Από όλους τους ομιλητές στην εκδήλωση μνήμης για το Ολοκαύτωμα την Τρίτη το βράδυ στο Πνευματικό Κέντρο, τονίστηκε η σημασία που έχει το «Ποτέ πια ξανά» για τον ναζισμό. Και οι δρόμοι για να δώσεις περιεχόμενο σε αυτό το «ποτέ πια» περνάνε από την ενημέρωση, την εκπαίδευση, την ιστορική γνώση, την εμπέδωση αξιών. 

Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που συζητάμε αυτά τα πράγματα. Και δεν θα είναι ούτε η τελευταία, γιατί φαίνεται ότι όσο δεν τα συζητάμε τόσο αφήνουμε χώρο στον νεοναζισμό, τη μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό. Τα βάλαμε όλα αυτά και στη Βουλή μας πια.

Αλλά, αυτό που παρατηρούμε, είναι ότι δεν γίνονται ούτε γρήγορα βήματα, ούτε ολοκληρωμένα.

Δεν μπορεί για παράδειγμα να μην υπάρχει πλήρες εκπαιδευτικό πρόγραμμα για το Ολοκαύτωμα στα σχολεία μας. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η σημασία ενός τέτοιου μαθήματος, όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε τον ναζισμό που διογκώνεται σήμερα, αλλά και γιατί αυτός ο τόπος υπέστη τρομερά και φοβερά στην Κατοχή. 

Και δεν μπορεί ο Δήμος Ιωαννιτών, με τη βοήθεια φορέων όπως το Πανεπιστήμιο να μην έχει ούτε ένα στοιχειώδες αρχείο τεκμηρίων την ώρα που πολίτες, πανεπιστημιακοί ερευνητές, δημοσιογράφοι και εθελοντές έχουν ήδη προσφέρει σημαντικό αρχειακό υλικό.

Δεν έχει κανένα νόημα άλλωστε  να μιλάμε για το Ολοκαύτωμα, χωρίς να κάνουμε και μερικά πολύ χειροπιαστά πράγματα. Γιατί το Ολοκαύτωμα δεν είναι μόνο μία υπόθεση των Εβραίων και όλων όσων χάθηκαν στα στρατόπεδα. Είναι και μία υπόθεση κάθε λογικού ανθρώπου, κάθε ανθρώπου με συνείδηση. Εκεί είναι που καλούμαστε να δουλέψουμε σήμερα, στις συνειδήσεις μας. 

Μαλακώνουμε όσο μεγαλώνουμε;

Μαλακώνουμε όσο μεγαλώνουμε; Ή κουραζόμαστε; Ή μήπως δεν δίνουμε και τόση σημασία πια; Τέτοια ερωτήματα δεν απαντώνται με ενιαίο τρόπο, ούτε ισχύουν γενικά και αόριστα. Άλλωστε για πολύ κόσμο ισχύει το αντίθετο. Το πέρασμα των χρόνων τους κάνει πιο ευερέθιστους, πιο ανυπόμονους ίσως γιατί αισθάνονται ότι περνάει ο χρόνος και τους μένουν απωθημένα.

Το νιώθουμε όμως μεγαλώνοντας αυτό που σαν μην μας πειράζουν τα ίδια που μας πείραζαν νεώτερους, που δεν μας ανησυχούν τα ίδια. Λογικό ακούγεται. Και θα ήταν ένδειξη ανωριμότητας άλλωστε να θυμώνουμε για όλα όσα θυμώναμε και νεώτεροι, ή να μην έχουμε καταφέρει να διαχειριστούμε κάποιους παλιούς μας φόβους.

Μαθαίνουμε σίγουρα, όχι μόνο να διακρίνουμε τις καταστάσεις, αλλά και να κάνουμε επιλογές. Τι νόημα θα είχε η πείρα όντως αν δεν μπορούσαμε να κάνουμε επιλογές; Και οι τυχερότεροι ημών στρέφονται σε αυτά που θεωρούν σημαντικότερα, αφήνοντας τα μικρά και ευτελή να τα πάρει ο αέρας. 

Αλλά και πάλι ας μην είμαστε σίγουροι. Πάντα θα μας τρώει κάτι την ψυχή και το μυαλό όσο και να περνάει ο χρόνος. 

Είθε αυτό που μας κατατρώει να βρίσκει δημιουργικούς δρόμους για να εκφραστεί. Είθε…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr