Η υπογραφή της σύμβασης για την αναστήλωση του Γεφυριού της Πλάκας είναι η σημαντικότερη στιγμή για αυτό το έργο, πριν τουλάχιστον το δούμε και να υλοποιείται. Γιατί συμπυκνώνεται η τεράστια προσπάθεια ενός ολόκληρου κόσμου να αφήσει ένα σημάδι για το μέλλον.

Η κατάρρευση του γεφυριού το 2015 είναι ένα άλλο σημείο καμπής που όμως έγινε και δεν αλλάζει. Μόνο διδάγματα μπορεί να μας στείλει πια εκείνο το δύσκολο πρωινό. Τι πρέπει να κάνουμε, τι να προλάβουμε, τι να αποφύγουμε, στη μεγάλη προσπάθεια που κάνει αυτός ο λαός εδώ και δεκαετίες, να διατηρήσει την πολιτιστική του κληρονομιά. Και μιλάμε για μια κληρονομιά που δεν μπορεί να υπολογιστεί στα μέτρα του χρόνου, της οικονομίας ή της αισθητικής, αφού τα υπερβαίνει.

Ήταν σαφές από την πρώτη μέρα ότι η αναστήλωση έπρεπε να γίνει. Κι ας είναι στην ουσία ένα πιλοτικό έργο, μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Γιατί είναι στις μέρες μας, η δικιά μας ευθύνη, η δικιά μας πρόκληση να ανταποκριθούμε με τα προτάγματα του καιρού μας. Είναι θέμα ευθύνης.

Οι παλιοί έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν. Σήκωσαν γεφύρια σε όλη την Ελλάδα για να μην αφήσουν κανένα τόπο απομάκρο και απομονωμένο. Και είμαστε περήφανοι στην Ήπειρο για τους μαστόρους μας και τα γεφύρια μας. 

Στις μέρες μας, οφείλουμε να κρατήσουμε εκείνο το νήμα και να φτάσουμε στα νέα δίκτυα και στις νέες ανάγκες της εποχής μας. Με αυτά μας γεφυρώνει το Γεφύρι της Πλάκας. 

Ο φόβος και η ανάγκη για ασφάλεια

Η πιο σημαντική πρόκληση στο να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι να του αφήσεις τον χώρο να μεγαλώσει ελεύθερα με όσο γίνεται μεγάλη εκδήλωση όλων των ικανοτήτων του και όλων του των επιθυμιών. Πόσο δύσκολο είναι όμως κάτι τέτοιο στην πράξη…

Γιατί εκεί είναι και το δικό μας όριο. Στο μεγάλωμα των παιδιών, βλέπουμε τις δικές μας ανάγκες, τις δικές μας επιθυμίες, τους δικούς μας φόβους. Οι φόβοι ειδικά μοιάζει να είναι το κλειδί όσων κάνουμε και όχι τόσο τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις μας.

Και οι φόβοι έχουν τους δικούς δρόμους για να ξεπηδάνε. Πόσο δύσκολο, πόσο αγχωτικό δεν είναι στις μέρες μας το πρόβλημα της ασφάλειας; Για όλους μας πόσο μάλλον για τα παιδιά. Αυτή η ανησυχία για ασφάλεια κατατρώει κάθε καλή μας προσπάθεια, κάθε καλή μας πρόθεση. Κι εκεί είναι τελικά που πρέπει να αντισταθούμε, να βρούμε έναν δικό μας τρόπο. Το άγχος για την ασφάλεια, να μην μας κλείσει, να μην μας αποκλείσει. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr