Ένας νέος κόσμος θα γεννηθεί και μετά τις ερχόμενες εθνικές εκλογές. Όποτε κι αν γίνουν αυτές οι εκλογές, οι αλλαγές που θα φέρουν θα είναι μεγάλες. Και θα ακολουθήσουν τις αλλαγές που άρχισαν μετά το 2012 και συντάραξαν το πολιτικό σκηνικό της χώρας. 

Οι αλλαγές δεν είναι ευδιάκριτες βέβαια. Ούτε καλοδεχούμενες. Όλοι προσαρμόζονται κάθε φορά που προκύπτουν μεταβολές και όλοι προσπαθούν να μειώσουν την ισχύ των μεταβολών. Κάθε φορά καταγράφεται ένα νέο επίπεδο κανονικότητας και όλοι προσπαθούν να μείνουν σε αυτό, λες και δεν είχε αλλάξει τίποτα. Όλα όμως έχουν αλλάξει στην πολιτική στην Ελλάδα κι ας μην τον ομολογούν και όλοι.

Αυτό που κυρίως θα συμβεί το 2019 είναι ότι θα αλλάξουν τα κόμματα. Θα αλλάξουν σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, θα αλλάξει πιθανά και το Κίνημα Αλλαγής. Και δεν θα αλλάξουν γιατί θα εμφανιστούν νέα πρόσωπα ή θα αλλάξουν οι συσχετισμοί. Θα αλλάξουν γιατί θα βρεθούν μπροστά σε νέα προτάγματα, σε νέες προκλήσεις. Και αυτό που μάθαμε στα χρόνια της κρίσης, είναι ότι όλα αλλάζουν εκεί που υπάρχει ένας ορίζοντας για το μέλλον. Αλλάζει αυτός που βλέπει το μέλλον.

Τίποτα δεν διασφαλίζει βέβαια ότι οι αλλαγές θα είναι προς θετική κατεύθυνση, ότι θα ευνοούν την κοινωνική πρόοδο, ή ότι θα φέρνουν νέες και πιο σύγχρονες παραμέτρους διαμόρφωσης της πολιτικής και της δημοκρατίας στη χώρα μας. 

Αυτό όμως που έχει αλλάξει πρωτίστως είναι ο τρόπος που συμμετέχουν στην πολιτική οι πολίτες. Εκεί συνέβησαν οι μεγάλες αλλαγές. Και η απόκλιση των μεταβολών που συνέβησαν, από την αποχή ως την ενεργό συμμετοχή σε νέα κόμματα, είναι τόσο μεγάλη, που αφήνει ανοιχτά όλα τα δεδομένα για το μέλλον. 

Δεν ανοίγουμε ούτε μια σελίδα

Τα βράδια προλαβαίνω να διαβάσω μερικούς στίχους από ποιήματα. Όχι ότι δεν έχω χρόνο, που δεν έχω, αλλά τον έχω και για άλλα αυτόν τον χρόνο όπως όλοι μας άλλωστε. Ιεραρχείς ανάγκες και επιθυμίες και πράττεις ανάλογα. Και φυσικά κερδίζουν πάντα οι ανάγκες. 

Δύσκολα κάθεται ο περίφημος μέσος άνθρωπος να διαβάσει σήμερα μερικά ποιήματα την εβδομάδα. Είμαστε και αμαθείς και απαίδευτοι ίσως. Στα σχολεία μας μαθαίνουν βέβαια πολλά οι φιλόλογοι, αλλά το νιώθουμε σαν υποχρεωτικό μάθημα, μέχρι να εξεταστούμε.

Αλλά δεν αφιερώνουμε χρόνο όχι μόνο για την ποίηση, αλλά ούτε για ένα δοκίμιο ή ένα μεγάλο άρθρο εφημερίδας ή έστω ένα ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση. Φυσικά όλοι μας, την ίδια ώρα έχουμε άποψη για τα πάντα και ειδικά για τα δύσκολα θέματα. Παίζουμε στα δάχτυλα τα γεωπολιτικά θέματα των Βαλκανίων, ξέρουμε τα πάντα για τα χρηματιστήρια, έχουμε γνώμη για την εθνική μας ταυτότητα ή τον πολιτισμό, αλλά απορώ πώς τα καταφέρνουμε αφού δεν ανοίγουμε ούτε μια σελίδα ως παράθυρο σε κάτι μεγαλύτερο από τη γνώμη μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr