ΤΕπειδή δεν ζούμε σε εποχές κανονικότητας δεν είναι εύκολο να λειτουργούμε και κανονικά, στηριζόμενοι σε αυτονόητες παραδοχές ή αποδεχόμενοι τα δεδομένα της πραγματικότητας. Άλλο που και στις περιόδους της λεγόμενης κανονικότητας, φαίνεται ότι δεν τα καταφέρναμε και τόσο καλά, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε μία πρωτοφανή οικονομική κρίση με παρενέργειες μέσα στο κοινωνικό σώμα.

Η συζήτηση για την Αναθεώρηση του Συντάγματος γίνεται σχεδόν ερήμην της κοινωνίας, με ευθύνη και της κοινωνίας- αν μπορούμε να την περιγράψουμε ως όλον- που δεν ενδιαφέρεται και των κομμάτων που δεν παίρνουν πρωτοβουλίες ενημέρωσης και κινητοποίησης των πολιτών. Και μάλιστα και η αντιπολίτευση που έχει παραπάνω από έναν λόγους να κατηγορεί την κυβέρνηση για κομματικοποίηση της υπόθεσης της αναθεώρησης, δεν φαίνεται να κάνει κάτι διαφορετικό και να αγωνίζεται να γίνουν κτήμα οι δικές της θέσεις για τις αλλαγές που προτείνονται.

Για να μην μένουμε όμως μόνο στα ευχολόγια, ας θυμηθούμε ότι υπήρξαν ελάχιστες φορές που θεσμικές αλλαγές προκάλεσαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και αυτές έγιναν μέσα σε συνθήκες ασφυκτικές που δεν βοηθούσαν τον διάλογο και με ευθύνη όσων δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα (απαλειφή θρησκεύματος από τις ταυτότητας, ταυτότητα φύλου κλπ).

Επίσης, να θυμόμαστε ότι αλλαγές που φαίνονται ριζοσπαστικές όπως τα παραπάνω παραδείγματα, θα εφαρμόζονταν έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή ως απόρροια ευρωπαϊκών οδηγιών ή αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστήριου και ας μην ενημερώνουν γι’ αυτό τον πολύ κόσμο τα κόμματα και οι αρμόδιοι.

Τα ζητήματα που μοιάζει να συγκεντρώνουν ώριμες συναινέσεις πια, δεν είναι και κατ΄ ανάγκη εύκολα. Για παράδειγμα το πρόβλημα των γεωργικών εκτάσεων που είχαν εγκαταλειφθεί και δασώθηκαν, προέκυψε μεν λόγω της εφαρμογής των δασικών χαρτών- υποχρέωση της χώρας και αυτονόητη ανάγκη- αλλά αγγίζει ένα ευαίσθητο θέμα που είναι η ανάγκη για πρωτογενή παραγωγή, η στήριξη της υπαίθρου και η απασχόληση των νέων. Κι ενώ όλοι μας πια βλέπουμε τα προβλήματα αυτά δεν κινούμαστε και μοιάζουμε απαθείς μπροστά στις εξελίξεις. Και σε μόλις 10 χρόνια από τώρα, όταν δεν θα έχει μείνει ίσως κανένας νέος στα χωριά, θα αναρωτιόμαστε πότε κάναμε λάθη και τι ευκαιρίες για κάτι καλύτερο χάσαμε.

Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να είμαστε πιο συνθετικοί, πιο συναινετικοί και πιο αποτελεσματικοί. 

Έχουν ήδη συμβεί όλα

Στην εντυπωσιακά σύγχρονη και τολμηρή αστυνομική σειρά Τα σκυλιά του Βερολίνου (αναζητείστε τη) το ζήτημα είναι ότι έχουν συμβεί όλα όσα συζητάμε για τις πόλεις μας. Στο σύγχρονο Βερολίνο ένας διεθνής ποδοσφαιριστής της Εθνικής Γερμανίας, τουρκικής καταγωγής, βρίσκεται νεκρός. Αυτό πυροδοτεί μία αστυνομική έρευνα που φέρνει στο φως έναν τεράστιο σε μέγεθος κόσμο που ζει τις περισσότερες φορές στο σκοτάδι.

Εκεί είναι όλα αυτά που μας απασχολούν. Τίμιοι μετανάστες που παλεύουν για μία καλύτερη ζωή, παράνομοι δεύτερη γενιά μεταναστών σε μαφίες ναρκωτικών και τζόγου, ντόπιοι χωρίς δουλειά και μέλλον, μεσαία τάξη με υπαρξιακά προβλήματα, καλοί και διεφθαρμένοι αστυνομικοί, κίτρινος Τύπος, ναζιστές και κάθε λογής εξουσίες. Η σειρά σε βυθίζει στον σκοτεινό της κόσμο με τα νυχτερινά της χρώματα, αποκαλύπτοντας ένα σύμπαν που έχει τα πάντα.

Το κυριότερο, όλα όσα μας φαίνονται μακρινά και μας κάνουν να θέτουμε ερωτήματα, σε αυτό το Βερολίνο έχουν συμβεί. Και δεν θα μας σώσουν ούτε τα τείχη κατά των μεταναστών (στη θέση του παλιού, πολιτικού τείχους;), ούτε οι επιχειρήσεις «αρετή» της Αστυνομίας, ούτε καν όσα μας υπόσχεται η βιομηχανία του θέαματος. Ο τουρκικής καταγωγής και ομοφυλόφιλος αστυνομικός θα πει στο τέλος στον πατέρα του απλώς «είμαι Γερμανός». Είμαι δηλαδή αυτό που ζω, με όσα κέρδη και κυρίως με όσες απώλειες σημαίνει αυτό. Και μετά κοιτάς να ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς με αξίες σε έναν κόσμο ματαιώσεων. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr