Η προσυμφωνία Τσίπρα – Ιερώνυμου για τη νομοθέτηση μέτρων που θα εξομαλύνουν τις σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας, αποτελεί μία πρώτου μεγέθους είδηση, δεν υπάρχει αμφιβολία. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ασυνήθιστη στις μέρες μας, ότι δεν έχουμε ξαναδεί αντίστοιχο θετικό κλίμα. Προϋποθέτει βέβαια αυτή η αίσθηση να καταλήξει και σε ένα αποτέλεσμα με σαφείς νομικές διατυπώσεις που θα αποκαλύπτουν και τα όρια αυτής της συμφωνίας.

Μέχρι τότε όμως είμαστε περισσότερο θα λέγαμε σε ένα πρώτο πολιτικό επίπεδο. Γι’ αυτό και οι πρώτες αντιδράσεις κινούνται σε έναν πολύ ευρύ χώρο, ανάμεσα σε ακραίες θετικές ή απορριπτικές αποφάνσεις και με πολλά συν και πλην να καταγράφονται από τους περισσότερους.

Το μείζον εδώ, είναι ακριβώς ο πολιτικός χαρακτήρας της συμφωνίας. Μπορεί να είναι δύσκολα και πολύπλοκα τα εκκλησιαστικά ζητήματα, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο ενός διαλόγου με την κρατική εξουσία.

Η κυβέρνηση αυτό που επέτυχε είναι να ανοίξει ένα παράθυρο, μια πόρτα για ακόμα περισσότερο διάλογο, για ακόμα καλύτερη συνεννόηση. Κι αυτό είναι πρωτόγνωρο. 

Αν δούμε το θέμα μέσα από την πολιτική του οπτική, τότε κάθε συνομωσιολογική θεωρία και ερμηνεία που αποδίδει σε υπερβατικές αναλύσεις όσα έγιναν, χάνουν την αξία τους. Αντίθετα ανοίγει ο δρόμος για μία πιο γειωμένη πρόσβαση που ίσως να φέρει ακόμα καλύτερες συμφωνίες στο μέλλον προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος. 

Όταν μείναμε έξω και πίσω

Επειδή τίποτα δεν μας εντυπωσιάζει πια και τίποτα δεν προκαλεί την αντίδρασή μας, δεν σημαίνει ότι εκεί έξω δεν υπάρχει ακόμα ο κόσμος της περιπέτειας, των μεγάλων αλλαγών και του απροσδιόριστου και γοητευτικού μέλλοντος. 

Αλλά εμάς, όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε, μας κρατάνε πίσω στα μετόπισθεν, σαν παγωμένους. Είναι το τίμημα εκείνης της τόλμης ή της αποκοτιάς πολλών που πίστευαν ότι δεν θα υλοποιηθούν και τα έσχατα των κακών σεναρίων. Ή είναι η απογοήτευση κάποιων άλλων για την τροπή που πήραν τα πράγματα ίσως κι ένα αίσθημα ενοχής που δεν τα πρόβλεψαν έτσι.

Και το θέμα πια είναι ότι όπως και ήρθαν τα πράγματα, δεν δείχνουν να αλλάζουν. Ο φόβος είναι ότι θα μείνουμε κολλημένοι πίσω από τις εξελίξεις και το πάγωμα που μας πιάνει με όλα όσα ακούμε και ζούμε θα γίνει μία έρημος κυνισμού και απάθειας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr