Η συζήτηση για τη Γέφυρα Κοράκου καλώς ανοίγει με την προγραμματική σύμβαση που προωθείται. Και καλώς αφορά πολλές πλευρές (υπουργεία, περιφέρειες κλπ) γιατί είμαστε στον καιρό της συνεργασίας και χωρίς συνεργασία δεν προχωρά τίποτα. Κι όσο για το κόστος που ακούγεται και είναι μεγάλο, θα στοιχειοθετηθεί όσο θα προχωράνε οι μελέτες.Μην ξεχνάμε ότι και στην περίπτωση της Γέφυρας Πλάκας υπήρχαν φωνές, όχι κατά ανάγκη από την περιοχή μας, που έθεταν θέμα και για τη σκοπιμότητα του έργου και για την αξιοποίηση των κονδυλίων σε άλλα μεγάλα πολιτιστικά έργα της χώρας. Οπτικές διαφορετικές θα υπάρχουν πάντα και μπορούν να συμβάλλουν σε κάθε δημόσια συζήτηση.

Και στην περίπτωση της Πλάκας όμως, επισημαίναμε- και αυτό ισχύει και για την Κοιλάδα του Αχελώου- ότι πρέπει να ακούγεται πια και η φωνή του τόπου. Να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα, ναι, αλλά να έχουμε και το αυτί μας ανοιχτό για τις μικρές φωνές των μικρών τόπων. Γιατί είναι θέμα δημοκρατίας κατ’ αρχάς να μπορούν όλοι να μιλήσουν, να διεκδικήσουν μία καλύτερη μοίρα, αλλά στην περίπτωση την ελληνική είναι και θέμα δικαιοσύνης. Η ερήμωση της ελληνικής επαρχίας, η έλλειψη αναπτυξιακών πόρων, ακόμα και βασικών υποδομών, είναι μέρος ενός μοντέλου οικονομίας που ξέρουμε πια ότι δεν απέδωσε όσα θα μπορούσε καλύτερα για όλους. 

Στα Τζουμέρκα, στα χωριά του Αχελώου, στην ορεινή Ελλάδα, στα μικρά και μεγάλα νησιά των θαλασσών μας, ακούγονται φωνές που ζητούν ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης που να περιλαμβάνει και τους ίδιους, με τον δικό τους τρόπο ζωής, τον πολιτισμό και την κληρονομιά τους. Αυτό είναι που ακούγεται σήμερα πάνω από τη βουή των ποταμών που κυλάνε αιώνια, κουβαλώντας μαζί και τις προσδοκίες τόσων και τόσων ανθρώπων. 

Ζούμε τη βιομηχανία του «ορθού»

Ζούμε τη βιομηχανία του «ορθού», του «σωστού». Και κανένας μας δεν μπορεί να ξεφύγει. Βομβαρδιζόμαστε κάθε μέρα από οδηγίες και μοντέλα για να ζούμε καλύτερα, για το πώς πρέπει να ζούμε ώστε να ζούμε καλύτερα. Ακόμα όμως κι αν αποφύγουμε όλα αυτά με τους δεκαλόγους και τα «πέντε καλύτερα» και τις top επιλογές, στο τέλος κι εμείς θα ψάξουμε για την καλύτερη διατροφή ή το πώς θα κοιμόμαστε καλύτερα, Γιατί άνθρωποι είμαστε και ανησυχούμε για το πώς θα τα καταφέρουμε στη ζωή μας.

Μόνο που με όλα αυτά που μας κατακλύζουν δεν μένει ούτε λίγος χώρος να πάρουμε μία ανάσα, να κάνουμε τις δικές μας σκέψεις, τις δικές μας αναθεωρήσεις. Δεν μπορούμε να είμαστε και ο εαυτός μας και να ψάχνουμε τον εαυτό μας.

Θα μπορούσαμε άραγε να έχουμε τις δικές μας εναλλακτικές λίστες ευζωίας; Δεν είναι αδύνατο, αν και δεν θα μας άφηνε στην ησυχία μας η βιομηχανία των «10 καλύτερων λύσεων». Το σημαντικό είναι να προσπαθούμε να είμαστε αυτόνομοι και αυτόφωτοι, να ξέρουμε πού πατάμε. Αλλά δεν είναι κι αυτό τόσο εύκολο όσο το γράφουμε από εδώ…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr