες, αξίζει να σταθούμε στο μήνυμα του Ολυμπιονίκη μας Σπύρου Γιαννιώτη, με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς…

Αντιγράφουμε από το μήνυμά του: «Πάντα τέτοια εποχή νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι, ίσως να θυμάμαι το βουνό που είχα μπροστά μου γιατί έτσι έβλεπα το σχολείο, τον φόβο να μην μπορώ να αντεπεξέλθω στα διαβάσματά μου, στην ορθογραφία, στην γραφή μου, στο αν τα αλλά παιδιά θα με πουν αγράμματο, ίσως ο μεγαλύτερος φόβος μου. 

Αυτή την σκηνή δεν θα την ξεχάσω ποτέ, να κυλάει το δάκρυ στο βιβλίο και να προσπαθώ να διαβάσω, και τα μάτια μου θολά. Να θέλω να είμαι καλός μαθητής και να μην μπορώ. 

Με τα χρόνια έμαθα να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος και να πηγαίνω κόντρα στην ανασφάλεια μου και στο φόβο μου, είναι ένας αγώνας που δίνω καθημερινά.

Όλα αυτά τα γράφω με αφορμή το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς, δεν θα ήθελα να νιώσει κανένα παιδί αυτά που ένιωσα εγώ.

Από έναν δυσλεκτικό που ακόμα και τώρα που σας γράφει αγχώνεται αν θα κάνει λάθη, αλλά τα γράφει γιατί είναι ένας καθημερινός αγώνας με έναν νικητή»…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ