Υπάρχει ή όχι και σε εάν ναι, σε ποιο βαθμό, συλλογική ευθύνη στην περίπτωση του καθηγητή στο ΤΕΙ Σερρών;

Η λογική λέει, πως δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη, γιατί η εκάστοτε διοίκηση του ΤΕΙ και οι προϊστάμενες αρχές δε γίνεται να γνώριζαν με ποιον τρόπο ο καθηγητής προσέγγιζε τους φοιτητές, ζητώντας «ανταλλάγματα» για να περάσουν το μάθημά του…

Και φυσικά να συμφωνήσουμε, ότι δεν είναι και λογικό, να υπάρχει κάτι προς διερεύνηση τη στιγμή, που δεν υπάρχει καμία επίσημη, επώνυμη καταγγελία…

Από την άλλη όμως, αναρωτιόμαστε για το εξής… Σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, όπως οι Σέρρες, σε ένα μικρό ίδρυμα, όπως το ΤΕΙ και με «δείγματα» από κάποιες εκδηλώσεις στο πρόσφατο παρελθόν, κανείς δεν είχε υποψιαστεί έστω κάτι;

Διέρρευσε χθες ένα απόσπασμα από τελετή ορκωμοσίας στο ΤΕΙ πριν από τρία χρόνια, όπου μόλις κλήθηκε ο καθηγητής να απονείμει το πτυχίο σε μία φοιτήτρια, το αμφιθέατρο σείστηκε από αποδοκιμασίες…

Και τίποτε να μη γνώριζε η τότε διοίκηση του ΤΕΙ, δεν όφειλε κάποιος να αναρωτηθεί και να ζητήσει άτυπη ενημέρωση από τους φοιτητές για τους λόγους που είχαν αυτή τη στάση;

Προφανώς λοιπόν, καταλήγουμε εμείς, υπάρχει συλλογική ευθύνη στο θέμα, όπως και στα περισσότερα, που αφορούν περισσότερους από έναν και που διαδραματίζονται στους διαδρόμους εκπαιδευτικών ιδρυμάτων…

Το Σάββατο έφτασαν στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στον Κατσικά 400 περίπου πρόσφυγες και μετανάστες από τη Μόρια της Μυτιλήνης…

Ταλαίπωροι άνθρωποι, που δε χρειάζεται να συζητάμε αν δικαιούνται ή αν αξίζουν μία καλύτερη τύχη…

Μία πρώτη προσέγγιση που επιχειρήσαμε για να μάθουμε κάποιες βασικές λεπτομέρειες για τον κόσμο που ήρθε στην πόλη μας, απέβη άγονη…

Απευθυνθήκαμε και στα κεντρικά της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και στο τοπικό γραφείο, ρωτώντας πόσοι άνθρωποι ήρθαν και φιλοξενούνται στον Κατσικά, και από ποιες χώρες κατάγονται…

Η απάντηση ήταν η γνωστή και – δυστυχώς – η αναμενόμενη… 

«Δε μπορούμε να σας δώσουμε τέτοια στοιχεία», έστω κι αν στην επίσημη σελίδα της Ύπατης Αρμοστείας είναι δημοσιευμένα επίσημα στοιχεία για τον αριθμό των προσφύγων, που βρίσκονται εντός ελλαδικής επικράτειας…

Ποιος διαχειρίζεται το κέντρο φιλοξενίας; Αόριστα, μας είπαν κάποιες ΜΚΟ… Χρειάζονται βοήθεια σε κάτι οι άνθρωποι αυτοί;

Καλύπτονται υγειονομικά; Υπάρχει σίτιση και εάν ναι, από ποιον; Έγινε κάποιος διαγωνισμός, τούς ταΐζει ο Στρατός, μαγειρεύουν μόνοι τους;

Καμία απολύτως απάντηση… Και φτάνουμε στο πιο ωραίο. Η πόλη μας άνοιξε την αγκαλιά της και υποδέχθηκε πριν από τρία χρόνια τους πρώτους πρόσφυγες από τη Συρία, προσφέροντας τα πάντα…

Σήμερα, η εικόνα που υπάρχει είναι διαφορετική. Στον Κατσικά, η πλειονότητα είναι πρόσφυγες από την Αφρική, η εθελοντική παρουσία είναι ανύπαρκτη (ίσως και αχρείαστη) και τελικά αυτό που θα καταφέρουν οι υπεύθυνοι, θα είναι να ενσωματώσουν(;) στην πόλη και άλλους ανθρώπους, που θα νιώθουν και οι ίδιοι «ξένοι» με όλο το νόημα της λέξης…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ