Η καμπάνια του ΟΚΠΑΠΑ για την ενίσχυση του Κοινωνικού Παντοπωλείου και ο τηλεμαραθώνιος που στήριξη το ITV την Τετάρτη το βράδυ, μας θύμισε ακόμα μία φορά πόσο σημαντική είναι η κοινωνική προσφορά, αλλά και οι δομές στήριξης των αδυνάτων. Γιατί αυτό το κλίμα που υπάρχει μετά την έξοδο από τα μνημόνια και τα κάποια καλά νέα από την οικονομία ίσως και να μας παραπλανούν για την πραγματική κατάσταση στην κοινωνία.

Αντίθετα, όχι μόνο συνεχίζονται τα προβλήματα που έχουν πολλά νοικοκυριά να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες τους, αλλά ενδέχεται και να αυξάνουν. Για λόγους όπως, η εξάντληση των οποίων αποταμιεύσεων μπορεί να είχε κάποιος και να πέρασε αυτά τα χρόνια, η κόπωση από τα πολλά χρόνια προσπαθειών ή οι νέες ανάγκες που δημιουργούνται από τους νέους που μπαίνουν στην αγορά εργασίας και η έλλειψη προστασίας από το οικογενειακό περιβάλλον. Έχουμε μπροστά μας περισσότερα προβλήματα από αυτά που μπορούμε να λύσουμε.

Αυτό που έδειξε ο ΟΚΠΑΠΑ και ο Δήμος Ιωαννιτών όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, είναι ότι δεν αρκεί απλώς η φιλανθρωπία ή η ατομική προσφορά για να βοηθηθούν πληθυσμοί, οι χιλιάδες άνθρωποι που έχουν ανάγκη. Απαιτούνται δομές, προσωπικό, κονδύλια, επαγγελματισμός ώστε να γίνεται αυτονόητο στο τέλος ότι θα υπάρχει διαθέσιμο ένα κοινωνικό ιατρείο ή ένα κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων.

Το παρήγορο είναι ότι ο κόσμος, οι συμπολίτες και οι επιχειρήσεις βοηθάνε και ανταπροκρίνονται στο κάλεσμα. Κι αυτό διατηρείται ακόμα σε υψηλό επίπεδο γιατί βλέπουν ότι υπάρχει και αποτέλεσμα. 

Αυτό που πρέπει όμως να γίνει ακόμα καλύτερα αντιληπτό είναι ότι δεν υπάρχουν σωτήρες για να μας σώσουν ούτε κάποιο αδιόρατο κράτος που θα βοηθήσει άμεσα. Πρώτοι εμείς, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί πρέπει να αναλάβουμε δράση. 

Είμαστε ακόμα με μάτια κλειστά

Είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθείς, να καταλάβεις πού βρίσκεται η διέξοδος ενώ έχεις χαθεί μέσα στα αδιέξοδο. Γι’ αυτό άλλωστε και κατά τον θρύλο μόνο ένας βγήκε από τον Λαβύρινθο, για να γίνει και ήρωας. Εμείς οι υπόλοιποι, δεν βλέπουμε το φως στην άκρη των πολλαπλών διαδρομών που έχει λάβει αυτή η πολύχρονη κρίση.

Αυτή η αδυναμία να σκεφτούμε καθαρά κάτω από το βάρος των πληγμάτων μας οδηγεί σε μία διαρκή κατάσταση αναζήτηση μαγικών λύσεων. Ψάχνουμε για ηγέτες που τάζουν εξόδους, νομίζουμε κάθε φορά ότι «αυτή είναι η σωστή ιδέα», είμαστε σε συνεχή αναμονή των καλών νέων της επιστροφής στο χρυσό παρελθόν. Εξ ου όμως και η  μεγάλη μας απογοήτευση όταν τίποτα φυσικά δεν βγαίνει.

Κανείς μας δεν βγήκε αλώβητος από την καταστροφή που υπέστη ο τόπος από το 2009 και μετά. Νομίζουμε βέβαια ότι το προσωπικό μας πρόβλημα είναι μεγαλύτερο όλων, γι’ αυτό και ζητάμε επειγόντως μία λύση μόνο για εμάς. Αυτή η προσωποποίηση του δράματος σε συνδυασμό με την αναζήτηση σωτηρίας διά μαγείας, κάνουν τελικά ακόμα πιο δύσκολη την ίδια τη διέξοδο. Είμαστε ακόμα με μάτια κλειστά. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr