Η πόλωση στην πολιτική σκηνή έχει πάντα έναν ρόλο: Να βοηθάει στη συσπείρωση εκείνον που την προκαλεί. Στην περίπτωση της κεντρικής πολιτικής σκηνής στη χώρα μας, όμως, δεν είναι πάντα ευκρινές ποιος πυροδοτεί την πόλωση. Είναι βέβαιο ότι τα φιτίλια τα ανάβουν περισσότερες από μία πλευρές. Βλέπουμε αρχηγούς μικρών κομμάτων, να μιλάνε με τόση απαξίωση για τα μεγαλύτερα κόμματα που έχεις την αίσθηση ότι είναι κοντά στα ποσοστά, ενώ απέχουν πολύ. Δημιουργούν όμως έτσι την αίσθηση στους οπαδούς τους ότι κάποιο «λάθος» έχει γίνει και βρέθηκαν τόσο χαμηλά στις εκλογές και τις δημοσκοπήσεις.

ΑΤο κύριο βάρος βέβαια το σηκώνουν ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία που είναι φανερό ότι διαγκωνίζονται για το ποιος από τους δύο θα είναι πιο «καυτός» στην επικαιρότητα της ημέρας. Αναρωτιούνται πολλοί, ποιο είναι το κέρδος από την τακτική της πόλωσης για τα δύο αυτά κόμματα; Μα, όχι μόνο η συσπείρωση των οπαδών τους αλλά και η προσέλκυση νέων από τα μικρότερα κόμματα. Βάσει των δημοσκοπήσεων η ΝΔ κοιτάει πώς θα πάρει αυτοδυναμία και ο ΣΥΡΙΖΑ πώς θα εδραιωθεί ως το μεγαλύτερο δεύτερο κόμμα. Και κάπως έτσι άρχισαν να εξαφανίζονται ολόκληρες κοινοβουλευτικές ομάδες στη Βουλή.

Παρ’ όλα αυτά, τέτοιες τακτικές δεν έχουν μακροπρόθεσμους στόχους. Η μακρά περίοδο πόλωσης κουράζει το εκλογικό σώμα και το απομακρύνει από την πολιτική ακόμα κι αν έχει λάβει τις αποφάσεις του. Η ΝΔ δεν μπορεί να είναι απλώς η αντίθετη άποψη της κυβέρνησης, κάποια στιγμή πρέπει να οικοδομήσει και το δικό της θετικό προφίλ διακυβέρνησης. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι μόνο σε άμυνα, πρέπει να δείξει το δικό του αφήγημα- και επειδή είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις θα χρειαστεί χρόνο και να πώς μπαίνει ο Οκτώβρης ως χρόνος εκλογών.

Ακόμα χειρότερα, όλοι μας ζούμε σε κατάσταση πόλωσης, σε έναν άτυπο «πόλεμο» από την αρχή της κρίσης, ως πολίτες πια και όχι ως εκλογικό σώμα. Και δεν έχουμε και συνέχεια τη διάθεση να εμπλεκόμαστε στα πολεμικά διλήμματα των κομμάτων. Μπορεί ακριβώς γιατί έχουμε άλλες προτεραιότητες να στραφούμε και ενάντια σε όσους προσπαθούν να «μαντρώσουν» την ψήφο μας. Κι αυτό πρέπει να το λάβουν υπόψη τα κόμματα που νομίζουν ότι ελέγχουν και τις ζωές μας.

Πώς αντιμετωπίζεις τους αντιδραστικούς

Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα ρατσιστή και μισανθρώπου είναι εκείνο που λέει συνέχεια «εμένα δεν με νοιάζει»: Δεν με νοιάζει για τους πρόσφυγες, να τους πάρουν στα σπίτια τους οι αλληλέγγυοι, για παράδειγμα. Ή λέει ο άλλος, δεν με ενδιαφέρουν τα αδέσποτα, ας τα πάρουν στο σπίτι τους οι φιλόζωοι. Και το κλασσικό «ανδροπρεπές»: Δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, φτάνει να κάνουν ό,τι θέλουν στο σπίτι τους.

Αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ του «δικού μας» σπιτιού και του σπιτιού των «άλλων», είναι ένα τυπικό δείγμα του μικροαστισμού των Ελλήνων που πιστεύουν μεν ότι έχουν δίκιο, αλλά νομίζουν κι ότι είναι και δημοκράτες αν περιορίσουν το «κακό» εκτός δημοσίου χώρου. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αφού το συναντάμε και σε πιο προηγμένες κοινωνίες της Δύσης. Και δεν είναι το ίδιο με τον επιθετικό πολιτικό ρατσισμό που ιδεολογικοποιεί την αντίθεση με τον «άλλο» και την κάνει πολιτική γραμμή, αλλά δεν είναι και τόσο μικρό πρόβλημα.

Αυτή όμως η συνεχής τριβή στην καθημερινότητα με όλους τους «εμένα, δεν με νοιάζει», κάνει τον βίο αβίωτο στις πόλεις που ζούμε γιατί σπάει τελείως την ενότητα της κοινής εμπειρίας μέσα στην κοινότητα και τη συμβίωση στη γειτονιά και την πόλη. Είναι ο συνεχής πονοκέφαλος να αντιμετωπίσεις έναν «αντιδραστικό» που νομίζει ότι έχει δίκιο, ότι η θέση του είναι κυρίαρχη και αυτονόητα ισχυρή και ότι το σπίτι του είναι το θέσφατο της κανονικότητας. Οι αντιδραστικοί που όλο και πολλαπλασιάζονται μπορούν να διαλύσουν ακόμα και τις καλύτερες των προθέσεων, κοινώς να μην αφήσουν να γίνει τίποτα ποτέ. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr