Το θέμα της σιδηροδρομικής σύνδεσης της Ηπείρου γίνεται πρωτοσέλιδο εδώ και περίπου 20 χρόνια και παραπάνω, κυρίως μετά την πρόκληση της χρηματοδότησης μέσω των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Για το πότε ανακινήθηκε το θέμα πρέπει να φτάσουμε στις αρχές του 20 αιώνα.

Πολλές φορές από εδώ έχουμε στηρίξει το αίτημα των Ηπειρωτών για τρένο παρ’όλο που γνωρίζουμε την επιχειρηματολογία περί του αντιθέτου ως σοβαρή. Η κύρια ανταπάντηση είναι μία: Το έργο είναι ακριβό, σε σχέση με άλλα έργα που λείπουν από τη χώρα. Υποψιαζόμαστε όμως ότι πάντα θα είναι σε δεύτερη μοίρα το τρένο στην Ήπειρο, αφού άλλες περιοχές θα έχουν πάντα ελλείψεις. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί καν το οδικό δίκτυο- από το οποίο επίσης η Ήπειρος εξαιρούνταν επί δεκαετίες, για να μην ξεχνιόμαστε.

Αυτό όμως που προέχει, που μπορεί να γίνει, είναι οι μελέτες. Να έχουμε μελέτες που να δείχνουν πώς θα γίνει η σιδηροδρομική σύνδεση προς την Ήπειρο κι ας μην είναι στις άμεσες προτεραιότητες η υλοποίηση. Και για την έλλειψη μελετών ευθύνεται το κράτος και οι επιλογές των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Το τελευταίο διάστημα φάνηκε ότι η σύνδεση με την Αλβανία ανοίγει ένα παράθυρο και για την Ήπειρο. Οι Διευρωπαϊκές συνδέσεις είναι άλλωστε αυτές που μπορούν να βρουν και χρηματοδοτήσεις, πόσο μάλλον τώρα που ανοίγει και η ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων- παρένθεση: Όσοι δεν πιστεύουν στην είσοδο της Αλβανίας στην ΕΕ θα πρέπει να είναι έτοιμοι και για τη διακοπή πόρων προς την Ελλάδα που προωθούν τη σύγκλιση.

Μέσα σε αυτό το διεθνές πλαίσιο (από το οποίο πηγάζει και η αισιοδοξία ότι θα ολοκληρωθεί η οδική σύνδεση των Ιωαννίνων… με την Τεργέστη), το τρένο στην Ήπειρο θα μπορούσε να είναι στο μέλλον ένα τμήμα του δικτύου της Δυτικής Μακεδονίας και της Θεσσαλίας. Κι αυτό από μόνο του αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση που προφανώς και υπερβαίνει τις τρέχουσες προεκλογικές διαμάχες. 

Εξουθενωμένος στο τέλος της ημέρας

Παλιότερα που δούλευα πάνω από 10 ώρες τη μέρα, γύριζα σπίτι το βράδυ και συνέχιζα, κυρίως σε θέματα που ήθελαν χρόνο και πιο ελεύθερη διάθεση. Τώρα, η εγρήγορση κρατάει πάλι πάνω από 10 ώρες τη μέρα για να προλάβεις να έχεις μία σχετικά ολοκληρωμένη εικόνα της επικαιρότητας, όμως το βράδυ μοιάζει να είμαι πολύ πιο εξουθενωμένος από ποτέ.

ΑΠροφανώς και το πρώτο αίτιο είναι η ηλικία. Μεγαλώνουμε και δεν έχουμε τις ίδιες αντοχές. Από ένα συνεχές 12ώρο μπροστά στον υπολογιστή, 10 το πρωί με 10 το βράδυ, το μόνο που θέλεις στις 11 το βράδυ είναι να μείνεις ακίνητος στον καναπέ κι όχι να διαβάσεις ένα ιστορικό άρθρο.

Φαίνεται όμως ότι δεν είναι μόνο το… γήρας.

Είναι κι ότι βαραίνει πάνω σου ολόκληρη η μέρα, όλες οι ευθύνες και οι προσπάθειες να ανταπεξέλθεις, να τα καταφέρεις, Η κρίση μας έκανε να προσπαθούμε πολύ περισσότερο για λιγότερα, να είμαστε συνέχεια σε μια ένταση για να τα βγάλουμε πέρα είτε στη δουλειά είτε στις προσωπικές μας ανάγκες. Και διέλυσε τα όρια εργάσιμου και προσωπικού μας χρόνου. Η κρίση είναι σαν ένα συνεχές βαρίδι πάνω μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr