Όταν λέγαμε από αυτές τις στήλες προ ημερών ότι πρέπει να βλέπουμε με ευαισθησία τα αιτήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, εννοούσαμε ακριβώς ότι δεν πρέπει να γίνονται πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης τουλάχιστον σε κεντρικό επίπεδο. Δεν μπορείς να ρίχνεις ευθύνες σε κάποιον που αγωνίζεται να αυξήσει τα πενιχρά εισοδήματά του, σε καιρούς κρίσης και μετά από 8 χρόνια ύφεσης, περικοπών και λιτότητας. 

Στην περίπτωση του αιτήματος της Ελλάδας να μην περικοπούν οι συντάξεις παρά το γεγονός ότι το μέτρο έχει συμφωνηθεί στο τελευταίο μνημόνιο, έπρεπε να υπάρχει γενική συμφωνία από όλα τα κόμματα και όλους τους θεσμικούς παράγοντες. Κι αυτό γιατί έτσι μόνο μπορεί να σταθεί στη συζήτηση που θα γίνει στο Eurogroup ένα τόσο κομβικό αίτημα, αλλά και γιατί έτσι αναγνωρίζεται και η δυσχερή θέση στην οποία βρέθηκαν οι συνταξιούχοι με τα μνημόνια.

Είναι εντελώς άλλο ζήτημα η άποψη που μπορεί να έχει ένας ειδικός ή το πρόγραμμα ενός κόμματος που προβλέπουν τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος ή προβληματίζονται για τη βιωσιμότητα όσων ισχύουν σήμερα. Ακόμα και μειώσεις συντάξεων σε κάποιους κλάδους (ή αυξήσεις σε άλλους, γιατί όχι;) θα μπορούσαν να προταθούν αν ετίθετο θέμα. Όμως αυτή είναι άλλη συζήτηση που θα μπορούσε να γίνει ίσως προεκλογικά. Αλλά σε αυτή τη φάση το μόνο που προέχει είναι να μη φτωχοποιηθούν οι συνταξιούχοι, ειδικά όταν δεν απειλούνται τα δημοσιονομικά της χώρας.

Με το κεφάλι κάτω στην πόλη

Όσο κι αν μας τρομάζουν αυτές οι αλλαγές του καιρού που συζητάμε τόσες μέρες, ας παραδεχθούμε ότι στην καθημερινότητα, τον τοίχο απέναντί μας βλέπουμε. Πόσοι βλέπουν έξω από το παράθυρο του σπιτιού μέσα στη μέρα. Μπορεί να περάσεις ολόκληρες μέρες και στο σπίτι και στη δουλειά με τις κουρτίνες τραβηγμένες.

Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μία πόλη τόσο κοντά στη φύση. Και το άνοιγμα της λίμνης μας αφήνει και το περιθώριο για κάμποσο ουρανό. Τον βλέπουμε και τον ήλιο και το σύννεφο να έρχεται. Αλλά ας παραδεχθούμε ότι τις περισσότερες ημέρες είμαστε με το κεφάλι κάτω.

Οι πόλεις μας φτιάχτηκαν έτσι κι αλλιώς για να μας κλείνουν και όχι για να μας αφήνουν να ανοιγόμαστε. Και μάθαμε να ζούμε στο κλειστό, στο τεχνητό περιβάλλον. Ας το παραδεχθούμε ότι αποτύχαμε με τις πόλεις μας μήπως και βρούμε και κάποιες λύσεις. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr