Όσο κι αν θέλουμε να το παρουσιάζουμε με τα καλύτερα χρώματα και τις πιο ωραίες φράσεις, η τουριστική ανάπτυξη των Ιωαννίνων και της Ηπείρου, δεν είναι στο επίπεδο ενός από τους μεγάλους καλοκαιρινούς προορισμούς της χώρας. Και είναι λογικό κάτι τέτοιο αφού δεν υπάρχουν τα δεδομένα για να δούμε κάποτε εκατομμύρια τουρίστες στα μέρη μας. Πόσο μάλλον, όταν έχουμε βάλει και αστερίσκους στο αν θέλουμε κι ένα τέτοιο είδος τουρισμού. 

Αν αφήσουμε συνεπώς στην άκρη το πρότυπο του «ήλιου και θάλασσα» που έχει γοητεύσει τόσο κόσμο παγκόσμια και τους παρακινεί να έρθουν στην Ελλάδα, συνδυάζοντας και τους αρχαιολογικούς χώρους, η Ήπειρος σωστά κινείται με βάση τον τουρισμό των «τεσσάρων εποχών». Είναι ένας τόπος γοητευτικός όλες τις εποχές του χρόνου. Παρ’ όλα αυτά θα διακινδυνεύαμε ακόμα περισσότερο, λέγοντας ότι το ζητούμενο για την οικονομία της Ηπείρου δεν είναι μόνο η αύξηση του τουρισμού, αλλά η διεύρυνση των ορίων του και εντέλει αυτή καθ΄ αυτή η κίνηση ανθρώπων προς την περιοχή.

Στην ουσία είναι αυτή η δυναμική που αναπτύσσεται με σύγχρονους όρους σε όλα τα γοητευτικά και ενδιαφέρονται σημεία του πλανήτη. Δεν είναι μόνο εκείνος που θα θελήσει να κάνει μια εβδομάδα διακοπές στις θάλασσες ή τα βουνά με όλα όσα ωραία του προσφέρουμε. Είναι εκείνος που βάζει τα Γιάννενα, την Ήπειρο ως ένα προορισμό ζωής, ως ένα «πρέπει» στο προσωπικό του ημερολόγιο, ως έναν τόπο εκπλήρωσης μιας επιθυμίας. 

Μιλάμε συνεπώς για κάτι παραπάνω από «διακοπές» και αγγίζουμε τα όρια της εμπειρίας, της γνώσης, της συλλογής νέων στοιχείων για τη διαμόρφωση της προσωπικής ταυτότητας του καθενός. Ένα τέτοιο επίπεδο όμως προϋποθέτει πολλά περισσότερα από τουριστικά σχέδια και αναπτυξιακά πλάνα. Προϋποθέτει κυρίως να κάνουμε συνολικά ελκυστικό τον τόπο μας, που εντέλει σημαίνει να τον αγαπήσουμε κι εμείς οι ίδιοι ώστε να τον θεωρούμε κομμάτι της δικής μας ταυτότητας. Μόνο τότε θα μπορεί να γίνει και πόλος έλξης για όσους αναζητούν νέες ταυτότητες και περιεχόμενο στη ζωή τους. 

Κάτι έχει αλλάξει προς το καλύτερο στη γιορτή

Δεν ξέρω αν ήταν πιο έντονο φέτος ή έχει λίγα χρόνια που καλλιεργείται, αλλά κάπως μαλάκωσε η ένταση της «εξόδου» στη γιορτινή πόλη, ειδικά την παραμονή. Δεν κυριάρχησαν εκείνα τα σκηνικά με την αισθητική του μαγαζιού της νύχτας που σαν να ξύπνησε μεσημέρι και έφερε τα μπουζούκια σαν δήθεν έθιμο. Αντίθετα, είδαμε χαμηλότερους  τόνους, ακούσαμε ωραίες μουσικές από κλαρίνα, συναντήσαμε χαλαρότερους ανθρώπους.

Μπορεί και να κούρασε όλο εκείνο το νταβαντούρι που στήνονταν πριν από καμιά δεκαετία και πλασσάρονταν σαν διασκέδαση και εξωστρέφεια. Τότε άλλωστε θέλαμε κι εμείς να δείχνουμε πόσο ωραία περνάμε και πόσο ωραία κυλούσαν όλα. Τώρα δεν έχουμε καμία όρεξη για τέτοια.

Περισσότερο όμως είναι μία γείωση στην πραγματικότητα, που λέει ότι η πόλη μας χωράει όλους, έχουμε δεν έχουμε να ξοδέψουμε πολλά κι ότι η γιορτή δεν θέλει προβολή και εικόνα, αλλά καλή διάθεση και επαφή, συνάντηση.

Τα Γιάννενα των τελευταίων χρόνων έχουν αρχίσει να γίνονται πιο οικεία στις γιορτές, πιο φιλικά και ανθρώπινα χωρίς να χάσουν καθόλου από κέφι και διασκέδαση. Κι ίσως να έχουν βρει το δρόμο για το μυστικό της επιτυχίας που δεν είναι άλλο παρά να χωράει όλους στη γιορτή. Κι ο καθένας κι η καθεμιά να βρίσκουν το χώρο τους. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr