Επιχειρείται εδώ και καιρό τώρα να καλυφθούν όλα όσα έγιναν την τελευταία 8ετία, κάτω από τη γενική αρχή «Ευτυχώς μας έσωσαν οι Ευρωπαίοι». Με κάθε στραβή, με κάθε εμπλοκή όπως η πτώση του χρηματιστηρίου, νά ‘σου και οι θιασώτες του «ευτυχώς που υπήρξαν και τα μνημόνια». Την ίδια ώρα, στην Ευρώπη πληθαίνουν οι φωνές αυτοκριτικής για το βάρος που έπεσε στην πλάτη των Ελλήνων με τα προγράμματα που εφαρμόστηκαν.

Το θέμα όμως δεν είναι να πιάσουμε από την αρχή τη συζήτηση που άνοιξε το 2010 και να δικαιωθούν οι αδικαίωτοι της κάθε πλευράς. Η οικονομία της Ελλάδας «σώθηκε» ακριβώς επειδή εντάχθηκε σε ένα ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο που ήταν αποδεκτό από τους παίχτες του παιχνιδιού. Την ίδια όμως περίοδο, μεγάλες πλειοψηφίες του πληθυσμού κατέρρεαν, φτωχοποιούνταν, έμπαιναν στο περιθώριο. 

Η κάθε πλευρά βλέπει μόνο τη δική της οπτική, προφανώς. Αλλά ούτε εκεί είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα ξεπηδάει, όταν εργαλειοποιούνται όχι μόνοι οι αριθμοί και τα προγράμματα, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι. Όταν γίνονται παράμετροι και παράγοντες των πολιτικών που εφαρμόζονται. Το σημαντικό δεν είναι αν «νίκησε» η μία ή η άλλη πλευρά που υπεραμύνονταν ή κατέκρινε τα μνημόνια. Το σημαντικό είναι ότι η ζωή πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων έγινε μέρος αλγορίθμων, προβλέψεων και ματαιώσεων, επιτυχιών και αποσιωπήσεων. Όλοι εκείνοι που βλέπουν τα σχέδιά τους να προχωράνε και να υλοποιούνται, αριστεροί ή δεξιοί, αυτό που δεν βλέπουν είναι ότι οι άνθρωποι, οι πολίτες αδυνατούν τελικά να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.

Η πολιτική σήμερα, ακόμα κι όταν είναι δίκαια ή επαγγέλλεται το δίκαιο, λειτουργεί πάνω από την κοινωνία. Μπορεί να επικαλείται το όνομά της, μπορεί να πιστεύει ότι δουλεύει στο όνομά της, δεν παύει όμως να έχει αυτονομηθεί από τις κοινωνικές λειτουργίες και να δρα μέσα στο δικό της αυτοαναπαραγόμενο πλαίσιο. Ίσως να ήταν πάντα έτσι για κάθε εξουσία. Όμως γίνεται όλο και πιο καθαρό, ότι η δημοκρατία υποχωρεί μαζί με τους «δείκτες» της, που είναι οι άνθρωποι και  τα θέλω τους, οι επιδιώξεις και οι στόχοι τους. 

Οι ιστορίες μας με ζώα και οι νέες ταυτότητες

Μία διαφορά σε σχέση με το παρελθόν, όταν μιλάγαμε για τα δικαιώματα των ζώων, είναι ότι πλέον δεν το κάνουμε θεωρητικά, αλλά το κάνουμε πλέον με βάση τις δικές μας εμπειρίες. Πάνω από το 15% του πληθυσμού υπολογίζεται ότι έχει ένα κατοικίδιο. Το καταλαβαίνουμε από τον περίγυρό μας. Το καταλαβαίνουμε δυστυχώς κι από την ανάποδη, από τα πολλά αδέσποτα που κάποιοι ανόητοι τα αφήνουν στο δρόμο επειδή τα βαρέθηκαν.

Το καταλάβαμε κι αυτή την Ημέρα των Ζώων, χθες, όταν τόσος πολύς κόσμος άρχισε να μιλάει για τα ζώα του. Πλέον είναι οι ιστορίες ανθρώπων και ζώων που εμπλέκονται και δημιουργούν νέες ταυτότητες. Και αφού υπάρχει πια η δυνατότητα να μιλάμε και να γράφουμε δημόσια, έρχονται μπροστά όλες αυτές οι ιστορίες μας.

Το σκεφτόμουν προχτές που άκουγα τη γάτα μας να μιλάει μέσα στο ύπνο της την ώρα που οι υπόλοιποι βλέπαμε τηλεόραση. Το ότι ζει στο δικό της κόσμο, μέσα στο δικό μας κόσμο, είναι μία νέα εμπειρία για την ανθρώπινη κατάσταση αν το δούμε από ψηλά. Αν και κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι οι άνθρωποι που ζουν μέσα στον κόσμο των γατών οι οποίες μας βλέπουν… σαν ατελείς γάτες. Ποιος ξέρει…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr