Παρατράβηξε η ιστορία με τα σχολεία, νομίζουμε…

Τα γράφαμε και χθες, όμως η νέα απόφαση για να μη λειτουργήσουν ούτε σήμερα τα σχολεία, μας βρίσκει παντελώς αντίθετους…

Για όσους ίσως δε διάβασαν τη χθεσινή στήλη, να διευκρινίσουμε, ότι δεν διαφωνούμε εφόσον υπάρχουν σοβαροί λόγοι ασφάλειας για τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών…

Κατά τον γράφοντα, τέτοιοι λόγοι εκλείπουν παντελώς και δε δεχόμαστε το επιχείρημα περί παγετού στα πεζοδρόμια…

Αν πει κάποιος, ότι υπάρχει ένας σχετικός κίνδυνος, αυτός ισχύει περισσότερο για τα νήπια, λιγότερο για τα παιδιά του δημοτικού και σχεδόν καθόλου για τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου…

Ο ΟΚΠΑΠΑ όμως από χθες το μεσημέρι ανακοίνωσε πως οι παιδικοί – βρεφονηπιακοί σταθμοί, θα λειτουργήσουν κανονικά σήμερα Παρασκευή…

Και δε φανταζόμαστε, ότι… ξαναπάγωσαν τα πεζοδρόμια από το μεσημέρι μέχρι το απόγευμα…

Η διαφωνία μας όμως έγκειται στο ότι η κατάσταση αυτή ενδέχεται να συνεχιστεί στην πόλη και στην περιοχή μέχρι τον Μάρτιο!

Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα το πάμε έτσι, μέχρι τότε;

Ακόμη όμως και αν αυτό δεν είναι το μείζον, υπάρχει κάτι άλλο…

Που είναι η επίπτωση που έχουν αυτές οι αποφάσεις στην ψυχολογία και την αντίληψη των παιδιών μας…

Οι μεγαλύτερες γενιές δηλαδή, οι γονείς των σημερινών μαθητών και όσοι διαχειρίζονται τις τύχες της εκπαίδευσης στη χώρα, προτιμούν τα παιδιά μας να ζουν σε αποστειρωμένο περιβάλλον…

Μακριά από την πραγματικότητα του φυσικού περιβάλλοντος και των καιρικών συνθηκών στις περιοχές τους…

Λες και είναι τραγικό να βγουν τα παιδιά να παίξουν στο χιόνι, λες και είναι τραγικό να βρίσκονται στο σχολείο, με την αυλή καλυμμένη από χιόνι…

Αλλά είναι προτιμότερο (προφανώς ισχύει για κάποιους) να είναι κλεισμένα μέσα στα σπίτια, κολλημένα στις οθόνες των κινητών και των tablets…

Σημειωτέον, ότι για την προσεχή Δευτέρα, οι μετεωρολόγοι προβλέπουν ξανά χιονοπτώσεις στην πόλη!

Και τέλος – τέλος, με την ίδια λογική, τα σχολεία στη Φλώρινα, θα έπρεπε να λειτουργούν από τον Μάρτιο μέχρι τον Οκτώβριο…

Σαν τα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου στις χώρες της Σκανδιναβίας…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ