Αυτές τις μέρες που άρχισε να κρυώνει ο καιρός, παρατηρείς το πόσο έχει αλλάξει το ενεργειακό τοπίο. Δεν χρειάζεται η επιστράτευση κάποιων αναλύσεων και ειδικών, αλλά μια βόλτα στις γειτονιές ειδικά τα βράδια. Το πρώτο που ακούς είναι το βουητό από τα κλιματιστικά. Πολύ βουητό, πολλά κλιματιστικά. Και μυρίζεις παράλληλα, τη μυρωδιά του ξύλου που κάηκε σε τζάκια κυρίως ή και καυστήρες, έχοντας και την εικόνα της αιθαλομίχλης. Και πουθενά σχεδόν δεν βλέπεις τα μικρά βυτιοφόρα που γεμίζουν πετρέλαιο πολυκατοικίες, αν και κάπως θα αυξηθεί η κίνηση. Κι όλα αυτά θα πολλαπλασιαστούν τις επόμενες ημέρες όταν θα πιάσει αληθινό κρύο.

Το πιο σοβαρό πρόβλημα από αυτήν την εικόνα, είναι η χρήση ηλεκτρικής ενέργειας για να ζεσταθούμε. Αν την προσθέσουμε στη μακρόχρονη πια χρήση των κλιματιστικών για να δροσιζόμαστε τα καλοκαίρια, καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σ΄ ένα φαινόμενο που δεν υπήρχε τη δεκαετία του ’80 για παράδειγμα. Κι ας υπολογίσουμε ότι τη δεκαετία του ’80 δεν είχαμε ούτε την Κλιματική Αλλαγή. Σήμερα που βλέπουμε τις συνέπειες της αλλαγής του καιρού, έχει ενδιαφέρον ότι απαντάμε με ακόμα μεγαλύτερη χρήση ρεύματος στις κατοικίες μας. Να προσθέσουμε και κάτι ακόμα: Τα κτίριά μας, δημόσια και ιδιωτικά, έχουν θέματα με την εξοικονόμηση ενέργειας όπως δείχνουν όλες οι μελέτες- πιο οικονομικά είναι να ζεις σε πολυκατοικία της Νορβηγίας!

Το σκηνικό που διαμορφώνεται είναι δυσοίωνο και απογοητευτικό. Το πιο απλό που διαπιστώνουμε είναι ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την εξάρτηση από το λιγνίτη που είναι μία εγχώρια φτηνή λύση για πρώτη ύλη, ούτε όμως από τις εισαγωγές πετρελαίου ή φυσικού αερίου μέσα από μεγάλα δίκτυα διανομής. Αφού δεν αλλάζουμε παραγωγικό και ενεργειακό μοντέλο, αφού αδυνατούμε να μειώσουμε την ενέργεια που χρησιμοποιούμε τουλάχιστον στις αστικές χρήσεις, τότε πώς περιμένουμε να έχουμε και καλύτερα αποτελέσματα στην προστασία του περιβάλλοντος ή στις κοινωνικές συνέπειες, τη λεγόμενο «ενεργειακή φτώχια» που αναφέρεται στα νοικοκυριά που αδυνατούν να έχουν καν πρόσβαση στις υπάρχουσες πηγές ενέργειας.

Πώς να αλλάξουμε το αποτέλεσμα ενεργειών που παραμένουν αμετάβλητες αν δεν ενισχύονται κιόλας; Πώς γίνεται με αυτό το αναπτυξιακό μοντέλο που διαθέτουμε και υλοποιούμε να έχουμε άλλη χρήση ενέργειας κι άλλη προσέγγιση στο περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους; Δύσκολη πολύ απάντηση που δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. 

Το κίνημα του Metoo 

πέρα από τον κόσμο του θεάματος

Όλη αυτή η μεγάλη συζήτηση για την κακοποίηση των γυναικών και τη σεξουαλική παρενόχληση έχει εγκλωβιστεί στο τι γίνεται στον κόσμο του θεάματος και του κινηματογράφου. Έχουμε υπερασπιστεί από εδώ το κίνημα Metoo κυρίως γιατί σπάει έναν πολύ ισχυρό κύκλο αποσιώπησης πίσω από τον οποίο διακυβεύονται τεράστια εμπορικά συμφέροντα. Επιπλέον, τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να λειτουργούν ως πρότυπα, ειδικά όταν πλασάρονται και ως τέτοια. Το μήνυμα ότι καμία γυναίκα δεν πρέπει να απειλείται είναι πολύ ισχυρό όταν το προβάλλουν στις άκρες του κόσμου καθιερωμένες σταρ.

ΑΑπό εκεί και ύστερα, ο εγκλωβισμός της δημόσιας αντιπαράθεσης ακριβώς ανάμεσα σε «επώνυμους» μπορεί να αποτελέσει έναν κίνδυνο υπονόμευσης του μεγάλου θέματος που είναι ακριβώς η εμπέδωση αξιών στο σύνολο της κοινωνίας. Η συζήτηση που τροφοδοτεί συνέχεια την επικαιρότητα με ιστορίες για τον Πολάνσκι, τον Γούντι Άλλεν, τον Κέβιν Σπέισι, εκτός από την αναπαραγωγή ανακριβειών, ενδέχεται να αναπαράγει και το κλασικό «τέτοια συμβαίνουν εκεί στους πλούσιους» και να παίρνει τα φώτα από όσα όντως συμβαίνουν ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους κάθε μέρα.

Η ευαισθητοποίηση που προκάλεσε το κίνημα των γυναικών του σινεμά, θα αποκτήσει μεγαλύτερο νόημα αν κινητοποιήσει και την οργανωμένη κοινωνία και τους θεσμούς για βαθιές και διαρκείς παρεμβάσεις μέσα στο κοινωνικό υπόστρωμα, εκεί που διαμορφώνονται τα πρότυπα του «επιτυχημένου» άνδρα και μετατρέπουν τη γυναίκα σε «θύμα». Και εκεί θα χρειαστεί πολύ περισσότερη δουλειά και συμμετοχή από όλους τους ευαισθητοποιημένους πολίτες. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr