Επειδή τα νούμερα κρύβουν αλήθειες, αλλά αποκρύπτουν κι άλλες αλήθειες, το μοτίβο της «φτωχότερης περιφέρειας της Ευρώπης» δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε του χρόνου ούτε σε δέκα χρόνια. Για τον απλούστατο λόγο ότι η Ελλάδα είναι μία φτωχή χώρα της Ευρώπης με όρους ΑΕΠ και κινδυνεύει να βυθιστεί κι άλλο με τις συνέπειες της κρίσης που θα φανούν στο μέλλον.

Από την άλλη, η πρόοδος της Ελλάδας- και της Ηπείρου- μετά το ’80 δεν είναι μικρή, αντίθετα είναι μεγάλη. Γιατί είναι δύσκολο να είσαι στο 75% του μέσου όρου, αλλά όταν οι άλλοι ανεβαίνουν πολύ, εσύ φαίνεσαι λιγότερος παρά την πρόοδό σου. Τέτοια μεγέθη, δημιουργούν τέτοιες εικόνες.

Τόσα χρόνια που βλέπουμε τον δείκτη αυτόν της ΕΕ, καταλήγουμε να μοιρολατρούμε για λίγο και μετά να επιστρέφουμε στα συνήθη εσωστρεφή μας, που πολλαπλασιάζονται τώρα με τα προεκλογικά οπότε και εμφανίζονται και «σωτήρες» και μαγικές λύσεις για την ανάπτυξη.

Πρέπει κατ’ αρχάς να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να αναπτυχθούμε με τους όρους όσων χωρών προηγούνται και κάποτε να τους φτάσουμε. Δεν έχουμε ούτε την τεχνολογία ούτε τους επενδυτικούς πόρους.

Η αγορά και η οικονομία είναι ανταγωνιστικές που σημαίνει ότι θα υπάρχουν ανισότητες. Υπάρχουν όμως ευκαιρίες και χώροι που επιτρέπουν μεγάλα αναπτυξιακά περιθώρια. Όμως δεν είναι εύκολη ούτε η «πράσινη» ανάπτυξη, ούτε η ανάπτυξη μέσω των «συγκριτικών πλεονεκτημάτων», όπως λέμε εμείς στην Ήπειρο, Προϋποθέτει για παράδειγμα να αλλάξουμε τα καταναλωτικά μας μοντέλα ώστε να ταιριάζουν και με τις αναπτυξιακές μας επιλογές. Αν δεν αλλάξουμε για παράδειγμα το μοντέλο ενεργειακής κατανάλωσης, τότε προφανώς στο τέλος δεν θα μας αρκεί η ανανεώσιμη ενέργεια. Ή αν δεν μειώσουμε την κατανάλωση κόκκινου κρέατος ποτέ δεν θα μειωθούν και οι εισαγωγές.

Αλλά κι αυτά ακούγονται ίσως γενικόλογα και ηθικοπλαστικά. Το ζήτημα είναι να μπορούμε να επιλέξουμε ένα τρόπο ζωής και μία οικονομία που να μας ταιριάζουν έστω ως ένα βαθμό. Πάνω σε αυτή θα μπορούσαμε να χτίσουμε στο τέλος κάτι καλύτερο.

Πόσο απέχουμε από το ηλεκτρονικό Δημόσιο

Είχα ένα τουρ στις υπηρεσίες, Δημοτολόγιο, Εφορία, Στρατολογία για μερικά χαρτιά και είδα ότι μια χαρά δουλεύει το σύστημα. Γνώρισα εξυπηρετικούς υπαλλήλους και καλές συνθήκες εργασίας που πάντως θα μπορούσαν να είναι και καλύτερες γιατί οι υπάλληλοι περνάνε τη μισή τους ζωή εκεί και κάτι πρέπει να κάνουν οι αρμόδιοι. Κι όλα όσα ζήτησα τα έλαβα σε ένα λεπτό.

Τι δεν μπόρεσα να κάνω; Να τα κάνω όλα αυτά από το σπίτι. Γιατί τα έγγραφα που ζητούσα είναι δυνατόν να τα λάβεις από το σπίτι. Με τη μία και μοναδική προϋπόθεση, να λειτουργεί η ηλεκτρονική υπογραφή. Έγγραφα που πιστοποιούν στοιχεία της ταυτότητάς μας, το μόνο «αδύνατο» σημείο που έχουν είναι ότι μπορεί να μας τα υποκλέψουν. Και το δημόσιο βάζει διάφορες «παγίδες» με στάδια ελέγχου και παραπάνω έγγραφα, για να πετύχει ακριβώς την ταυτοπροσωπία. 

Τζάμπα κόπος όλα αυτά. Θα βάζαμε την υπογραφή μας στον υπολογιστή μας και όλα θα έρχονταν πάλι στον υπολογιστή μας μέσα σε λίγα λεπτά. Χρειάζεται βέβαια να ενοποιηθούν και τα δεδομένα και να μην υπάρχουν διαφορετικά αρχεία ανά υπηρεσία. Κάτι γίνεται τελευταία αλλά απέχουμε ακόμα από το να πατάς ένα κουμπί και να φαίνεται το προφίλ του πολίτη. Εκτός κι αν κάποιοι φοβούνται το «666» γι’ αυτό και δεν προωθείται η ψηφιοποίηση των αρχείων.

Αν μπορούν να γίνουν και λίγο πιο απλά όλα, τότε θα φτάσουμε ακόμα πιο γρήγορα στο ηλεκτρονικό Δημόσιο. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr