Συνεχίζοντας το νήμα της συζήτησης που ξεκίνησε με την έναρξη της άτυπης προεκλογικής περιόδου ενόψει των τοπικών εκλογών, ας προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε τους λόγους για τους οποίους δεν προχωράνε ποτέ με δύναμη και ταχύτητα οι συζητήσεις για την ποιότητα ζωής μας, την προστασία του περιβάλλοντος και την ανοιχτή κοινωνία. Γιατί συζητάμε δηλαδή περισσότερο για τα κόμματα, τα πρόσωπα και τις πολιτικές και όχι για τη διαχείριση των σκουπιδιών, την προστασία της λίμνης ή την ελεύθερη έκφραση στη δημόσια ζωή της πόλης. 

Ο πρώτος λόγος, όσο κι αν δεν ομολογείται, είναι ότι υπάρχουν συμφέροντα που βολεύονται με τη μη λήψη αποφάσεων. Το να υπάρχουν συμφέροντα δεν είναι κακό. Δεν πρέπει να δαιμονοποιείται η ιδιοκτησία ενός ακινήτου, η επιχειρηματικότητα ή μία διαφορετική αντίληψη. Και στο κάτω κάτω, γιατί οι κάτοικοι ενός χωριού για παράδειγμα θα πρέπει να υπομένουν τη δημιουργία ενός ΧΥΤΑ για σκουπίδια που κατά κύριο λόγο παράγονται στην πόλη; Διαφορετικές χρήσεις γης, διαφορετικά σχέδια και άλλα οράματα, μπορεί να έχει ο καθένας. Και τελικά το πρόβλημα δεν είναι τα συμφέροντα, αλλά ότι το δημόσιο συμφέρον δεν βρίσκει τον τρόπο να εξηγήσει, να πείσει και στο τέλος να υλοποιήσει αυτό που συμφέρει περισσότερους. 

Ο δεύτερος λόγος, είναι η πολιτική. Η πολιτική όπως την ξέρουμε στην Ελλάδα, ως αποτέλεσμα μιας αιώνιας σύγκρουσης που δεν καταλήγει ποτέ σε συνθέσεις και συναινέσεις. Και η πολιτική που τελικά καταναλώνεται μόνο στο να αναπαράγει τον εαυτό της, να ισχυροποιεί τους φορείς της, πρόσωπα, κόμματα και σχήματα. Μια πολιτική αυτοαναφοράς και αυτοαναπαραγωγής της εξουσίας της. 

Τέλος, υπάρχει πολύ μικρή πείρα από συνεταιρισμούς, συλλόγους και ενώσεις πολιτών που να υπερβαίνουν μικρά όρια και να απλώνονται στο όλον και να αγκαλιάζουν όλη την πόλη. Η κινητοποίηση των ίδιων των πολιτών, παραμένει μια ιδέα στον αέρα που εξαντλείται τελικά στην ψήφο στις κάλπες. 

Πιο ανοιχτές μέρες χρειαζόμαστε

Βαριές οι κουβέντες για τα έθνη, τα σύνορα, τους μετανάστες. Βαριές και ασήκωτες. Ή έτσι νομίζουμε. Αλλά να μην νομίζουμε τουλάχιστον ότι πρωτοτυπούμε κιόλας με όλα αυτά και τα προβάλλουμε ως καινοφανή. Και δεν είμαστε μόνο εμείς εδώ στη μικρή γωνιά των βαλκανίων που νομίζουμε ότι κάποια συνομωσία εξυφαίνεται για να μας αλλοιώσει.

Από άκρη σε άκρη στον πλανήτη, όλα τέτοια λέγονται. Και λέγονταν και παλιά κι ακόμα πιο παλιά και πολύ παλιά για όσους ψάχνουν λίγο την ιστορία. Μόνο που πέρασαν κάποια καλά χρόνια στον 20ο αιώνα, όταν πιο μπροστά ήταν η κουβέντα για την πρόοδο και την ευημερία και οι δημοκρατίες έκαναν τους ανθρώπους να υπερβαίνουν τον εαυτό τους και να τους κάνουν να ονειρεύονται.

Κάποιες περιόδους λέμε, γιατί κατά τα άλλα κι ο 20ος αιώνας με αυτή την πίστη του στο μέλλον από όλες τις όχθες, στη βαρβαρότητα εκβράστηκε αφήνοντας μοναδικά ίχνη του σκότους στον ανθρώπινο πολιτισμό. 

Να επιστρέψουν οι καλές μέρες θέλουμε, όταν το μέλλον θα είναι ανοιχτό και δεν θα μας φτάνουν τα κλειστά σύνορα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr