Στο τέλος δεν μας βαρεθούν οι αναγνώστες, θα βαρεθούμε κι εμείς τον εαυτό μας που μιλάμε για το Προεδρικό Διάταγμα της Λίμνης. Γιατί ένα θέμα που χρονίζει, που έχει γίνει λάστιχο επί πολλά πολλά χρόνια, είναι αδύνατο να το πιάσεις από κάπου πλέον. Είναι σαν ένα τούνελ στο οποίο δεν βλέπουμε καμιά αρχή. Και για το τέλος, φυσικά κανείς δεν βλέπει τίποτα.

Το παράδοξο είναι ότι δεν θα βρεις ούτε έναν Γιαννιώτη που να μην ισχυρίζεται ότι η λίμνη θα πρέπει να προστατευτεί. Πολλά βέβαια λέμε όχι μόνο στα Γιάννενα αλλά σε όλη τη χώρα, αλλά ας δεχθούμε ότι τη νοιαζόμαστε και στα αλήθεια τη λίμνη μας.

Αν όμως τη νοιαζόμαστε τόσο, γιατί δεν προχωράμε σε βήματα που να την προστατεύουν και να την αναδεικνύουν; Γιατί δεν κάνουμε κάτι;

Φαίνεται ότι κάπου έχουμε μπλέξει και εμείς, ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κύρια αντίφαση που είναι η σχέση που υπάρχει μεταξύ ενός οικοσυστήματος και της επαφής με τον αστικό ιστό, την πόλη.  Φαίνεται ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε αυτήν την ισορροπία, ότι δεν έχουμε κι εμείς καταλήξει τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε.

Εκεί είναι το κύριο πρόβλημα και όχι τόσο στα επιμέρους θέματα. Και δεν λύνεται με το να λέμε γενικώς ότι το έλυσαν σε ανάλογα προβλήματα άλλες χώρες της Ευρώπης. Γιατί και σε ευρωπαϊκές πόλεις η ανάπτυξη κατέστρεψε το περιβάλλον και έπληξε τα οικοσυστήματα. Η διαφορά είναι ότι τουλάχιστον στην προηγμένη Δύση δοκίμασαν πολλά, εφάρμοσαν, διδάχτηκαν και προσπάθησαν, αποκατέστησαν και έχουν κάποια σχέδια. Ενώ εμείς στην Ελλάδα, επί πολλά χρόνια αφήναμε τα πάντα να εξελιχθούν και δεν παρεμβαίναμε. Είναι πια καιρός να δράσουμε. 

Μόνος του δεν τα κατάφερε κανένας

Αν κάτι μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι κανένας δεν τη γλυτώνει τελείως. Όλοι μας δεχτήκαμε τα πλήγματα της κρίσης. Ποια είναι η διαφορά όμως; Κάποιοι νομίζουν όχι μόνο ότι είναι άδικα αυτά που έπαθαν, αλλά κι ότι αυτοί θα καταφέρουν να ξαναβρούν την παλιά τους υπεροχή. Ότι θα τα καταφέρουν, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρουν όλοι.

Ο ατομικισμός δηλαδή δεν υποχωρεί σε συνθήκες κρίσης, αλλά μάλλον ενισχύεται, αυξάνει. Ειδικά σε μία κοινωνία σαν τη δική μας, που θεώρησε πρόοδο την ατομική ευημερία. Θεώρησε παράσημο ο εσωτερικός μετανάστης στην πρωτεύουσα, που όταν γυρνούσε στο χωριό τα καλοκαίρια έλεγαν «να, αυτός τα κατάφερε». Κι όταν ήρθε ο καιρός που αυτά που κατάφερε δεν έφταναν, έμοιαζε λογικό να ρίξει τις ευθύνες όλες στους άλλους για την καταστροφή.

Οι κοινωνιολογικές εξηγήσεις όμως δεν βοηθάνε πια για να βρούμε τον νέο δρόμο. Τουλάχιστον να μην επαναλάβουμε τα λάθη, να μην ξαναπάρουμε όλοι μαζί τον ίδιο, λάθος δρόμο. Στο μέρος που να μας αναλογεί, να αναλογιστούμε ότι σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε λίγοι είναι τυχεροί να τα καταφέρνουν «μόνοι τους». Όλοι οι υπόλοιποι, να κοιτάξουμε να βρούμε τι μας ενώνει για να  βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και να μην ξαναβρεθούμε σε τόσο δύσκολη θέση. Αλλά μάλλον σαν ευχολόγιο μοιάζει κι αυτό. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr