Παλιότερα δεν υπήρχε αντιεμβολιαστικό κίνημα. Ούτε όμως εμβολιάζονταν όλα τα παιδιά, κυρίως γιατί δεν υπήρχε ενημέρωση, αλλά και γιατί δεν πολυπήγαινε ο κόσμος στον γιατρό για προληπτικούς λόγους. Η  βαθμιαία κοινωνική άνοδος ευρύτερων στρωμάτων, η δυναμική του αιτήματος για δημόσια ιατρική, αλλά και η πρόοδος της επιστήμης έδωσαν πρόσβαση για τους πολλούς σε υψηλού επιπέδου ιατρικές υπηρεσίες. Μέρος αυτής της διαδικασίας ήταν και η μετατροπή σε αυτονόητο καθήκον του εμβολιασμού ενός παιδιού.

Ας προσθέσουμε και τη συλλογική μνήμη για τις αρρώστιες που απειλούσαν τη ζωή συχνά των ανθρώπων κι ας θεωρούνται στις μέρες μας εύκολα αντιμετωπίσιμες. Έγιναν θεραπεύσιμες λόγω των νέων φαρμάκων, αλλά και λόγω των εμβολίων.

Μέσα σε αυτή τη διαδρομή όμως, αναπτύχθηκαν και δεύτερες σκέψεις για τη φύση της επιστήμης σήμερα, για τις σχέσεις με την αγορά ή για την ανάγκη ενός άλλου τρόπου ζωής πιο εναλλακτικού. Κι εκεί είναι που ανέβηκε πιο ψηλά η ιδέα της ανατροφής των παιδιών χωρίς φάρμακα, τεχνητές τροφές ή εμβόλια.

Το αντιεμβολιαστικό κίνημα συνεπώς δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με δαιμονοποίηση και περιθωριοποίηση των φορέων του. Συν τοις άλλοις και γιατί στις μέρες μας που τα ατομικά δικαιώματα είναι ο πυρήνας των νέων δημοκρατιών στη Δύση, είναι δύσκολο να πείσεις κάποιον να πάρει ένα φάρμακο. Πόσο μάλλον όταν δικαιούται και νομικά να μην θέλει. Προφανώς δικαιώματα έχει και αυτός που ασθενεί από μία ασθένεια που θα μπορούσε να έχει μειωθεί ή και να εξαφανιστεί αν δεν μειωνόταν ο εμβολιασμός. Το ζήτημα όμως δεν είναι να συγκρουστούν μεταξύ τους δύο ατομικά δικαιώματα, αλλά να πεισθούν όλοι για το κοινό καλό και το δημόσιο συμφέρον. Κι εκεί, στην πειθώ είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι όλης αυτής της συζήτησης. Αξίζει όμως να προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον και να μην οχυρωνόμαστε πίσω από το ατομικό μας δίκιο. 

Μία πόλη ίδια για όλους

Τα βράδια που περπατάω, παρατηρώ δύο πράγματα: Το δρόμο και τα πεζοδρόμια που είναι ενιαία, δεν έχουν παντού ούτε την ίδια ποιότητα, ούτε την ίδια ασφάλεια. Κι επίσης, ότι η πόλη επίσης δεν έχει την ίδια εικόνα σε όλες τις γειτονιές της. Υπάρχει μία ομογενοποίηση την τελευταία δεκαετία, όμως πάλι βλέπεις καλύτερες γειτονιές από άλλες.

Η πόλη χτίστηκε σε ζώνες, κατά κύματα. Κι αυτό είναι φυσικό ειδικά στην περίπτωση των Ιωαννίνων που μεγεθύνθηκαν σε διάφορες χρονικές περιόδους με αποκορύφωμα την επέκταση για να βρουν στέγη τα νοικοκυριά μετά το ’80 και τη φοιτητική ζήτηση. Το βλέπεις και λίγο όταν βγεις από το κέντρο που έχουν μείνει αποκομμένες μερικές μονοκατοικίες με κήπο, ανάμνηση μιας άλλης αντίληψης για την κατοικία στην πόλη.

Σήμερα δεν μπορούμε όμως να γυρίσουμε στην εποχή των κήπων και των ήσυχων δρόμων. Δεν μας φτάνει κι ο χώρος. Μπορούμε όμως να έχουμε μία πόλη που να έχει ακριβώς τα ίδια πεζοδρόμια τόσο στις συνοικίες όσο και στο κέντρο, την ίδια αντίληψη για τον πεζό, την ίδια πρόβλεψη για όλους τους κατοίκους της. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr