Τα εθνικά θέματα λύνονται ή δεν λύνονται; Είναι προβλήματα ή αιώνια ταμπού που δεν πρέπει να τα αγγίζει κανείς; Εθνικά θέματα υπάρχουν σε όλο τον κόσμο. Είναι θέματα συνόρων, μειονοτήτων, εισβολών, κατοχής και πολλά αντίστοιχα. Όλοι μας καταλαβαίνουμε και τι είναι και πόσο δύσκολα είναι αυτά τα θέματα. Στην περίπτωση όμως των δικών μας θεμάτων, πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ λύση που να ικανοποιεί πλήρως την πλευρά μας. Γι’ αυτό και καταλήγουν πάντα στο να τα παραπέμπουν σε ένα διαρκές μέλλον.

Αν δεν ορίσουμε πάντως το πλαίσιο μέσα στο οποίο συζητάμε, τότε προφανώς και δεν θα συννενοηθούμε ποτέ. Το θέμα της Τουρκίας για παράδειγμα είναι θολό στις συζητήσεις που κάνουμε. Αντίθετα το «κυπριακό» είναι πολύ πιο προσδιορισμένο και οριοθετημένο. Δεν μπορεί να έχει λύση για παράδειγμα αν δεν αποσυρθεί ο τουρκικός στρατός και δεν αποκατασταθεί η ενότητα που υπήρχε πριν από την εισβολή. Αυτή είναι μία οριογραμμή που την καταλαβαίνουν όλοι. Αν και μερικοί προσθέτουν σιωπηρά ότι τα θέματα με την Τουρκία πρέπει να παραπέμπουν κάπου… στο 1453.

Τα τρέχοντα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι το «μακεδονικό» και η συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αλβανία. Αν το όνομα είναι το θέμα με την ΠΓΔΜ, οι αγορές και οι έρευνες πετρελαίου στο Ιόνιο είναι αυτό με την αλβανική πλευρά. Και τα δύο μοιάζουν πάντως να μην είναι… προαιώνια, αλλά να ανήκουν στη σφαίρα της πολιτικής. Οπότε το κρίσιμο για τους Έλληνες δεν είναι να αποφασίσουν τι έγινε το 1913 στα Βαλκάνια ή ποιος είναι πιο ισχυρό έθνος στην περιοχή, αλλά να αποδεχτούν το πολιτικό πλαίσιο των θεμάτων που εγείρονται. Και φαίνεται τελικά ότι εκεί είναι το πρόβλημα. Είτε ασυνείδητα, γιατί πολλοί δεν έμαθαν να συζητάνε πολιτικά σ’ αυτή τη χώρα, είτε κουτοπόνηρα και επικίνδυνα με γνώμονα τα οράματα των εθνικιστών, το θέμα μας είναι ότι δεν θέτουμε τα πολιτικά θέματα στο τραπέζι. Κι αυτό ίσως να είναι και η εθνική μας αδυναμία.

Τι να κάνουμε για τους νέους

Αυξάνονται ξανά τα σχόλια για το πρόβλημα του δημογραφικού. Πολλαπλασιάζονται ίσως και λόγω της σχέσης που υπάρχει με το συνταξιοδοτικό. Λιγότεροι νέοι σημαίνει λιγότεροι νέοι εργαζόμενοι άρα λιγότερες εισφορές και στο τέλος μικρότερες συντάξεις για όλους.

Και το έλλειμμα στα ασφαλιστικά ταμεία σε τέτοιες περιπτώσεις καλύπτεται μόνο από τα κρατικά ταμεία, κάτι όμως που φέρνει αντίθετους τους φιλελεύθερους αλλά και πολλούς που πληρώνουν φόρους και δεν θέλουν να πηγαίνουν σε ένα ελλειμματικό ασφαλιστικό. Άλλωστε δεν έχουν πια τα κρατικά ταμεία.

ΑΑντί όμως να φαγωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα πληρώσει τη σύνταξη του άλλου, θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε την πραγματικότητα που ισχύει σε όλον τον προηγμένο κόσμο. Και να μελετήσουμε από τη μία μέτρα που να ενισχύουν την ανατροφή παιδιών που σημαίνει μεγαλύτερες γονικές άδειες, επιδόματα και αυξήσεις μισθών (ναι, εδώ γελάμε γιατί ξέρουμε τι προβλέπουν οι «ρεαλιστικές» πολιτικές των μνημονίων και οι των κυβερνήσεων).

Κι από την άλλη, πρέπει να αυξήσουμε την απασχόληση που σημαίνει και πολιτικές επενδύσεων αλλά και ένταξη των μεταναστών που δουλεύουν σε όλον τον κόσμο σε δουλειές που δεν κάνουν οι ντόπιοι (εδώ γελάμε γιατί ξέρουμε την προπαγάνδα των ρατσιστών του «έξω οι ξένοι» που παρουσιάζεται ως πατριωτική πολιτική).

Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς, ξέρουμε τι πρέπει να γίνει. Το γιατί δεν γίνεται δεν ξέρουμε…