Η Ελλάδα είναι η χώρα των «ξεχασμένων» ανθρώπων. Ξεχασμένων στο παρελθόν, ξεχασμένων από τη ζωή, ξεχασμένων από τις εξελίξεις, ξεχασμένων στο μυαλό τους και σε όσα τους απασχολούν. Κι αν πάλι, αυτοί οι «ξεχασμένοι» κοιτάνε πώς να ανταπεξέλθουν και να βρουν λύσεις με όσα κουβαλάνε από τα παλιά, αλλά τους γίνονται βαρίδια, να το καταλάβεις. Στην εποχή μας πρέπει να δείχνουμε κατανόηση στον συνάνθρωπο που παλεύει έστω κι αν δεν ξέρει ή δεν μπορεί να το κάνει.

Για όλους τους άλλους όμως, το πρόβλημα, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα, πολλαπλασιάζεται. Και για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, είναι αυτό που είδαμε να ξεπηδάει στα χρόνια της κρίσης. Είδαμε πολύ κόσμο να ξεφεύγει, να εκφράζει ακραίες ιδέες, να υιοθετεί παλιές και ξεπερασμένες αντιλήψεις που τώρα όμως με νέο επίχρισμα επανήλθαν ως «λύσεις». Η επίκληση «σωτήρων» (όπως η χούντα), τα νέα νομίσματα (όπως η δραχμή), η αυτόνομη παρουσία της χώρας εκτός Ευρώπης, η βοήθεια από τη Ρωσία ή την Κίνα, η ιδεολογική «κάθαρση» εντός της χώρας, με χαρακτηριστική την επίθεση στην αριστερά, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τις δημοκρατικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, η επιστροφή στα χωράφια που δήθεν θα θρέψουν τη χώρα. Τα θυμόμαστε όλα αυτά, τα ακούμε και σήμερα μαζί με όλα τα παλιά fake news όπως η δήλωση Κίσινγκερ, οι προφητείες για το «πάλι με χρόνια και καιρούς», τους ψεκασμούς κλπ.

Και αποτέλεσμα μηδέν βέβαια. Γιατί καμιά «ιδέα» από όλες αυτές δεν λειτούργησε. Το θέμα όμως είναι ότι όλα αυτά, όλος αυτός ο κόσμος προϋπήρχε. Και όλα αυτά λίγο πολύ ξέραμε ότι λέγονταν. Κι ακόμα και σήμερα που λέγονται ακόμα, δεν θα ήταν πρόβλημα αν έμεναν στο επίπεδο της ρητορικής. Γίνονται πρόβλημα, γιατί όλη αυτή η ατζέντα έχει πια συγκεκριμένο πρόσημο, είναι ακροδεξιό και μετατρέπεται σε πολιτικό πρόταγμα. Πλέον αναζητούνται και εκφραστές αυτού του προτάγματος. Και το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛΛ κ.α) να ξεκόψουν τελείως από αυτή τη ρητορική κι από αυτούς τους ανθρώπους. Πρέπει να σπάσει ο κύκλος που άνοιξε μετά το 2010 με όσους «ξεχασμένους» προσπάθησαν συνειδητά ή όχι, να επαναφέρουν το παρελθόν ως λύση για το μέλλον. 

Να ακούσουμε όσους ζουν μακριά

Πόσες φορές όλα αυτά τα χρόνια, δεν είδαμε τις τοπικές κοινωνίες να εξεγείρονται που έχαναν σχολεία, υπηρεσίες, δομές λόγω των περικοπών του Δημοσίου. Τώρα είναι σειρά για μειώσεις των τραπεζικών καταστημάτων. Τις περισσότερες φορές, η προσωπική μου στάση ήταν υπέρ των εξεγερμένων, κατανοώντας όμως το δίκαιο πολλών περικοπών.

Ακούγεται αντιφατικό αλλά δεν είναι. Γιατί το πρώτο και κύριο είναι να ακούσουμε τους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές, δεν είναι αφελείς ούτε ζουν σε άλλον πλανήτη. Ξέρουν κι αυτοί ότι το Γυμνάσιο που έχει περισσότερους εκπαιδευτικούς από μαθητές δεν είναι οικονομικά βιώσιμο. Ξέρουν όμως ότι όταν κλείσει και το παιδί τους θα αναγκάζεται να κάνει πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα, θα έχει δημιουργηθεί η βάση για μία νέα ανισότητα εις βάρος τους.

Αυτό που έλειψε όλα αυτά τα χρόνια, είναι η ενημέρωση, οι εξηγήσεις, οι προβλέψεις και οι νέες καταστάσεις που θα αντικαταστήσουν τις παλιές. Δεν πήγε το κράτος να αποδείξει ότι είναι καλύτερες οι μεγαλύτερες και πιο σύγχρονες σχολικές μονάδες, αλλά απλώς έκλεισε τις μικρές στην επαρχία. Όπως δεν έφτιαξε τους δρόμους (πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια) ώστε ο πολίτης να πηγαίνει με μεγαλύτερη ασφάλεια στην Εφορία στην πόλη. Ή δεν τον εκπαίδευσε ποτέ στη σύγχρονη ηλεκτρονική υπηρεσία στο Δημόσιο, η οποία επίσης δεν λειτουργεί καλά, τόσα χρόνια μετά τις κουβέντες περί εκσυγχρονισμού.

Ξέρω τι σημαίνει ότι το κράτος μας δεν έχει λεφτά σήμερα. Ξέρω όμως και ότι δεν μπορεί να τα ρίχνει όλα στην πλάτη του πολίτη και ειδικά εκείνου που μένει στην άκρη του τόπου. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr